Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Μετά τον πόλεμο τέσσερις πολιτικοί οδήγησαν τη Δημοκρατική Παράταξη στην κυβέρνηση. Οι τρεις Παπανδρέου και ο Αλέξης Τσίπρας. Ο Σημίτης την παρέλαβε κυβερνώσα. Επιπλέον ο Τσίπρας είναι ο πρώτος πρωθυπουργός της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας που δεν προέρχεται από τζάκι.
Σ’ αυτά πρέπει να προστεθεί και το προφανέστατο: αν έχει μια ελπίδα η Δημοκρατική Παράταξη να επιστρέψει στα πράγματα, αυτή προσωποποιείται στον Τσίπρα.
Στην πραγματικότητα αυτή προοπτική θα κριθεί από τους χειρισμούς του στην μετεξέλιξή του ΣΥΡΙΖΑ σε νέο ριζοσπαστικό φορέα, οργανωτικής, ιδεολογικής και πολιτικής σύμπτυξης Αριστεράς -Κεντροαριστεράς.
Μετά από δισταγμούς, λάθη και παλινωδίες -και κυρίως μετά από μια ανεξήγητη εσωκομματική υποχωρητικότητα -ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει αποφασισμένος να αναλάβει τις ιστορικές ευθύνες του. Το είπε καθαρά από τους Δελφούς : «Ο ΣΥΡΙΖΑ. σήμερα καταλαμβάνει το χώρο από το κέντρο και προς τα αριστερά του πολιτικού φάσματος».
Για τους πολιτικούς παρατηρητές ένας σύγχρονος προοδευτικός πολιτικός φορέας -με ιδεολογία, αρχές και πρόγραμμα- που θα εκπροσωπεί τη Δημοκρατική Παράταξη ως κυβερνώσα δύναμη, θα ωθήσει και τη συντηρητική παράταξη στη συγκρότηση ενός αντίστοιχου φορέα, με τη μετεξέλιξη της ΝΔ.
Έτσι θα ηττηθεί η οικογενειοκρατία και το πολιτικό σύστημα θα αυτονομηθεί, μακριά από τον εναγκαλισμό με οπισθοδρομικά στοιχεία, τυχοδιώκτες και κρατικοδίαιτα συμφέροντα.
Η μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ και οι φράξιες
Ένας νέος διπολισμός, παρατάξεων και όχι κομμάτων, που θα εναλλάσσονται στην κυβέρνηση κατοχυρώνει τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας και αποτελεί προϋπόθεση για την ευημερία και την εθνική ακεραιότητα.
Οδηγεί επίσης σε πολιτικό σύστημα χωρίς χειραγώγηση -όπως ήδη επιχείρησαν ο Κ. Καραμανλής και ο Αλ. Τσίπρας και δεν πέτυχαν.
Σε κάθε περίπτωση αυτά είναι τα ζητούμενα στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα για την Ελλάδα. Από αυτή την άποψη, η μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ είναι ιστορικό εγχείρημα, ευρύτερης σημασίας.
Επειδή ο Τσίπρας είναι αυτός που έχει αναδειχθεί από τους πολίτες φυσικός ηγέτης της παράταξης είναι αυτονόητη η συσπείρωση στο πρόσωπό του, πρωτίστως από το κόμμα του.
Παραδόξως στην Κουμουνδούρου συμβαίνει το αντίθετο. Το τελευταίο διάστημα οι φράξιες του παλαιού ΣΥΡΙΖΑ τροφοδοτούν ακατανόητες, ανόητες, ανιστόρητες και περίεργες διεργασίες εναντίον του Τσίπρα.
Οι επικεφαλής των ομάδων συντονίζονται μεταξύ τους και προσδοκούν – στην πράξη κάποιοι και επιδιώκουν- ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις προσεχείς εκλογές. Θεωρούν ότι έτσι θα υποχρεώσουν τον Τσίπρα να αποχωρήσει και να τους παραδώσει το κόμμα, για να το διατηρήσουν ως «αριστερό πόλο».
Είναι παράλογο, αλλά ήδη αρχίζουν να προωθούνται και… υποψηφιότητες για τη «μετά Τσίπρα εποχή». Στο κλίμα τυχοδιωκτισμού που αποπνέουν μετέχουν και πρόσωπα της λεγόμενης «προεδρικής φρουράς».
Στην πρώτη γραμμή όσων αναμένουν να «τελειώσουν» με τον Τσίπρα βρίσκονται οι οπαδοί της γραμμής «Αριστερά και τίποτε άλλο», που υπονόμευσαν τη διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ στη βάση, αποθαρρύνοντας την εγγραφή νέων μελών. Κατά περίπτωση αυτονομούνται σε θέματα πολιτικής, ακόμη και σε πρωτοβουλίες στη Βουλή.
Σταθερή επιδίωξη τους είναι να απομονώνουν τα στελέχη της «Προοδευτικής Συμμαχίας» και την κρατήσουν σε δορυφορικό ρόλο για να «κοντύνουν» τον Τσίπρα και να θέσουν τον ΣΥΡΙΖΑ υπό τον έλεγχό τους, χωρίς αλλαγή φυσιογνωμίας και πρακτικών.
