Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Απλά συμπεράσματα για τους πρωταγωνιστές της κοινοβουλευτικής αναμέτρησης για τον εκτρωματικό νόμο που επιχειρεί να αποτρέψει τις διαδηλώσεις.
Για τον εισηγητή του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη μια λέξη: Κρίμα.
Ο κάποτε Νο 2 του ΠΑΣΟΚ, που όταν αποδοκιμάστηκε από το εκλογικό σώμα έλεγε ότι χρειάζεται… Νέα αριστερά και κατέληξε στη χειρότερη δεξιά, ενώ ανήκε ακόμη στο Κινάλ -από το οποίο διαγράφηκε αφού είχε γίνει υπουργός του Μητσοτάκη μαζί με τον Βορίδη και τον Άδωνι- δείχνει να μην βλέπει ότι τον χρησιμοποιούν.
Ο ίδιος ίσως να ελπίζει ότι όσο πιο δεξιά διολισθαίνει μπορεί να γίνει αρχηγός της Δεξιάς. Αλλά η τύχη του έχει προδιαγραφεί. Τον αξιοποιούν ως εξωκοινοβουλευτικό για να περάσουν αντιλαϊκούς νόμους, χωρίς να κάψουν τους δικούς τους και θα τον αποσύρουν.
Για τη Φώφη Γεννηματά: Ντροπή. Όχι γιατί έκανε το υπό διάλυση κόμμα της θλιβερό παρακολούθημα των ιστορικών αντίπαλων του ΠΑΣΟΚ, που διέλυσε με αφροσύνη.
Αλλά γιατί η πολιτική ακρισία των λογογράφων της την έστειλε στη Βουλή να κομπάζει ότι είναι η… ιδιοκτήτρια του αντιλαϊκού κατασκεύασματος -που ψήφισε χάριν του Μητσοτάκη μετά τον εκλογικό νόμο και τις Πρέσπες- συν τη συγκάλυψη του σκανδάλου της Νοβάρτις.
Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη: Χρόνια είχαμε να δούμε στη Βουλή πρωθυπουργό να τον κονιορτοποιεί ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης μετά την παιδαριώδη, αλλά αντιδραστική, ομιλία του.
Ο Τσίπρας λεηλάτησε εκκλησία σ’ αυτή τη συζήτηση και ο αντίπαλός του απέδειξε ότι η σκηνοθεσία των επικοινωνιολόγων δεν σε κάνει κοινοβουλευτικό αστέρα.
Για την ουσία: Χωρίς να το αντιλαμβάνεται η σημερινή κυβέρνηση- ανεμομαζώματα ψήφισε τον νόμο που θα την ρίξει.
Με την ίδια κοντόφθαλμη λογική της Γεννηματά -που υπέγραψε το τέλος της- ο Μητσοτάκης νομοθέτησε την ανατροπή του.
Αυτός ο νόμος είναι προϊόν της αντίληψης ανθρώπων που δεν κατανοούν ότι δεν υπάρχουν κοινωνίες σε ακινησία.
Κανείς στις μέρες μας δεν μπορεί να επιβάλει ησυχία νεκροταφείου στους πολίτες. Ούτε με τις διαστροφικές ρυθμίσεις για υπαγωγή του δικαιώματος στη συνάθροιση στη βούληση του αστυνομικού διευθυντή, ούτε με τη απειλή των ξυλοδαρμών και των διώξεων σε όσους δεν συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις.
Ούτε φυσικά με την εξοργιστική υποχρέωση του… αγορανομικού υπεύθυνου που θα πληρώνει τις ζημιές που θα αποδώσει η αστυνομία στους διαδηλωτές, ώστε -κατά τη νηπιακή λογική των συγγραφέων του νόμου- να μην δέχεται κανείς το ρόλο του υπεύθυνου και αυτός να είναι λόγος απαγόρευσης.
Αλήθεια ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος μένει ακόμη στη θέση του για την… εποπτεία ρυθμίσεων που δεν θα τολμούσε να διδάξει στους φοιτητές του;
Από μόνη της η εφαρμογή του νόμου θα ρίξει την κυβέρνηση γιατί θα βάλει απέναντί της όγκους διαδηλώσεων από πολίτες, που ίσως δεν θα έπαιρναν μέρος σε μια διαμαρτυρία του κλάδου τους, αλλά θα το κάνουν για να υπερασπίσουν το δικαίωμα τους να διαδηλώνουν.
Είναι φανερό το κίνητρο του Κυριάκου Μητσοτάκη για ένα τόσο οργιώδες νομοθέτημα που έτσι κι αλλιώς θα πέσει στα ελληνικά και ευρωπαϊκά δικαστήρια, αφού άλλωστε τον έχουν καταδικάσει ως νομικό ανουσιούργημα οι νομικοί της χώρας οι θεσμοί και οι φορείς τους. Πλην του Βαγγέλη Βενιζέλου.
Αυτό όμως που οδήγησε τον σημερινό πρωθυπουργό στον αυτό πυροβολισμό του, είναι ότι ο ίδιος ως πρόσωπο δεν πήρε ποτέ στη ζωή του μέρος σε καμία λαϊκή κινητοποίηση.
Δεν βγήκε ποτέ στο δρόμο για το δίκιο της κοινωνικής ομάδας του και για το ψωμί του. Έτσι δεν αντιλαμβάνεται την έννοια του δικαιώματος και το στοιχείο που της δίνει υπόσταση. Το δικαίωμα στη διαμαρτυρία όταν παραβιάζεται με καταπάτηση του ΣΥΝΤΆΓΜΑΤΟΣ.
Ο άνθρωπος που κυβερνάει σήμερα είναι πολιτικός της γυάλας. Προέκυψε άνωθεν με άσκηση κληρονομικού δικαιώματος. Δεν βγήκε από το καμίνι της πολιτικής, όπως πολλοί άλλοι στο κόμμα του, αφού ούτε στις κινητοποιήσεις της ΟΝΝΕΔ δεν μετείχε.
Έτσι κάνει το μεγαλύτερο και συχνά πιο τραγικό λάθος που μπορεί να κάνει κοινοβουλευτικός Πρωθυπουργός. Παραδίδει αβασάνιστα στην αστυνομία και την εγγενή αυθαιρεσία πολλών οργάνων της την εφαρμογή δημοκρατικών δικαιωμάτων των πολιτών.
Τελικά ο Τσίπρας είναι τυχερός μέσα στα λάθη του στο κόμμα του. Ο αντίπαλος του βαδίζει μόνος του προς το ικρίωμα του κυβερνητικού τέλους του. Βάζει μπροστά του ένα μαχαίρι και ορμάει επάνω του.
Όταν νομοθετείς τη φαλκίδευση δικαιωμάτων και βάζεις τον χωροφύλακα να την εγγυηθεί απέναντι στο πλήθος πετάς αναμμένα σπίρτα στη βενζίνη.
Θα το καταλάβουν οσοι ψήφισαν τον νόμο από το φθινόπωρο, όταν οι πολίτες θα ασκήσουν τα συνταγματικά τους δικαιώματα χωρίς πιστοποιητικά αστυνομικών αρχών.
Μόνη τη η κυβέρνηση έστησε το σκηνικό που θα τη ρίξει. Αφού προηγουμένως πέσει με τη πρωτη προσφυγή ο νόμος με τα ανατριχιαστικά ιδιώνυμα..
