Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 21 Μαρτίου 2020
Οι παράπλευρες παράμετροι της πανδημίας του κορονοϊού έχουν υπερτροφικά χαρακτηριστικά. Μεταξύ άλλων, προσθέτουν στο γνωστό και ανθεκτικό στη φθορά του χρόνου βιογραφικό των Ελλήνων, την έννοια του (αυτοδίδακτου) γιατρού, δίπλα σε εκείνες του (επίσης αυτοδίδακτου) σεισμολόγου, διεθνολόγου, οικονομολόγου, και πλείστων άλλων ειδικοτήτων.
Ο «εξυπνότερος λαός του κόσμου» άλλωστε, δεν μπορεί παρά… να τα ξέρει όλα, σωστά; Με τη μικρή εξαίρεση της έννοιας της… ατομικής ευθύνης. Αυτή ακριβώς την εξαίρεση πληρώνουμε ακριβά. Πήραμε πάντα αψήφιστα το γοητευτικό προνόμιο της ατομικής ελευθερίας, που μας προσφέρει το ιδεώδες της Δημοκρατίας. Και το προσαρμόσαμε στα δικά μας μέτρα. Στα μέτρα που… μας βολεύουν.
Η έλλειψη ατομικής ευθύνης έχει ολέθριες συνέπειες στη μάχη να αποτραπεί η εξάπλωση της πανδημίας του κορονοϊου. Έχει αντίστοιχα μοιραίες συνέπειες στην εθνική και κοινωνική καθημερινότητα προς της πανδημίας.
Στη συμπεριφορά μας στον διπλανό μας. Στις διαπροσωπικές σχέσεις μας. Στο εργασιακό περιβάλλον. Στη σχέση μας με το φυσικό περιβάλλον. Στη στάση μας απέναντι σε έναν πλανήτη που μας κληρονομήθηκε περιστασιακά και συγκυριακά. Υπήρχε πριν από εμάς και θα υπάρχει και μετά από εμάς.
Η συλλογική ανευθυνότητα που μας χαρακτηρίζει παραδοσιακά, μπορεί εύκολα να περιγραφεί ως… «ανοσία αγέλης», για να αξιοποιήσουμε τον καινούριο ιατρικό όρο που εισέβαλε βίαια στη ζωή μας.
Και εκτός από τη βιωματική καθημερινότητά μας, την επιδεικνύουμε εδώ και πάρα πολλά χρόνια πάνω από τις κάλπες. Στις εκλογικές αναμετρήσεις. Ψηφίζοντας, λιγότερο ή περισσότερο μαζικά, και κατά πλειοψηφία η σε μικρές δόσεις… παρατράγουδα.
