Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2020
Ο καθρέφτης της αυτογνωσίας του ανθρώπου, υπήρξε ιστορικά, με συνέπεια, επιμονή και ανατροφοδοτούμενη εγρήγορση, η αφετηρία της αλλαγής, που κάθε φορά έδινε στην καθυστερημένη πρόοδο, την ζωογόνο ανάσα η οποία απουσίαζε, ώστε να επιταχύνει τη φυγή της προς το μέλλον. Προς ένα καλύτερο μέλλον.
Η χρηστική αξιοποίηση του καθρέφτη σεργιανίζει στο δέος μπροστά στον αντικατοπτρισμό της πραγματικότητας. Της αλήθειας με όρους πλειοψηφικής αντικειμενικότητας, όχι δηλαδή της «αλήθειας» που βολικά επιλέγει ο καθένας να υπηρετήσει, με τη στάση ζωής και τη ρητορική του. Εκεί, μπροστά στον εαυτό σου, είναι εξαιρετικά δύσκολο να μην είσαι ειλικρινής.
Με την πανδημία του κορονοϊού να έχει ανατρέψει απρόσμενα και σοκαριστικά το εγχειρίδιο προόδου και εξέλιξης με το οποίο μεγάλωσαν οι τρέχουσες γενεές, ξεκληρίζοντας άγαρμπα την τόσο παρεξηγημένη έννοια της κανονικότητας και την αυτονόητη διάστασή της, είναι λίγο δύσκολο να μην περιμένουμε θεμελιώδεις αλλαγές την «επόμενη ημέρα».
Εκείνη τη στιγμή, που η σελίδα θα γυρίζει, λίγα πράγματα θα έχουν παραμείνει ανέπαφα και ανεπηρέαστα. Είναι το σημείο καμπής, στο οποίο η ορμή της προόδου βρίσκει τον κατάλληλο ζωτικό χώρο για να εμπνεύσει, να κινητροδοτήσει την αλλαγή. Μια αλλαγή που βολικά παρκάραμε νωρίτερα, λόγω της δεδομένης έλευσης του μέλλοντος. Τώρα συνειδητοποιήσαμε, με τίμημα βαρύ και ασήκωτο, ότι το μέλλον δεν είναι δεδομένο.
Η «επόμενη ημέρα» θα συνοδεύσει στη φυσική ροή της ζωής μας, τον ερχομό «καινούριας ηγεσίας». Σε κάθε πτυχή της κοινωνικής δραστηριοποίησης. Ήταν άλλωστε μάλλον αυταπόδεικτο ότι, στον επίλογο μιας δεκαετούς οικονομικής κρίσης, που δεν άφησε κανέναν ανεπηρέαστο, πολύ περισσότερο τη δική μας κοινωνία, η οποία φτωχοποιήθηκε και απαξιώθηκε, με το εθνικό φρόνημα να τσαλακώνεται, η έλλειψη ηγεσίας ήταν εμφανής.
Στην πολιτική, την οικονομία, τις τέχνες και τα γράμματα, στην Εκκλησία και κυρίως στη ζύμωση της συλλογικής σκέψης, θα απαιτηθούν καινούριες αφηγήσεις. Να διαμορφώσουμε καινούρια σενάρια επιβίωσης, όχι να δανειζόμαστε, να μιμούμαστε ή να αντιγράφουμε εκείνα που μας έφεραν ως εδώ.
Το ιδανικό θα είναι να προκύψουν και οι καινούριες υπογραφές αυτών των σεναρίων. Οι κομιστές της αλλαγής. Εκείνοι που θα ανοίξουν δρόμους. Δεν θα είναι εύκολο, ούτε θα προκύψει σύντομα. Είναι ωστόσο αναπόφευκτο…
