Του Μάνου Οικονομίδη
Η συναισθηματική υπεροχή μιας γλώσσας την οποία σέβεται ο χειριστής της, δεν έχει ανταμώσει μέχρι σήμερα με κάποιο ισοδύναμο στην εξέλιξη της διαδρομής της ανθρωπότητας.
Η γλώσσα είναι ζωντανός οργανισμός. Παράγει συναισθήματα και εικόνες. Κινητροδοτεί καινούριες ιστορίες. Αφήνει το αποτύπωμά της στο μυαλό, αλλά κυρίως στις καρδιές των ανθρώπων.
Ο Κώστας Καραμανλής είναι, μεταξύ άλλων, ο τελευταίος μεγάλος πολιτικός γητευτής της ελληνικής γλώσσας. Οι ομιλίες του, με συνασθηματικό κορμό και γωνίες που πάντα κινούσαν το ενδιαφέρον του ακροατηρίου. Παρήγαγαν πολιτικό αποτέλεσμα, και την ίδια στιγμή ξυπνούσαν συναισθήματα.
Ό, τι ακριβώς συνέβη το βράδυ της Τετάρτης, όταν ο πρώην πρωθυπουργός και επί 12 1/2 χρόνια πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και φυσικός ηγέτης της Κεντροδεξιάς απηύθυνε πολιτική ομιλία, για πρώτη φορά μετά από 10 χρόνια.
Όσα είπε, τα άκουσαν προσεκτικά όλοι. Και δεν θα τα ξεχάσουν. Κυρίως όμως, δεν θα ξεχάσουν τι τους έκανε να αισθανθούν, όταν τον χειροκροτούσαν συγκινημένοι. Είτε τον έβλεπαν από κοντά, στο Βελλίδειο, είτε μέσα από μια οθόνη υπολογιστή.
