Γράφει ο Δημήτρης Ριζούλης
Tο θέατρο του παραλόγου! Η κυβέρνηση γράφει στα παλιά της τα παπούτσια τη Δικαιοσύνη και, μάλιστα, πανηγυρίζει επειδή «τηρεί τη νομιμότητα».
Η δε Δικαιοσύνη ακολουθεί τα κελεύσματα της κυβέρνησης και αποφασίζει με βάση τις πολιτικές ισορροπίες. Στη μέση ο πολίτης, να αγανακτεί επειδή δεν μπορεί να βρει το δίκιο του. Από κανέναν!
Αυτό ζούμε στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Μια νοσηρή αλληλουχία γεγονότων και αποφάσεων, που κορυφώθηκε με τις ανακοινώσεις για την καταβολή των αναδρομικών στους συνταξιούχους. Ήταν η επιβεβαίωση άλλης μιας κλοπής εις βάρος των απομάχων της εργασίας. Αυτών που προεκλογικά «χαϊδεύουν» όλα τα κόμματα και όταν αναλαμβάνουν την εξουσία σπεύδουν να τσακίσουν πρώτους πρώτους… Γνωστό κι αυτό το έργο.
Από τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης που έκρινε συνταγματικά και νόμιμα τα Μνημόνια (εμφανώς για πολιτικούς λόγους) μέχρι την πρόσφατη οδηγία στους δικαστές να δικαιώνουν τις τράπεζες, και όχι τους δανειολήπτες του νόμου Κατσέλη, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, όμως τίποτα δεν φαίνεται να άλλαξε. Η Δικαιοσύνη σε πολλές περιπτώσεις φάνηκε να υποτάσσεται σε άνωθεν πιέσεις και να προσπαθεί να τετραγωνίσει τον κύκλο, συνήθως εις βάρος των πολλών και αδύναμων.
Ακόμα όμως κι εκείνες τις φορές που δικαίωσε τους αδικημένους ήρθαν οι κυβερνήσεις να αγνοήσουν τις δικαστικές αποφάσεις ή να τις εφαρμόσουν κατά το δοκούν.
Θυμίζουμε ότι ειδικά για τα αναδρομικά των συνταξιούχων στο παρελθόν εκδόθηκαν εντελώς αντίθετες αποφάσεις από δικαστήρια, αν και έκριναν το ίδιο θέμα! Καλά, αυτό πώς γίνεται; Υπάρχει υποκειμενική κρίση αναλόγως του δικαστή; Η Δικαιοσύνη δεν είναι -υποτίθεται- αντικειμενική;
Όσες φορές δικαιώθηκαν δικαστικά οι συνταξιούχοι οι αρμόδιοι υπουργοί έκαναν τα στραβά μάτια. Αρνήθηκαν να τους καταβάλουν αυτά που με κόπο (και πολλά δικαστικά έξοδα) κέρδισαν. Ο πιο πονηρός όλων (των τελευταίων υπουργών), ο Γιάννης Βρούτσης, σκέφτηκε και εφάρμοσε το μεγάλο κόλπο. Τη βρόμικη «λύση», που παρουσίασε ως θεσμική διέξοδο. Υποστήριξε ότι, από τη στιγμή που η Δικαιοσύνη δημιούργησε τέτοιο χάος με τις αντικρουόμενες αποφάσεις της, θα ζητήσει από το ΣτΕ τη διεξαγωγή πιλοτικής δίκης, δηλαδή μιας διαδικασίας μια και έξω, που θα κρίνει διά παντός και με τελικό τρόπο το ζήτημα. Με αυτό τον τρόπο καθυστέρησε άλλον έναν χρόνο τη δικαίωση (και πληρωμή) των συνταξιούχων, δίνοντας οικονομική ανάσα στην κυβέρνηση για να εφαρμόσει τις υπόλοιπες πολιτικές της. Παράλληλα, ακύρωσε τις δικαστικές νίκες που είχαν πετύχει οι συνταξιούχοι όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Το ΣτΕ, λοιπόν, με την κυρία Σακελλαροπούλου επικεφαλής, έκρινε την εν λόγω υπόθεση και κλήθηκε να βάλει τάξη στο χάος. Τελικώς πετσόκοψε τους συνταξιούχους (αυτή είναι η αλήθεια), γιατί, αν και αναγνώρισε ότι τους έγιναν παράνομες περικοπές, ζήτησε την επιστροφή αναδρομικών μόνο για μια περίοδο 11 μηνών. Αυτή ήταν η πρώτη σφαλιάρα στα περήφανα γηρατειά από τους δικαστές, που πιθανότητα συνυπολόγισαν πολιτικά ή οικονομικά δεδομένα, «μαγειρεύοντας» την ετυμηγορία τους.
Ας είναι όμως ακόμα κι έτσι, οι συνταξιούχοι έπρεπε να λάβουν σημαντικά ποσά όχι μόνο για τις κομμένες κύριες συντάξεις, αλλά και για τις επικουρικές (το αναφέρει ρητώς το ΣτΕ, αν και το αρνείται η κυβέρνηση).
Προχθές είχαμε την ολοκλήρωση του εμπαιγμού. Αφού τους τσάκισαν οικονομικά, τους ταλαιπώρησαν για χρόνια, αγνόησαν δικαστικές αποφάσεις, τους οδήγησαν με τερτίπια στο ΣτΕ, τελικά δεν τους έδωσαν ούτε αυτά (τα λίγα) που κέρδισαν μετά κόπων και βασάνων. Η κυβέρνηση αποφάσισε με το έτσι θέλω να τους κλέψει. Ούτε όλα ούτε σε όλους δίνει. Διπλή απάτη.
Όμως ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί πανηγυρίζουν και επικαλούνται τη… νομιμότητα. Καλά, ποιον κοροϊδεύουν; Νομίζουν ότι με επικοινωνιακά κόλπα θα πείσουν τους συνταξιούχους; Η άδεια τσέπη δεν γεμίζει με ψέματα… Δεν το γνωρίζει αυτό ο κ. Μητσοτάκης; Αυτός ο εμπαιγμός, αυτό το θέατρο του παραλόγου, είμαι βέβαιος ότι οργίζει ακόμα περισσότερο τους συνταξιούχους και από την ίδια την αδικία που έχουν υποστεί. Να είσαι καμένος και να σου πουλάνε και παπατζιλίκι πάει πολύ.
Βέβαια, οι συνταξιούχοι τον ξέρουν τον δρόμο… είναι διπλός: Ο ένας, δυστυχώς, τους οδηγεί πάλι στους δικηγόρους και σε διεκδικήσεις. Ο δεύτερος στην κάλπη! Εκεί που ξέρουν καλά να τιμωρούν όσους τους εμπαίζουν. Και μη νομίζει κανείς ότι θα ξεχάσουν… Το απέδειξαν στο πρόσφατο παρελθόν.
Το ευρύτερο ζήτημα, όμως, είναι άλλο: Σε τι κράτος ζούμε; Πού μπορούμε να ελπίζουμε, όταν η Πολιτεία συμπεριφέρεται ανήθικα, όπως οι κοινοί απατεώνες, ενώ και οι δικαστές εμφανίζονται ανήμποροι; Αν ούτε οι αποφάσεις των ανώτατων δικαστηρίων (παρά το «μαγείρεμα») δεν μπορούν να μας προστατεύσουν, τότε, αλήθεια, ζούμε σε δημοκρατικό καθεστώς;
