Γράφει ο Δημήτρης Ριζούλης
Υποτίθεται ότι υπηρετούν τη διακίνηση των ιδεών χωρίς περιορισμούς (γι’ αυτό άλλωστε υπήρχε το άσυλο), αλλά στην πραγματικότητα ελέγχονται με δικτατορικό τρόπο από αναρχικά στοιχεία και από εκκολαπτόμενα κομματόσκυλα των φοιτητικών παρατάξεων.Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα που όλοι γνωρίζουν αλλά δεν τολμούν να αντιμετωπίσουν.
Ας μη γελιόμαστε. Τα κόμματα κατέστρεψαν τους χώρους της γνώσης και της παιδείας με τις ιδεοληψίες που κουβαλούν και τους μικρούς στρατούς που έχτισαν για να τους είναι χρήσιμοι όταν υπάρχει ανάγκη. Άλλοτε ως χειροκροτητές, αφισοκολλητές ή και ως δύναμη κρούσης. Η κομματικοποίηση των πανεπιστημίων αλλοίωσε το φοιτητικό κίνημα και το μετέτρεψε σε παρακλάδι τοπικής οργάνωσης φανατικών. Κάτι σαν τους στρατούς που δημιουργούν οι πρόεδροι των ποδοσφαιρικών ομάδων. Τα ίδια συνέβησαν κι εκεί, όπου οι αγνοί φίλαθλοι παραγκωνίστηκαν και αναγκάστηκαν να ακολουθούν τις εντολές των οργανωμένων οπαδών που έδιναν τον τόνο στο γήπεδο και ενίοτε καταδίκαζαν με τη συμπεριφορά τους (και τις ακρότητές τους) τις ομάδες.
Στο ποδόσφαιρο οι αγνοί φίλαθλοι και πολλές οικογένειες έφυγαν από το γήπεδο έχοντας αηδιάσει. Στα πανεπιστήμια όμως οι κανονικοί φοιτητές δεν μπορούν να αποχωρήσουν… Εκεί παίζεται το μέλλον τους. Πάλεψαν σκληρά για να εισαχθούν μέσω του απάνθρωπου συστήματος των πανελλαδικών και οι θυσίες τους δεν μπορούν να πάνε χαμένες. Αναγκάστηκαν να σιωπήσουν, να ανεχθούν τον φασισμό των ακραίων και των κομματόσκυλων και στωικά υπομένουν τις συνέπειες των πράξεων άλλων. Μπορεί να θέλουν να κάνουν μαθήματα, όμως οι «ιθύνοντες» αποφασίζουν κατάληψη και είναι αναγκασμένοι να πειθαρχήσουν.
Αν τολμήσουν να εκφράσουν αντιρρήσεις, θα βρεθούν ξυλοκοπημένοι ή… μπουγελωμένοι. Αν επιχειρήσουν να επηρεάσουν κάποια γενική συνέλευση, θα τεθούν στο περιθώριο. Αν διανοηθούν να υποστηρίξουν ότι οι γενικές συνελεύσεις δεν έχουν απαρτία, άρα είναι άκυρες οι αποφάσεις τους, θα τους πάρουν σηκωτούς. Ω, τι ωραία δημοκρατία! Να τη χαιρόμαστε…
Με τέτοιες μεθόδους υποτίθεται ότι υπηρετείται το άσυλο των ιδεών. Στην πραγματικότητα όμως είναι το άσυλο της μειονότητας και του φασισμού. Ένα κατεστημένο που πολύ δύσκολα σπάει, αφού στηρίζεται στη βία και την τρομοκρατία. Κι όμως! Σε αυτό το μαύρο τοπίο, κατάλοιπο εν πολλοίς των ιδεοληψιών της Μεταπολίτευσης, συνέβη ένα θαύμα. Ναι, για τέτοιο πρόκειται. Φοιτητές της ΑΣΟΕΕ, χωρίς κομματική ταυτότητα, προσήλθαν μαζικά και ανέτρεψαν τις αποφάσεις που ετοιμαζόταν να λάβει άλλη μια φορά η μειονότητα.
Επιβλήθηκαν της βίας και της τρομοκρατίας (με πολύ κόπο, είναι η αλήθεια) και πέτυχαν δυο πράγματα. Πρώτον, τη διακοπή της κατάληψης (σε μια διαδικασία θρίλερ με διαφορά 10 ψήφων) και δεύτερον -αλλά αυτό είναι το σπουδαιότερο- την αλλαγή του τρόπου λήψης των αποφάσεων.
Οι φοιτητές της ΑΣΟΕΕ θα ψηφίζουν από εδώ και στο εξής με ηλεκτρονική ψηφοφορία, υπό καθεστώς ανωνυμίας, με βάση ειδικό κλειδάριθμο που ούτως ή άλλως έχουν στο πλαίσιο των μαθημάτων τους. Θα αποφασίζουν οι πολλοί, ανεπηρέαστοι από απειλές και τσαμπουκάδες. Θα αποφασίζουν ακόμα κι αυτοί που βρίσκονται μακριά από το πανεπιστήμιο ή έχουν να δώσουν λίγα μαθήματα μέχρι το πτυχίο και εργάζονται. Άρα θα επανέλθει η δημοκρατία. Αυτή η απόφαση ήταν πράγματι ιστορική! Δείχνει τον δρόμο για το μέλλον. Δεν έχω αυταπάτες, βέβαια… Ξέρω ότι οι δυνάστες των φοιτητών θα κάνουν το παν για να την ανατρέψουν. Όμως η αρχή έγινε. Επιτέλους φύσηξε άλλος αέρας. Οι πραγματικοί φοιτητές οργανώνονται και παίρνουν τα πράγματα στα χέρια τους, γυρνώντας την πλάτη στις κομματικές νεολαίες και στους νταβατζήδες μπαχαλάκηδες.
Αυτές τις μέρες υπάρχει αναβρασμός σε όλα τα πανεπιστήμια. Οι τραμπούκοι (κυρίως της Αριστεράς, αλλά και πολλοί δεξιοί δεν πάνε πίσω) βλέπουν να χάνουν την εξουσία τους και αντιδρούν σπασμωδικά. Πολλαπλασιάζονται οι ξυλοδαρμοί και οι τσαμπουκάδες.
Στην ΑΣΟΕΕ ήδη οι αντιεξουσιαστές που είχαν στήσει το οπλοστάσιο με τα λοστάρια επανήλθαν δριμύτεροι. Η αλλαγή δεν θα είναι εύκολη, αλλά η λύση υπάρχει. Έξω τα κόμματα από τα ΑΕΙ, έξω οι ακραίοι, έξω οι μη έχοντες εργασία. Κάρτα εισόδου για όλους και έλεγχος. Μόνο έτσι θα ανθήσουν πάλι οι ιδέες. Αλλιώς θα συνεχίσουν να ανθούν μόνο τα «λουλούδια» της ανομίας και της κομματικοκρατίας.