«Το εγχείρημα της Προοδευτικής Συμμαχίας πράγματι έμεινε πίσω, αδικαιολόγητα λόγω πολιτικών και οργανωτικών επιλογών» είπε ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Θαν. Θεοχαρόπουλος. Το ίδιο λένε και οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ, ή άλλους χώρους, που εκπλήσσονται με όσα διαπιστώνουν στα κομματικά παρασκήνια.
Π.χ. από καιρό προβεβλημένος παράγων διακινούσε ότι θα εξουδετερώσει – άλλη λέξη χρησιμοποιούσε- τον λαοπρόβλητο πρόεδρο του κόμματος. Άλλος πρωτοκλασάτος φραξιονιστής προβάλλει τη γραμμή «αν ο Τσίπρας χάσει άλλη μια φορά φεύγει». «Ιστορικοί» κομματικοί παράγοντες θέτουν ως προϋπόθεση την αποδοχή του «πατερναλισμού» τους από τον Τσίπρα, για να συνεχίσουν να τον στηρίζουν.
Από κάποιες πλευρές προβάλλεται η υπόνοια ότι ο Βαρουφάκης μπήκε στη Βουλή με υποβοήθηση από ομάδες της Κουμουνδούρου.
Σ’ αυτό το αρρωστημένο κλίμα εσωστρέφειας προωθείται με διαφραξιακή υποστήριξη ως… διάδοχος του Τσίπρα συγκεκριμένη κυρία που βρίσκεται σταθερά στο προσκήνιο. Στον αντίποδα προωθεί την… υποψηφιότητά της, άλλη κυρία που θεωρείται υποστηρίκτρια του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ.
Σ’ αυτό τον υπόγειο ανταγωνισμό μεταξύ τους βρήκαν τρόπο να υπεισέλθουν και παράγοντες εκτός πολιτικής.
Για όσους γνωρίζουν καλά τα εσωκομματικά αρχίζει αγώνας δρόμου ανάμεσα στον επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ και σε όσους ποντάρουν στην ήττα του με διακύβευμα το είδος του κόμματος που θα αναδειχθεί από το συνέδριο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι φράξιες επιμένουν να συνεδριάσει η απερχόμενη Κεντρική Επιτροπή πριν την Οργανωτική Επιτροπή Συνεδρίου, ως επίδειξη δύναμης στην κομματική βάση, που φρόντισαν να μην διευρυνθεί.
Ο κίνδυνος για την Δημοκρατική Παράταξη
Ο παραλογισμός των τυφλών εσωκομματικών επιδιώξεων δείχνει έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα και άγνοια της Ιστορίας από τα φραξιονιζόμενα στελέχη. Παραβλέπουν τους κινδύνους που εγκυμονούν για τη Δημοκρατική Παράταξη γενικά και την Αριστερά ειδικότερα αυτές οι κινήσεις.
Ακόμη και για τον πιο κακόπιστο πολιτικό παρατηρητή οι δυο εκλογικές νίκες του ΣΥΡΙΖΑ οφείλονται στο πολιτικό βεληνεκές του Τσίπρα. Η δημόσια παρουσία του έπεισε τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ να τον ακολουθήσουν, όταν μετά τον Κ. Σημίτη, προδόθηκαν από τις ηγεσίες του Γ. Παπανδρέου και Βενιζέλου.
Η όσμωση Γεννηματά με το σύστημα Μητσοτάκη επιβεβαίωσε την επιλογή τους που κρατάει ανοιχτό το κόμμα του Τσίπρα ως εναλλακτική λύση απέναντι στη Δεξιά.
Με απλά λόγια η εκλογική ισχύς του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η επιστροφή της προοδευτικής παράταξης στη διακυβέρνηση συναρτάται αποκλειστικά με το πολιτικό εκτόπισμα του Τσίπρα- πέρα από τα λάθη και τις επιλογές του που δεν ανταποκρίνονταν στο δημόσιο αίσθημα.
Στις σημερινές συνθήκες η καθυστέρηση στη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να καταστήσει πιθανή μια νέα ήττα -ειδικά σε πρόωρες εκλογές.
Αν οι φράξιες το περιμένουν για να επιχειρήσουν ώθηση του Τσίπρα στην έξοδο -ανεξάρτητα από το αν είναι αδύνατο να το καταφέρουν- η κατάσταση στην οποία θα περιέλθει το κόμμα, θα ισοδυναμεί με θρίαμβο της Δεξιάς, στρατηγική ήττα της Δημοκρατικής Παράταξης και οπισθοδρόμησης της Αριστεράς.
Μια τέτοια εξέλιξη στο χώρο της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης θα εδραιώσει στην εξουσία τη ΝΔ, με το σύστημα Μητσοτάκη, επικεφαλής και -όπως έγινε και στο παρελθόν- θα περάσουν δεκαετίες μέχρι να ξαναδεί η χώρα δημοκρατικό Πρωθυπουργό.
