Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 9 Μαϊου 2020
Η… αφετηρία εντοπίζεται μάλλον στον αέρα που φυσάει στη Μεσόγειο. Και φυσικά, στο διαρκές φλερτ της ματιάς κάποιου με τον ορίζοντα που δεν σταματάει πουθενά, κάθε φορά που βρίσκεσαι στην άκρη της θάλασσας.
Κάπως έτσι γίναμε ιστορικά ένας από τους πιο συναρπαστικούς αλλά και… αντιδραστικούς σε επίπεδο ψυχισμού λαούς του πλανήτη. Και σίγουρα της Ευρώπης, της ηπείρου που γέννησε περισσότερες αντιπαραθέσεις από όσες και η ίδια η Ιστορία μπορούσε να καταναλώσει.
Η πανδημία του κορονοϊού και η εθνική καραντίνα στην οποία μπήκαμε, προσφέρεται ήδη για χρήσιμα συμπεράσματα. Για το πώς μπορούμε να επιβληθούμε του ψυχισμού μας. Να συγκρατήσουμε το συναίσθημα μπροστά στη λογική. Να πειθαρχήσουμε τη διαφορετικότητά μας, μπροστά στο συλλογικό καλό.
Τώρα που έχουμε περάσει στο επόμενο στάδιο, με την αδιαπραγμάτευτη ανάγκη να ανακτήσουμε το σύνολο της όποιας κανονικότητας χαρακτήριζε τη ζωή του καθενός, η μάχη είναι περισσότερο δύσκολη. Επειδή πρόκειται για μια αναμέτρηση με την… ψυχολογία του Έλληνα.
Δεν θα έχει βιωσιμότητα σε βάθος χρόνου η… τιμωρητική προδιάθεση των τηλεοπτικών ΜΜΕ, που πολλές φορές περίπου εύχονται να… ξανακλειστούμε στα σπίτια μας.
Από τη στιγμή που ο φόβος για τη ζωή χορεύει τανγκό με το φόβο για την οικονομική επιβίωση, η κατανόηση της ατομικής αγωνίας συνιστά μονόδρομο στρατηγικής αντιμετώπισης. Όχι ανοχή. Κατανόηση. Υπάρχει ουσιαστική διαφορά.
Και φυσικά, μακριά από… υψωμένα δάχτυλα. Η κοινωνία βρίσκεται στα όριά της, μετά και τη δεκαετή εθνική καταστροφή των Μνημονίων για να… το συζητάει.
