Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
« Ο ηγέτης δεν ορίζεται από την ιδιότητα και το επάγγελμα του. Είναι αυτός που αν σκάσει μια βόμβα στην Ομόνοια θα πεταχτεί μπροστά και θα δίνει οδηγίες στους υπολοίπους».
Αποδίδεται στον Ανδρέα Παπανδρέου
Ζούμε την ιστορία. Κάτι περισσότερο: την υφιστάμεθα. Εν μέρει τη γράφει ο καθένας ξεχωριστά, κατά το μερίδιο που του ανήκει.
Ανάμεσά μας οι κακογράφοι ξεχωρίζουν ήδη. Όπως και οι αντιγραφείς, οι πονηροί, οι καταφερτζήδες.
Αλλά όσοι προσφέρουν και μάχονται για τους άλλους διακρίνονται ήδη σ’ αυτό μέτωπο- που είναι ευρύτερο από την ιατρική αντιμετώπιση της επιδημίας.
Αν αξιολογήσουμε όσα αναδείχθηκαν το τελευταίο διάστημα θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα- και η Ευρώπη ολόκληρη, αλλά ας μείνουμε στα δικά μας- βρέθηκε με ελλείψεις όχι μόνο σε υλικά και σε υποδομές, αλλά και σε ένα άλλο «αγαθό»: σε πολιτική ηγεσία- σε ταγούς.
Επειδή -όπως έλεγε κάποιες ο Αλέκος Παπαδόπουλος -» η ηγετικότητα είναι ψυχική ιδιότητα», οι τεχνικές της επικοινωνίας, οι ιματζ μέικερς και τα δημοσχεσίτικα επιτελεία δεν μπορούν να καλύψουν αυτή την έλλειψη -κατασκευάζοντας «ηγέτες» με σελοφάν.
Το κενό ηγεσίας προκύπτει από τα δεδομένα της κατάστασης που διαμορφώθηκε στη χώρα. Να τα δούμε αναλυτικά:
Η πανδημία: Σε μια Ευρώπη που πιάστηκε απροετοίμαστη, η Ελλάδα πιάστηκε γυμνή. Χωρίς αναπνευστικές συσκευές, διαγνωστικά τεστ, αντιδραστήρια.
Χωρίς στοκ βασικών υλικών. Χωρίς αντανακλαστικά για άμεσα μέτρα, χωρίς σχέδια και προεκπαίδευση προσωπικού.
Όταν σταματήσει η χιονόμπαλα του θανάτου και ο πανικός που προκαλεί θα πρέπει να αναζητήσουμε ποιος – δεν – έκανε τι. Πριν και κατά τη διάρκεια της επιδημίας.
Ο πληθυσμός: Απλώς φοβάται.. Επειδή έχει πλημμελή ενημέρωση. Από την κυβέρνηση, τους μαϊντανούς -«ειδήμονες» και τα εξαχρειωμένα ΜΜΕ-, που τη μισή μέρα πουλάνε παραπληροφόρηση και πανικό με τη σέσουλα και την υπόλοιπη Μητσοτάκη με το μέτρο.
Ανάμεσα στους πολίτες διακρίνονται τα συνήθη κρούσματα της νεοελληνικής κατεργαριάς. Μαυραγορίτες που προσπαθούν να πλουτίσουν. Καταφερτζήδες που στήνουν τα δίκτυα της απομύζησης των πόρων. Πονηροί -γιατροί, ψυχίατροι, ψώνια της τηλεόρασης και άλλοι μουστερήδες- διαφημίζουν την ύπαρξη τους ψαρεύοντας πελατεία. Παράγοντες των ΜΜΕ εξαχρειώθηκαν περισσότερο.
Όταν περάσει η κρίση κάθε κατεργάρης πρέπει να πάει στον πάγκο του.
Το προσωπικό του ΕΣΥ: Η λαμπερή νησίδα στον ωκεανό του φόβου και της ολιγωρίας. Οι μαχόμενοι στο μέτωπο της περίθαλψης.: γιατροί, νοσηλευτές. Κακοπληρωμένοι ως τώρα και βουτηγμένοι στην αβεβαιότητα που έσπειρε ο νεομητσοτακισμός.
Προσβάλλονται όταν ακούν αναρμόδιους να παρακινούν για χειροκρότημα ενός λεπτού μια φορά την εβδομάδα ως ανταμοιβή τους. Όταν η κυβέρνηση δεν φροντίζει να τους εξασφαλίσει τα στοιχειώδη για να κάνουν τη δουλειά τους.
Το ΕΣΥ αποδείχθηκε η μόνη άμυνα της κοινωνίας- πρωτίστως χάρη στο προσωπικό του. Σε συνθήκες ανισότητας πάλι.
Τα ιλουστρασιόν νοσοκομεία των ιδιωτών – που ζητούσαν 300άρια πουλώντας μέσα στην κρίση για τεστ διάγνωσης του ιού- μένουν έξω από την κρίση και ετοιμάζονται για μπίζνες μετά την κρίση.
Τα μεγάλα πανεπιστημιακά νοσοκομεία, τα οποία δεν μπορούν να ανταγωνιστούν οι ιδιώτες σε πραγματική ιατρική, «μολύνονται» , ενώ οι επιχειρήσεις υγείας θα αποκτήσουν πλεονέκτημα ως «καθαρές».
