Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Τι συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ; Ό,τι και αν συμβαίνει είναι η ώρα να μιλήσει ο Αλέξης Τσίπρας και να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Καθαρές κουβέντες, καθαρές θέσεις, καθαρές σχέσεις.
Έτσι γίνεται πάντα στην πολιτική. Όταν οι παρακάτω χάνουν τον μπούσουλα, ο ηγέτης τους επαναφέρει. Και τα σκυλιά δεμένα. Όσοι δεν το ασπάζονται απλώς κατεβαίνουν από το τρένο.
Ο ένας στους τρεις πολίτες που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ, περιμένουν από τον επικεφαλής του. Αυτόν ξέρουν αυτόν εμπιστεύονται. Και είναι ώρα να πει- και να επιβάλει- τα αυτονόητα, για να θεμελιώσει το μέλλον της Δημοκρατικής Παράταξης απέναντι στην αποχαλινωμένη Δεξιά. Δεν είναι επιλογή, αλλά χρέος.
Πρώτο: ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι κόμμα εξουσίας. Ήτοι η επιδίωξή του είναι να κερδίσει τις επόμενες εκλογές και να υλοποιήσει το πρόγραμμά του. Ό,τι συμβάλλει στην επίτευξη αυτού του στόχου είναι καλοδεχούμενο. Ό,τι τον απομακρύνει αποβάλλεται. Είτε είναι πρόσωπο, ιδέα, συμπεριφορά, πολιτική διαφορά.
Όσοι δηλώνουν ότι δεν πολυενδιαφέρονται για την κυβέρνηση και θέλουν μόνο να πολεμήσουν τον καπιταλισμό, δημιουργώντας έναν αμιγή ‘αριστερό πόλο’, ας ρωτήσουν πουθενά αλλού. Κόμμα που έχει ήδη κυβερνήσει και υπόσχεται να ξανακυβερνήσει, δεν προσφέρεται για σεμινάρια ‘αριστερής καθαρότητας’, ενδοσκοπήσεις και αντιδικίες για το φύλο των αγγέλων.
Δεύτερο: σε ένα κόμμα εξουσίας έχουν σημασία τα ονόματα στη μαρκίζα. Όσοι έχουν καεί -και το έχουν κάψει- όσοι ζυγίσθηκαν, μετρήθηκαν και βρέθηκαν ελλιπείς, όσοι ανάλαβαν ρόλους στο κόμμα ή την κυβέρνηση και απέτυχαν, όσοι εκτέθηκαν- ή απλώς πιάστηκαν κορόιδα -και τώρα τους κρεμάνε κουδούνια με το παραμικρό οι αντίπαλοι, πρέπει να μετακομίσουν στα πίσω καθίσματα.
Κανείς δεν φεύγει, αν δεν έχει ηθικές εκκρεμότητες. Αλλά δεν είναι κατάλληλοι για τη πρώτη γραμμή όσοι έχουν αρνητικά φορτία και σκελετούς στις ντουλάπες τους.
Να μιλήσουμε με ονόματα; Ο Σκουρλέτης είναι η επιτομή της αποτυχίας ως επικεφαλής του οργανωμένου ΣΥΡΙΖΑ. Ο Παπαδημούλης έμπλεξε την πολιτική με το Ε-9. Ο Παππάς κατέστησε το τηλεοπτικό τοπίο χώρο για ‘γερά πορτοφόλια’ και επιπλέον όπου πήγαινε άφηνε πίσω του και μια κασέτα.
Ο Πολάκης, χαντάκωσε τον μαχητικό εαυτό του με την ευτέλεια του λόγου του. Η Δούρου πήγε στη μόνη αναμέτρηση που όφειλε να απέχει εθελουσίως κι έσυρε μαζί της και το κόμμα της ως πρόβατο επί σφαγή.
Είναι πρόσωπα με ικανότητες και ιστορία. Αλλά κάτι έκαναν λάθος και κατέστησαν ευάλωτοι. Θα περάσει καιρός μέχρι να ανακτήσουν το παλιό τους εκτόπισμα. Ως τότε καλό είναι να μην γίνονται βαρίδια.
Τρίτο: ένα κόμμα που θέλει να κυβερνήσει οφείλει να έχει ενιαία δομή, σταθερή γραμμή, πολιτική πειθαρχία και ιδεολογική συνοχή. Οι διαφορές είναι καλοδεχούμενες σε ένα δημοκρατικό κόμμα και ο εσωτερικός διάλογος είναι η δύναμη του. Αλλά όταν λαμβάνεται μια απόφαση οφείλουν να την ακολουθούν όλοι. Και αυτός που εκφράζει το κόμμα σε κάθε απόφαση, -ή την παίρνει προσωπικά ο ίδιος όταν χρειάζεται -είναι ο επικεφαλής του.
