Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Δυο λέξεις: Υπομονή και… χάος. Αυτά ήταν τα κλειδιά στα οποία στηρίχτηκε ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ώστε να μετατρέψει τη δική του Ρωσία σε απόλυτη κυρίαρχο της διπλωματικής ισορροπίας της Μέσης Ανατολής. Την υπομονή… την έκανε ο ίδιος. Το χάος του το προσέφερε απλόχερα η ιστορικά περισσότερο επικίνδυνη περιοχή του πλανήτη.
Μετά τη συμφωνία του Σότσι, και το… μοίρασμα της Συρίας με Άσαντ και Ερντογάν, κανείς δεν αμφιβάλλει πλέον ότι ο Ρώσος Πρόεδρος είναι ο μεγάλος νικητής των εξελίξεων στην περιοχή. Δεν τα κατάφερε φυσικά μόνος του. Είχε βοήθεια από δυο… Αμερικανούς Προέδρους. Τον προηγούμενο και τον σημερινό.
Την πόρτα την άνοιξε ο Μπαράκ Ομπάμα. Με την Αραβική Άνοιξη στα τέλη του 2010, και την αδυναμία του να φτάσει ως το τέλος και να πληρώσει το κόστος της αλλαγής καθεστώτων στις χώρες της περιοχής. Ο Ντόναλντ Τραμπ… το τερμάτισε, αποσύροντας τις αμερικανικές δυνάμεις, και παρασκηνιακά συμφωνώντας με τον Πούτιν.
Ο τσάρος της γενιάς μας πέτυχε κάτι που δεν είχε δει η πατρίδα του, ούτε στην εποχή της απόλυτης αίγλης της Σοβιετικής Ένωσης, τη δεκαετία του 1960. Και το κατάφερε.. με την υπομονή του. Κρύβοντας τις αδυναμίες της Ρωσίας πίσω από την ανεπάρκεια των ανταγωνιστών της.
