Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Δεν υπήρχε λόγος να μιλήσει κανείς εφέτος για την ιδρυτική 3η Σεπτέμβρη του ΠΑΣΟΚ. Το κόμμα αυτό ενταφιάστηκε από τους επιγόνους του ιδρυτή του και μόνο θλίψη προκαλεί η αναφορά στη μετά Παπανδρέου εποχή του.
Ο Σημίτης το έκανε διαμπερές στη διαπλοκή, η οικογένεια Παπανδρέου το καπηλεύτηκε, ο Βενιζέλος το έκανε ουρά της Δεξιάς του Σαμαρά, η Φώφη το κατάργησε για να εμφανιστεί ως… ιδρύτρια κι αυτή -σε ρόλο συμπληρωματικό του νεότερου Μητσοτάκη. Σαν αυτούς που έσπευσαν γονυκλινείς στην αυλή του, ευτελίζοντας το παρελθόν τους στο ΠΑΣΟΚ.
Στο τέλος οι ψηφοφόροι του Ανδρέα Παπανδρέου πήγαν στον Τσίπρα και αυτός θα τους βγάλει την ψυχή μέχρι να καταλάβει ότι πήγαν για τον ίδιο και όχι για τους γραφειοκράτες και τις φράξιες της Κουμουνδούρου και να πράξει ανάλογα.
Άρα δεν υπάρχει λόγος να μιλάμε για κάτι που οι ευεργετηθέντες έβαλαν κάτω από το χώμα. To ΠΑΣΟΚ υπάρχει στη μνήμη των ανθρώπων που το πίστεψαν, σε όσους είδαν τη ζωή τους να αλλάζει και δεν μπορεί να υπάρχει στο στόμα όσων το εκμεταλλεύθηκαν για να σταδιοδρομήσουν ποικιλοτρόπως- όταν δεν το σπίλωναν με την ιδιοτέλεια τους.
Αν μου επιτραπεί μια προσωπική αναφορά στο «Μυθιστόρημα του ΠΑΣΟΚ» και στη συνέχεια στο «Του μιλάνε τα κύματα» εκδόσεις Καστανιώτη όπου περιγράφω την διαδρομή του Ανδρέα Παπανδρέου, την περιπέτεια της ίδρυσης και επικράτησης του κινήματος που ίδρυσε -για να αλλάξει όχι μόνο την πορεία της χώρας, αλλά και την έννοια άσκησης της πολιτικής και λειτουργίας των κομμάτων.
Το ΠΑΣΟΚ, λοιπόν, πέρασε στην Ιστορία μαζί με τον ιδρυτή του και οι μικρομεγαλισμοί όσων το κατεδάφισαν δεν απασχολούν κανέναν.
Ιδίως την Γεννηματά που συνδέει κουτοπόνηρα την φετινή 3 Σεπτέμβρη με το ΕΣΥ, υπονοώντας τον πατέρα της. Λογικό. Τον Ανδρεα Παπανδρέου τον κατάργησε μαζί με το κόμμα του και πρόδωσε την μνήμη του ακολουθώντας τον γόνο Μητσοτάκη σε κρίσιμες στιγμές, στρεφόμενη ταυτόχρονα με συστηματική μανία κατά της Αριστεράς.
Όπως και ο γιος του, που περιμάζεψε τους υβριστές του, ακύρωσε την ιδεολογία του και διέλυσε την οργάνωση του, ανατίναξε το ταμείο του, πήρε την πρωθυπουργία για να πάει τη χώρα στο ΔΝΤ και στο τέλος το διέσπασε κιόλας. Πού ‘σαι Ανδρέα να τους δεις.
Ίσως η μόνη αξιοπρόσεκτη αναφορά στην ίδρυση του ΠΑΣΟΚ ήταν η προσπάθεια ορισμένων κύκλων να ποτίσουν και τη γλάστρα δίπλα στον βασιλικό. Να εμφανίσουν τον Κ. Σημίτη ισομεγέθη του Παπανδρέου. Κάτι σαν τον πατέρα Μητσοτάκη που προσπάθησε -ζων και μετά θάνατον- να εμφανιστεί ανώτερος του Καραμανλή.
Ο απών από τον θρίαμβο του 1981 Κ. Σημίτης είχε πάντα τον καημό του συνιδρυτή -που ήταν, αλλά και ιστορικό ρεβανσισμό έναντι του Ανδρέα, με τους κεκράκτες του να προσπαθούν να τους βάλουν στο κάδρο ως δίδυμο τύπου Τρικούπης- Δεληγιάννης – αντιλαμβάνεται ο καθένας με ποια κατανομή.
Δεν θα βρεθεί ιστορικός να βάλει δίπλα στον Παπανδρέου τον θεμελιωτή της αποδιάρθρωσης -με ταυτόχρονη ομοσπονδοποιηση-του ΠΑΣΟΚ στη «χρυσή», τρομάρα τους, οκταετία 1996-2004 και όσα τη συνοδεύουν. Ένα από αυτά το ζούμε σήμερα, ως απόηχο της τραγικής βραδιάς των Ίμιων…
