Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Αφιερωμένο εξαιρετικά: «…Όπου δεν καταδέχονταν στη γη να περπατήσουν, καβάλα παν στην εκκλησιά καβάλα προσκυνάνε..»
Στη Γιάννα Αγγελοπούλου, εν όψει του 2021- αφού αναφέρεται στους Κολοκοτρωναίους; Όχι. Στον Βαγγέλη Βενιζέλο. Για όσα είπε – πάλι- στο οικείο του Action24.
Ο πιο χαρισματικός πολιτικός της γενιάς του διολισθαίνει όλο και περισσότερο στο τούνελ του αυτοθαυμασμού του. Ο ρήτορας που μπορεί να απογειώνει αντικείμενα με τον λόγο του, τον χρησιμοποιεί για να απογειώνει τον ναρκισσισμό του.
Κανένας άλλος πολιτικός δεν μπορεί να είναι καλύτερος από τον Βενιζέλο. Αλλά και κανείς δεν μπορεί να γίνει χειρότερος. Οι πρώτοι που απελπίζονται μαζί του είναι όσοι τον θαυμάζουν.
Εκεί που ανοίγει η ψυχή σου να τον ακούς και λες «να είχε κι άλλους η πολιτική με τα προσόντα του», εκεί που αναλύει πιο στοχαστικά και πιο έγκυρα από οποιονδήποτε άλλον κάθε ζήτημα, πετάει κάτι ασυνάρτητα και αυτό-ανατινάζεται.
Άβυσσος η ψυχή του πολιτικού που πήγε στη βρύση και νερό δεν ήπιε, παρά μόνο από τα ποτήρια των άλλων. Του Γ. Παπανδρέου και του Αντ. Σαμαρά, των οποίων υπήρξε υπουργός και αντιπρόεδρος -αν και συνήθως μνημονεύει τη σχέση του με τον δεύτερο. Ως «συγκυβερνήτης».
Ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ -που δεν το διεκδίκησε όταν έπρεπε και όταν το πήρε το γείωσε στο 4% και ακόμη δεν κατάλαβε γιατί- μίλησε για την εξωτερική πολιτική. Εξαιρετική ανάλυση.
Αλλά έβαλε φωτιά στα τόπια, αναφερόμενος στο πέρασμά του από το υπουργείο Εξωτερικών:
«Εχω αφήσει πολυσέλιδες γραπτές οδηγίες για τη διαπραγμάτευση όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ. Έχω αφήσει γραπτές οδηγίες, τις οποίες νομίζω είναι χρήσιμο να τις διαβάζει ο εκάστοτε υπουργός και Πρωθυπουργός».
Απίστευτο. Υπουργός ισχυρίζεται ότι αποχωρώντας από το υπουργείο του άφησε στους διαδόχους του γραπτά τι να κάνουν για να συνεχίσουν την πολιτική του.
Θεωρώντας προφανώς ότι αυτός φεύγει, αλλά το πνεύμα του πρέπει να μείνει. Η χώρα να μην έχει άλλη πολιτική εκτός από τη δική του. Παρακαταθήκες στο έθνος, χωρίς ημερομηνία λήξης.
Κάτι σαν «μάνιουαλ Βενιζέλου «-δίκην εντολών όπως το θέτει- για χρήση στο διηνεκές. Όχι απλώς για την επόμενη κυβέρνηση, που ήξερε πως είναι άλλου κόμματος, με άλλη αντίληψη πολιτικής.
Προφανώς ο Κοτζιάς που τον διαδέχθηκε δεν εφάρμοσε τις οδηγίες Βενιζέλου και έλυσε το Σκοπιανό χωρίς αυτές. Αλλά δεν πήγαν χαμένες.
» Ο κ. Μητσοτάκης μου είπε ότι τις διαβάζει και ότι σε γενικές γραμμές συμφωνεί με αυτά τα οποία έχει βρει στο φάκελο».
Διαβάζει ο Πρωθυπουργός τι έλεγε ο Βενιζέλο πριν από έξι χρόνια για την διαπραγματευτική πολιτική της χώρας και συμφωνεί; Σαν να μην πέρασε μια μέρα;
Τι ακούμε, Θεέ μου. Και μετά λέμε γιατί δεν πάει καλά η εξωτερική πολιτική. Με μπαγιάτικες οδηγίες πολιτεύεται ο έρμος ο Δένδιας.
