Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Τελικά ένας τρόπος υπάρχει να πάει καλύτερα το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Να απαγορευτεί στους υπουργούς Παιδείας να κάνουν «εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις».
Για έναν περίεργο λόγο όλοι, μα όλοι, θεωρούν πως ότι άφησαν οι προκάτοχοί τους -του ιδίου κόμματος ενίοτε- είναι για πέταμα.
Το μέλλον του ελληνικού έθνους κρίνεται από τις δικές τους σοφίες που θα μετατραπούν σε εκπαιδευτική διαδικασία. Στην πράξη είναι κάτι σαν άσκηση στου κασίδη του κεφάλι.
Όταν φεύγουν από το υπουργείο, αφήνουν στην εκπαίδευση τα πράγματα χειρότερα από ό,τι τα βρήκαν. Αλλά έχουν πετύχει τον πραγματικό σκοπό τους: την πολιτική αυτοπροβολή.
Στη Μεταπολίτευση μια και μόνη πραγματική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση υπήρξε: αυτή που έκανε η πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 1982 στα ΑΕΙ. Στην ουσία προσπάθησε να μεταφέρει τη Δημοκρατία στο Πανεπιστήμιο.
Πράγματι εκείνη η μεταρρύθμιση ωφέλησε τη Δημοκρατία. Αλλά έβλαψε το Πανεπιστήμιο. Το 1986 ο Γιάννης Πανούσης και ο Διονύσης Κλάδης που σχεδίασαν τον νόμο-πλαίσιο, παραδέχθηκαν με άρθρο τους στο «Βήμα» : «Mea culpa». Σαν να έλεγαν ότι δημιούργησαν ένα τέρας.
Αυτό το τέρας αποδείχθηκε εφτάψυχο και επιβιώνει έκτοτε, δημιουργώντας διαρκώς στο εσωτερικό του ισορροπίες στο μηδέν που αναπαράγουν συλλογικές παθογένειες, προσωπικές φιλοδοξίες, κομματικά συμφέροντα.
Ίσως η μόνη υπουργός που είχε ειλικρινή μεταρρυθμιστική πρόθεση ήταν η Μαριέττα Γιαννάκου. Αλλά την κατάπιε η ακροδεξιά πτέρυγα της ΝΔ.
Οι περισσότεροι υπουργοί Παιδείας βάφτιζαν μεταρρύθμιση ό,τι ήθελε το κόμμα τους, ή απλώς έκαναν οι ίδιοι το κομμάτι τους.
Π.χ. η Άννα Διαμαντοπούλου -υπέγραψε ένα αμφιλεγόμενο πακέτο δήθεν εκσυγχρονισμού του Πανεπιστημίου, την ουσία του οποίου της είχε υπαγορεύσει ο ο υφυπουργός της Γιάννης Παναρέτος , εξ ονόματος του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου.
Η Άννα το πλάσαρε επικοινωνιακά ως νόμο με το όνομα της και το έκανε πολιτικό μάρκετινγκ για λογαριασμό της. Ωφέλησε -προσωρινά- την ίδια, αλλά όχι και το Πανεπιστήμιο, ούτε το ΠΑΣΟΚ, παρότι στη Βουλή ενέκρινε το κατασκεύασμά της και η ΝΔ.
Η Νίκη Κεραμέως δεν θα μπορούσε να απουσιάσει από τον κύκλο των χαμένων μεταρρυθμιστών. Είχε κι ένα λόγο παραπάνω: να κολακέψει τον Κυριάκο Μητσοτάκη που δήλωνε προεκλογικά ότι «έχει πάθος με τη δημόσια παιδεία», χωρίς να έχει περάσει ποτέ στη ζωή του ούτε απέξω από δημόσιο σχολείο.
Η πολιτικός που μπήκε στη Βουλή από τον Σαμαρά -ενστερνιζόμενη την ιδεολογία του στο ακέραιο όπως αποδεικνύεται- προσπαθεί να γαντζωθεί στο σύστημα Μητσοτάκη παράγοντας ένα νομοθέτημα που βάζει στην εκπαίδευση τις βασικές αρχές του Νεομητσοστακισμου: ιδιωτικοποίηση και αγορά.
Τζάμπα τα ταξίδια που έκανε στις ΗΠΑ για να πάρει ιδέες από τα αμερικανικά πανεπιστήμια, όπως έλεγε. Το αμερικανικό εκπαιδευτικό σύστημα, θεοποιεί όντως τη σχέση ου με την ελεύθερη οικονομία, αλλά πηγαίνοντας μπροστά.
Η Καραμέως έβαλε όπισθεν και γκαζώνει: ίσως για να ξεφύγει από το ίδιο πρόβλημα που είχε και η Διαμαντοπούλου- απέναντι στην οποία υπερτερεί σε βιογραφικό: την επιτήρηση της Σοφίας Ζαχαράκη.
Κατά το μητσοτακικό σύστημα διακυβέρνησης στα υπουργεία όταν τον πρώτο λόγο δεν τον έχει ο Πρωθυπουργός, τον έχει ο εκλεκτός του υφυπουργός- συνήθως εξωκοινοβουλευτικός.
Εν πάση περιπτώσει αυτό που έφτασε στη Βουλή είναι τερατούργημα. Αναπόφευκτα. Γιατί όπως είπε στην παρέμβασή του ο Χάρης Καστανίδης μεταρρυθμίσεις και τομές στην εκπαίδευση δεν έγινε ποτέ από συντηρητική κυβέρνηση. Με μόνη «αναλαμπή» τη γλωσσική μεταρρύθμιση Ράλλη το 1976.
Πλίνθοι και κέραμοι. Το σέρβις σε σχολάρχες, η εξαφάνιση της Κοινωνιολογίας ως μάθημα- προφανώς γιατί κάνει τους μαθητές κομμουνιστές, κατά την λογική του Άδωνι που είναι ο πραγματικός υπουργός Παιδείας σ’ αυτή την κυβέρνηση- η διαγωγή, η διάπλαση χαρακτήρων δια του μαθήματος της Ιστορίας και άλλα ωραία και προπολεμικά απομόνωσε την Κεραμέως και την κυβέρνηση από όλους.
Προφανώς γιατί όταν η -υπ’ ατμόν- υπουργός μιλάει για Παιδεία, άλλο έχει κατά νου. Αυτό που της καταλογίσθηκε από τη δική της παράταξη: το εμπόριο.
