Του Λάζαρου Καλλιανιώτη
Η υγειονομική κρίση της πανδημίας του κορονοϊού, σε συνέχεια της οικονομικής κρίσης της προηγούμενης δεκαετίας, ήρθε να επιβεβαιώσει την πικρή διαπίστωση περί της «ατροφικής» πολιτικής ηγεσίας της Ενωμένης Ευρώπης.
Η ήπειρός μας δυσκολεύεται να βρεθεί μπροστά από τις εξελίξεις, να λειτουργήσει συνεκτικά και προωθητικά, να προσφέρει βιώσιμες λύσεις και να εμπνεύσει οραματικά για το μέλλον.
Και είναι κρίμα. Δεν είναι αυτή η Ευρώπη που είχαν στο μυαλό τους τεράστια πολιτικά μεγέθη πριν από αρκετές δεκαετίες, ώστε να ενοποιηθεί πολιτικά η ήπειρος που γέννησε τους περισσότερους πολέμους στην Ιστορία.
Εκεί βέβαια βρίσκεται το λάθος. Στην αδυναμία πολιτικής ενοποίησης. Επενδύσαμε στην ΟΝΕ αντί να διαμορφώσουμε τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Και το διαρκές αυτό λάθος, το πληρώνουμε ακριβά σε κρίσεις όπου αναζητείται πεφωτισμένη ηγεσία.
Πρακτικά, δικαιώνεται ο Ανδρέας Παπανδρέου. Που μιλούσε με αποστροφή και απογοήτευση για το «ιερατείο» των Βρυξελλών, τότε που οι περισσότεροι… δεν καταλάβαιναν.