Όταν η συζήτηση ήλθε στο ενδεχόμενο να γίνει υπουργός, ο Βενιζέλος άρχισε πάλι να μιλάει με την Ιστορία.
«Δεν είμαι για να είμαι Υπουργός μίας κυβέρνησης όπου ο Πρωθυπουργός, μάλιστα είναι και συγκεντρωτικός και δικαιούται να είναι, και ρυθμίζει τα πάντα επί των λεπτομερειών, δεν είναι αυτός ο ρόλος μου».
Είναι «για να είναι «υπουργός μόνο με τον Πρωθυπουργό στις διαταγές του; Όπως θεωρούσε -και δεν το έκρυβε- ότι έπρεπε να είναι ο Γ. Παπανδρέου;
Τον πήρε το 2011 στις Κάννες μαζί του και έσκαβε τον λάκκο πίσω από την πλάτη του. Ακόμη και το δημοψήφισμα ακύρωσε… ερήμην του.
Συνταγματολόγος χωρίς το Σύνταγμα: του διαφεύγει ότι ο εκάστοτε πρωθυπουργός είναι φορέας της λαϊκής εντολής -και τα σκυλιά δεμένα.
Με τόση αυτοπεποίθηση το φτύσιμο στη Γεννηματά- στην ίδια συνέντευξη- είναι αναμενόμενο: «Όχι, βέβαια, δεν έχω καμία επαφή. Δεν νομίζω ότι είναι κάτι το οποίο είναι στον ορίζοντά μου ή στα αντικείμενά μου».
Για την Νοβάρτις εμφανίζεται σα να διεκδικεί την πατρότητα της θεωρίας περί σκευωρίας: «Εγινε μία απόπειρα αλλοίωσης του πολιτεύματος, θεμελιωδών θεσμών, οργανωμένη από τον κ. Τσίπρας και όλο το πολιτικό επιτελείο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ».
Ο Βαγγέλης Βενιζέλος είναι εκτός Βουλής σήμερα. Γιατί δεν τον έπαιρνε να πολιτευτεί στη Θεσσαλονίκη. Όχι από περίσσευμα μεγαλείου, αλλά από έλλειψη ψήφων. Και γιατί εν συνεχεία του την έφερε η Φώφη- σ’ αυτόν τον ατσίδα.
Αλλά θεωρεί υποτιμητικό να γίνει υπουργός. Αν μιλάμε για τον Μητσοτάκη από μια άποψη θα είχε δίκιο, αν την ίδια στιγμή δεν θεωρούσε τίτλο τιμής ότι υπήρξε εταίρος του Σαμαρά.
Κάποιοι έχουν μεταφέρει ανεκδοτολογικά, τη γνώμη του Ανδρέα Παπανδρέου γι’ αυτόν. «Βουτάει το μυαλό του στη γλώσσα του». Ο Τηλέμαχος Χυτήρης μετέφερε με εγκυρότητα ένα άλλο σχόλιο του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. «Ο Βαγγέλης δεν θέλει να γίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Θέλει να γίνει αρχηγός οποιουδήποτε κόμματος».
Έγινε -στα χαλάσματα του Γ. Παπανδρέου και χωρίς αντίπαλο- και τα πρόκοψε γιατί έλεγε «Έχω εγώ καμία ανάγκη να είμαι αρχηγός του ΠΑΣΟΚ;». Τη συνέχεια την ξέρουμε: Ούτε το ΠΑΣΟΚ είχε ανάγκη να τον έχει αρχηγό.
Τουλάχιστον ο Βύρων Πολύδωρας είχε χιούμορ ως υποψήφιος αρχηγός της ΝΔ: «Σας είπα ότι θέλω την αγάπη σας και όχι τη ψήφο σας και το πήρατε τοις μετρητοίς».
Σήμερα ο Βαγγέλης Βενιζέλος, χαμένος στο πολιτικό διάστημα – για όποιον έχει δει το Gravity»- θεωρεί τις απόψεις του για την εξωτερική πολιτική ένα είδος «βιβλιογραφίας», στην οποία πρέπει να ανατρέχουν εφεξής οι κυβερνήσεις και λέει στα σοβαρά ότι αυτός «δεν είναι για να είναι υπουργός».
«Δεν έχω καμία σχέση με ό,τι λέγεται για κυβέρνηση και υπουργικά αξιώματα. Είμαι πολύ μακριά, πολύ αλλού». Είναι.
