Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2020
Το είδωλο στον καθρέφτη. Η εικόνα, δηλαδή, που αντικρίζει μια κοινωνία κάθε φορά που επιλέγει να κοντοσταθεί και να ξανασκεφτεί τη ρουτίνα της διαδρομής της προς το μέλλον.
Τι βλέπουμε λοιπόν στον καθρέφτη, τουλάχιστον όταν αποφασίζουμε να κοιτάξουμε χωρίς τους παραμορφωτικούς φακούς της πραγματικότητας όπως… μας βολεύει, και όχι όπως ξεδιπλώνεται βιωματικά γύρω μας;
Το τελευταίο διάστημα, με αφορμή τις αποκρουστικές πινελιές με τις οποίες είναι ποτισμένη η υπόθεση Novartis, τόσο ως πολιτικό-οικονομικό σκάνδαλο, όσο και ως απόπειρα σκευωρίας κατά πολιτικών αντιπάλων, είναι μάλλον ευκρινές να εντοπίσει κανείς δυο διαφορετικές εκδοχές της σημερινής Ελλάδας.
Η Ελλάδα που πηγαίνει μπροστά, και εκείνη που… μένει πίσω. Η Ελλάδα που κατανοεί περισσότερα από όσα παραδέχεται δημοσίως, ενσωματώνει τις παρενέργειες της «αστοχίας υλικού» και κοιτάζει μπροστά, αναζητώντας και αναδεικνύοντας κοινούς τόπους και στοχεύσεις.
Απ’ την άλλη, υπάρχει και η Ελλάδα που μένει εγκλωβισμένη στο χθες. Με πάθη, φορτίσεις, συμπλέγματα και ιατρικής φύσεως ανάγνωση της ψυχολογίας της. Επενδύοντας στον διχασμό, τη διαίρεση, τον ανεξάντλητο «εμφύλιο». Δεν μπορεί να «σταθεί» σε άλλο περιβάλλον.
Η επιλογή που μας πηγαίνει μπροστά είναι προφανής. Δεν είναι ωστόσο εύκολη, αυτονόητη και ρεαλιστικά υλοποιήσιμη. Είναι λοιπόν εξαιρετικά σημαντικό, στην αριθμητική της πρόσθεσης, να μην βρισκόμαστε περισσότεροι στη λάθος πλευρά της Ιστορίας.
Κάθε φορά που συμβαίνει αυτό, κάθε φορά που έχει συμβεί αυτό στην πατρίδα μας, ο τροχός άρχισε να γυρίζει… ανάποδα. Σπαταλήσαμε πολύτιμο εθνικό κεφάλαιο. Παραδοθήκαμε στα πάθη μας. Και χάσαμε το μέλλον, καθώς περιμέναμε την άφιξή του με τη μακαριότητα της ημερολογιακής συνέπειας. Αντί να το… σχεδιάζουμε εμείς.
