Του Μάνου Οικονομίδη
Ήταν η μέρα του… Και πιθανόν να μην το είχε συνειδητοποιήσει ούτε ο ίδιος. Τα ξημερώματα της 24ης Ιουλίου του 1974, όταν, μετά τη θριαμβευτική υποδοχή του από τον ελληνικό λαό στην Αθήνα, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ορκιζόταν για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας, και αναλάμβανε τις τύχες του έθνους σε καταστάσεις οριακές και μοιραίες, η Ιστορία κοντοστεκόταν.
Ο πολιτικός που έβαλε την υπογραφή του στην ιστορική διαδρομή του έθνους μας στα νεώτερα χρόνια, αρχικά επαναφέροντας την πολιτική ομαλότητα χωρίς να χυθεί αίμα, και στη συνέχεια συνδέοντας το μέλλον της Ελλάδας με εκείνο της Ενωμένης Ευρώπης, έγινε μέσα σε λίγες στιγμές Εθνάρχης. Δικαίως…
Ποτέ στο παρελθόν, αλλά και ποτέ άλλοτε στο μέλλον, μια τόσο εκκωφαντική στιγμή για την πορεία ενός έθνους, δεν συνδέθηκε με έναν και μόνο άνθρωπο. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν η Μεταπολίτευση. Για τον εξαιρετικά απλό λόγο ότι, χωρίς εκείνον, η Ελλάδα δεν θα είχε καταφέρει να σταθεί στα πόδια της μετά τη δικτατορία. Δεν θα μπορούσε να ονειρευτεί ένα καλύτερο μέλλον. Ούτε φυσικά να το ζήσει, έστω και ως… μύθο, μέχρι τη χρεοκοπία του 2010, στα χέρια του τελευταίου των Παπανδρέου που έγινε πρωθυπουργός.
Οι εικόνες από την ολική επαναφορά Καραμανλή το 1974, θα μείνουν βαθιά χαραγμένες στο μέλλον του έθνους. Μεταξύ άλλων, και λόγω της θλιβερής σύγκρισης με το τρέχον παρόν. Με ένα πολιτικό σύστημα κατώτερο των περιστάσεων. Στα όρια της φαιδρότητας. Και, σε κάθε περίπτωση, με διαστάσεις… παιδικής χαράς. Μοιραίοι, άβουλοι και ανίκανοι. Δυστυχώς, με δικαίωμα υπογραφής για τη ζωή μας. Άρα, και για το μέλλον μας.
Τη στιγμή που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αναλάμβανε τις τύχες της χώρας, στις 24 Ιουλίου του 1974, ήταν ένας ηγέτης απέναντι στον διαχρονικό λαϊκισμό ενός λαού. Ο Καραμανλής “έφυγε” το 1998. Ο λαός… είναι εδώ. Το ίδιο και ο λαϊκισμός του. Ευτυχώς, υπάρχει το διαρκές παράδειγμα του Εθνάρχη, για να μας θυμίζει ότι, κάποιες, λίγες έστω φορές, οι εξαιρέσεις μπορούν να πάνε κόντρα στο ρεύμα.
Να αλλάξουν τη ροή του μέλλοντος. Να ξαναφέρουν το φως.
