Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ο καθηγητής Χρήστος Ροζάκης αξίζει τον σεβασμό όλων: ευπρεπής άνθρωπος, επιστήμονας υψηλού κύρους, διακεκριμένος Έλληνας στον διεθνή χώρο.
Είναι αυτονόητο ότι όταν ερωτάται για θέματα που βρίσκονται στον πυρήνα της επιστημονικής γνώσης του θα απαντάει με την επιστημονική γνώση του.
Αυτό έκανε και στον τηλεοπτικό σταθμό «Κρήτη TV», για την ΑΟΖ, το Καστελόριζο και τα συναφή: «Το Καστελόριζο είναι απομακρυσμένο από τη Ρόδο, αλλά είναι κοντά στις ακτές τις τουρκικές»:
«Αυτή τη στιγμή έχουμε αναπτύξει μια μαξιμαλιστική θέση, ή μια σειρά μαξιμαλιστικών θέσεων. Είναι διαπραγματευτικές θέσεις αυτές, ένα κράτος ξεκινάει πάντα μια διαπραγμάτευση με μαξιμαλισμούς και από κει και πέρα υποχωρεί σε δεύτερες θέσεις. Νομίζω ότι το Διεθνές Δίκαιο σαφώς μας προστατεύει και είναι η μόνη μας ασπίδα απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα. Αλλά δεν μας προστατεύει πάντα… Το Καστελόριζο είναι απομακρυσμένο από τη Ρόδο, αλλά είναι κοντά στις ακτές τις τουρκικές».
Αυτή είναι η γνώμη του. Ένας αναγνωρισμένος νομομαθής, ομιλεί με βάση το διεθνές δίκαιο, το δίκαιο της θάλασσας και τη νομολογία από τις αποφάσεις των αρμοδίων δικαστηρίων, που γνωρίζει άριστα -και όπως γνωρίζουν όλοι δεν είναι στατική, αλλά εξελίσσεται.
Τι να απαντούσε;. Ξέρω, αλλά δεν σας λέω; Είπε αυτό που γνωρίζει, ως δικαίωμά του. Και προφανώς εν γνώσει του δικαιώματός των άλλων να το κρίνουν- ο καθένας από την πλευρά του.
Εδώ πρέπει να σημειωθεί κάτι: Ο ίδιος ο καθηγητής διατηρεί για τον εαυτό του το δικαίωμα του ελεύθερου λόγου στη διατύπωσή όσων γνωρίζει ως επιστήμονας. Αλλά δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι επιστημονική γνώση επί των θεμάτων αυτών, κατέχουν και άλλοι Έλληνες πανεπιστημιακοί: Ο Ρούκουνας, ο Σισιλιάνος, ο Παμπούκης, η Παζαρτζή. Δεν βγαίνουν κάθε τόσο να την εκθέτουν. Κοντά στο νου κι η γνώση.
Αυτό ισχύει ειδικά για τον Χρήστο Ροζάκη επειδή έχει από το 2017 και μια άλλη ιδιότητα: πρόεδρος του Επιστημονικού Συμβουλίου του υπουργείου Εξωτερικών.
Ήτοι έχει ένα ρόλο με εμφανή πολιτική χροιά. Και σ’ αυτή την περίπτωση η σχέση της επιστήμης με την πολιτική συναρτάται με τα συμφέροντα της χώρας, έναντι τρίτων.
Συνεπώς ο επιστήμονας που έχει τοποθετηθεί επιστημονικός σύμβουλος του υπουργού Εξωτερικών -όχι βιαίως προφανώς- οφείλει να λέει την επιστημονική γνώμη του. Αλλά όχι στα κανάλια.
Την λέει στον υπουργό και την κυβέρνηση. Και αν έχει την άδειά της και στα κανάλια. Αν θέλει να τη λέει κατά βούληση στα κανάλια, φεύγει από τη θέση του. Ή τον διώχνουν- ευλόγως.
Εν προκειμένω συνέβη το εξής παράδοξο: Η κυβέρνηση διακίνησε -με διαρροές- ότι ο Ροζάκης… δεν είναι πλέον επικεφαλής του επιστημονικού συμβουλίου- όπως γνώριζαν οι πάντες εδώ και τρία χρόνια. Η θητεία του έχει λήξει στις…7 Ιουνίου- και «δεν θα ανανεωθεί».
Λογικά ότι δεν ανακοινώθηκε η λήξη της θητείας ενός επικεφαλής σε κρίσιμη θέση, ισοδυναμεί τουλάχιστον με σιωπηρή παράτασή της.
Συνεπώς ότι ο Ροζάκης είπε όσα είπε, μόλις δυο εβδομάδες μετά, δεν σημαίνει ότι δεν είχε πλέον καμία σχέση με το υπουργείο Εξωτερικών και απλώς «εξέφραζε προσωπικές απόψεις». Δηλαδή πριν τις 7 Ιουνίου τις εξέφραζε; .
Ουσιαστικά η κυβέρνηση τον απέλυσε. Και είπε αυτά που ήθελε να πει για τον 80χρονο καθηγητή, υπό το κράτος πανικού και με άκομψο τρόπο: με διαρροές. Ο ως εκείνη στιγμή, ο προϊστάμενος του Νίκος Δένδιας, δεν είδε, δεν άκουσε, δεν μίλησε.
Ο μόνος κυβερνητικός αξιωματούχος που παρενέβη ευθέως ήταν ο Γ. Κουμουτσάκος -παλαιός διπλωμάτης μεν, αλλά σε άλλο υπουργείο σήμερα. Αποσαφήνισε ότι «δεν νοείται να μιλάμε για »απομονωμένα» τμήματα ελληνικής Επικράτειας, που δεν διαχωρίζεται ούτε τεμαχίζεται. Θα τεμαχίσουμε τη νησιωτικότητα της χώρας; Αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα«.
Είναι κι αυτό προσωπική άποψη ; Αν ο Ν. Δένδιας έχει την ίδια θέση με τον Κουμουτσάκο, γιατί δεν τη λέει; Και αν την έχει βρίσκει λογική τη θέση του μέχρι τις 7 Ιουνίου σύμβουλου του; Αν όχι γιατί δεν τον έπαυσε νωρίτερα;
Η ουσία είναι ότι αυτό που συνέβη πάλι στην εξωτερική πολιτική είναι απίστευτο. Η κυβέρνηση -που εδώ που τα λέμε δεν διακρίνεται για την διπλωματική ευφυΐα της- έχει έναν κορυφαίο σύμβουλο με συγκεκριμένες επιστημονικές θέσεις.
Είτε δεν τις ασπάζεται, οπότε κακώς τον είχε -ως τις 7 Ιουνίου έστω. Ή τις συζητάει, αλλά τον καίει και τον αποπέμπει, όταν απειλείται η ίδια με πολιτικό κόστος γι’ αυτές τις απόψεις. Είτε τον είχε ενθαρρύνει να τις διατυπώσει δημόσια, είτε όχι. Δηλαδή αν τη διευκολύνει σε ενδεχόμενα άδηλα σχέδιά της και τον εκλαμβάνει ως…»λαγό».
Αυτό λέγεται μπάχαλο και στην εξωτερική πολιτική έχει κόστος. Στη σημερινή συγκυρία μάλιστα ιδιαίτερα μεγάλο. Στοιχειώδες Γουότσον….