Όποιος έχει αντίρρηση σε λάθος μαγαζί μπήκε να ψωνίσει. Η κοινή γραμμή δεν είναι ‘έλλειμμα δημοκρατίας’ και ηγεσίες υπό κηδεμονία δεν υπάρχουν.
Για να μιλήσουμε με ονόματα πάλι: Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είναι συγκροτημένος άνθρωπος, καλός οικονομολόγος και καταρτισμένος πολιτικός. Αλλά πρέπει να διαλέξει αν είναι πολιτικό στέλεχος, φραξιονιστής, ομαδάρχης ή χομπίστας.
Όταν ο Τσίπρας λέει ότι αυτή είναι η θέση του κόμματος για τη Συμφωνία με την Αίγυπτο για παράδειγμα, οφείλει να το δέχεται και να το στηρίζει. Αν έχει άλλη γνώμη ας επιχειρούσε να πείσει τον αρχηγό του προτού καταλήξει. Αν τη διατηρεί, ας αναζητήσει κόμμα που ασπάζεται το δικαίωμά του να την έχει χωρίς αυτό να συνιστά διάσπαση.
Τέταρτο: τα κόμματα δεν είναι αθροίσματα ομάδων. Οι 53+ και οι λοιπές φράξιες, εκπροσωπούν παλιότερες εποχές περιθωριακής συμπεριφοράς. Οι ‘προεδρικές’ συσπειρώσεις είναι το χειρότερο είδος ‘συνδικαλισμού’. Οι ‘σημιτικοί’ που εισπήδησαν στο κόμμα του Τσίπρα δεν αποτελούν ‘προνομιακή’ κάστα. Οι πρώην Πασόκοι υπάρχουν με τους όρους του κόμματος στο οποίο βρίσκονται, όχι του κόμματος από το οποίο προέρχονται.
Με απλά λόγια τα ρεύματα και οι τάσεις ιδεών είναι στοιχεία ζωτικότητας ενός προοδευτικού αριστερού κόμματος. Αλλά οι ομαδοποιήσεις και η ‘πάλη χωρίς αρχές’ μεταξύ τους , είναι ο θάνατός του. Χωριστές διαδικασίες, επιμέρους συνεδριάσεις και οργανωμένες εσωκομματικές παρεμβάσεις από «φωτισμένες πρωτοπορίες» δεν νοούνται. Κάθε άλλο πάρα δημοκρατική είναι η λειτουργία τους. Όπως δεν νοούνται και ‘βαρονίες’, πρώην υπουργών, προέδρων της Βουλής ή συνιστωσοδαρχών.
Ένα σύγχρονο κόμμα έχει διακριτή δομή, με οργανώσεις βάσης και κεντρική καθοδήγηση, με όργανα που αποφασίζουν και όλοι συντάσσονται με τις αποφάσεις, με ηγετική ομάδα και επικεφαλής. Ο πρόεδρος συνιστά οιονεί κομματικό όργανο, εκφράζει κατ’ αποκλειστικότητα το κόμμα προς τα έξω και αποφασίζει, όταν χρειάζεται, ακόμη και μόνος, χωρίς να βρίσκει εμπόδιο την κομματική γραφειοκρατία. Τα υπόλοιπα είναι σκορποχώρι, ιδεοληπτικών παραγόντων και απολιτίκ ρόλων.
Με βάση όλα αυτά ο Τσίπρας πρέπει να επιλέξει τον τρόπο με τον οποίο θα οργανώσει το εκκρεμές συνέδριο- ανοιχτό στην κοινωνία και χωρίς μηχανισμούς- να αναδείξει νέα κομματικά όργανα, να επαναδιατυπώσει την ιδεολογία του κόμματος, να προωθήσει νέα ηγετική ομάδα -πολλά νέα πρόσωπα- και όλοι μαζί να κάνουν σοβαρή και σκληρή αντιπολίτευση, απέναντι σε μια σκληρή κυβέρνηση, προτάσσοντας το πρόγραμμα ως εναλλακτική λύση. Τόσο απλό.
Τα υπόλοιπα όταν δεν είναι εκ του πονηρού, όταν δεν προκύπτουν από ατομικές κενοδοξίες, είναι ‘για τον μύλο’ που λένε και στα χωριά του Τσίπρα.
Αν κάποιοι επιμένουν να μηχανεύονται πώς θα τα επιβάλλουν και αναπαράγουν τον γραφειοκρατικό εαυτό τους να το πουν καθαρά για να ξέρουν και αυτοί που ακολουθούν τον Τσίπρα τα τελευταία πέντε χρόνια τι θα κάνουν. Πάντως όχι τα κορόιδα: να ψηφίζουν τον Τσίπρα και να τους κουνάνε το δάκτυλο οι ομαδάρχες…