Για να τιμηθούν οι ήρωες το ΕΣΥ, κάποιος πρέπει να λογοδοτήσει γι’ αυτό. Τα υπόλοιπα είναι σε κουβέντα να βρισκόμαστε.
Πολιτική τάξη που δεν εμπνέει
Σ’ αυτό το σκηνικό, η πολιτική ηγεσία είναι ο μεγάλος ένοχος. Εξ αιτίας της αποδυναμώθηκε – κυρίως στη μνημονιακή περίοδο -το σύστημα υγείας που παραπαίει.
Οι κυβερνήσεις συνομιλούσαν με την Νοβάρτις και τους «ολιγάρχες» του χώρου, όχι με τους επιδημιολόγους. Η σημερινή ειδικότερα ετοίμαζε το ΕΣΥ για φτωχό συγγενή των ιδιωτών –άσχετα αν τώρα κάνει την ανάγκη φιλοτιμία και δείχνει την «εμπιστοσύνη» της.
Εξ αιτίας της έμεινε με λειψή ενημέρωση η κοινωνία, πριν και κατά την κρίση.
Από την ώρα που κλιμακώθηκε η επιδημία η εγχώρια πολιτική τάξη έδειξε την ανεπάρκεια της. Από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας -που είναι σαν να μην υπάρχει και προτάσσει την… ποίηση ως αντίδωρο- μέχρι τον τελευταίο βουλευτή.
Ελάχιστοι είναι σε θέση να βγουν μπροστά, να εμπνεύσουν, να καθοδηγήσουν, να ελέγξουν, να αντιπαρατεθούν γόνιμα όπου χρειάζεται και να σηκώσουν μαζί το βάρος όπου είναι αναγκαίο.
Κάποιοι κρυφθήκαν στα λαγούμια τους, άλλοι συνέχισαν να κάνουν επίδειξη αθλιότητας, αρκετοί προσπάθησαν να επωφεληθούν από την δραματική ηπιότητα.
Κανείς δεν έδειξε ότι διαθέτει στις αρετές που είναι αναγκαίες στο δημόσιο βίο για τη διαχείριση κρίσεων. Κανείς.
Εν ενεργεία και πρώην υπουργοί, βουλευτές και κόμματα κάνουν μικροπολιτική για λογαριασμό τους.
Με πρόχειρες παρεμβάσεις, με ιδέες της οκάς, κινήσεις με την πλάτη στον τοίχο, προκατασκευασμένες δημόσιες εμφανίσεις, ψοφοδεείς αντιδράσεις εκεί που χρειάζεται γροθιά στο μαχαίρι.
Παράδειγμα: ούτε ο πρωθυπουργός, ούτε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τολμήσαν να κάνουν καλοκαιρινό το μαγαζί, την ημέρα που οι δεσποτάδες αποφάνθηκαν ότι ο κορωνοϊός δεν μεταδίδεται με τη μεταλαβιά.
Κανένας πολιτικός αρχηγός δεν ζήτησε να αναλάβει ο ιδιωτικός τομέας το βάρος πουτου αναλογεί. Μόνο ο Πολάκης ως «τρελός του χωριού» τόλμησε να μιλήσει για επιτάξεις.
Κανένας δεν έπιασε από το λαιμό φαρμακοβιομήχανους, επιχειρηματίες της υγείας, μεγαλοπαράγοντες του χώρου να συμβάλουν στην κάλυψη των κενών, από τα κέρδη τους.
Το Σύνταγμα παραβιάσθηκε ως προς τα ανθρώπινα δικαιώματα, για να μην διαδοθεί ο ίδιος – ορθώς. Αλλά όχι και ως προς τα δικαιώματα όσων θησαυρίζουν επί δεκαετίες.
Ηγέτες που συγκρούονται
Για να συμβεί αυτό χρειάζονται πολιτικοί με εκτόπισμα. Με αυθεντικά πολιτικά προσόντα. Να κινηθούν πέρα από στημένα «διαγγέλματα» , «συναινετικές» δηλώσεις, αρμλουμποειδείς «προτάσεις» και «τηλεδιασκέψεις» για το θεαθήναι.
Πολιτικοί που να συγκρούονται με τους «νταβατζήδες», την παραπληροφόρηση, τις εκτροπές στην αγορά, την παραβατικότητα της κοινωνίας, την ευρωπαϊκή ανεπάρκεια.
Να μην κινούνται υπό την επίβλεψη συμβουλών και ίματζ μέικερς, να μην υπολογίζουν το πολιτικό κόστος, να μην κάνουν δεύτερες σκέψεις.
Να διαμορφώσουν συνθήκες που θα αναδεικνύουν ταγούς της κοινωνίας με κύρος, περιεχόμενο και διάθεση προσφοράς.
Πρωτίστως να μην εντάσσουν τη κρίση στη στρατηγική της καριέρας τους και την ενίσχυση του προφίλ τους.
Πολιτική ηγεσία με αυτά τα χαρακτηριστικά θα χρειαστεί η χώρα μετά την κρίση.
