Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ακούγεται σαν καλαμπούρι, αλλά επειδή ακούγεται επίμονα μπορεί και να μην είναι: ο Μητσοτάκης θα επιβάλει ως πρόεδρο της Δημοκρατίας την Μαρία Δαμανάκη.
Φίλη η Μαρία, αλλά πιο φίλη η αλήθεια και φίλτατη η προσήλωση στις αρχές και τις ιδέες για τις οποίες η ίδια αγωνίσθηκε.
Σε μια άλλη περίοδο η πρόταση θα ήταν προβοκάτσια εναντίον της. Η «φωνή του Πολυτεχνείου» εκλεκτή της οικογένειας Μητσοτάκη!
Για την ακρίβεια εκλεκτή της κύριας Μαρέβας Γκαμπρόφσκι -Μητσοτάκη, που την συμπεριέλαβε σε μια λίστα προτιμώμενων προσώπων, μαζί με υπαλλήλους της εταιρίας της .
Αυτό θέριεψε τη φημολογία και αν πράγματι υπάρξει τέτοια εξέλιξη θα μείνει στην ιστορία σαν «υποψηφιότητα που επέβαλε η Μαρέβα». Όχι και πολύ κολακευτικό για το μύθο της Δαμανάκη.
Ασφαλώς στο Μητσοτακέικο μπορούν να κάνουν τα σχέδιά τους. Αλλά αν η Μαρία περιλαμβάνεται σ’ αυτά τα σχέδια, εν γνώσει της, θα πρέπει να σκεφθεί δυο φορές πώς θα αντιμετωπίσει τους δημοκρατικούς πολίτες της χώρας.
Είναι δικαίωμά της να αποδεχθεί όποια πρόταση θέλει. Όπως ήταν δικαίωμά της και τα σλάλομ του παρελθόντος, που της έδωσαν αξιώματα, αλλά της αφαίρεσαν κύρος και σεβασμό στον αντιδικτατορικό ρόλο της.
Σύμβολο στη Μεταπολίτευση, έγινε τρεις φορές βουλευτής του ΚΚΕ, αλλά αντιπρόεδρος της Βουλής στη χειρότερη στιγμή της Αριστεράς: στο «βρόμικο 89».
Υπήρξε η πρώτη γυναίκα αρχηγός κόμματος. Αλλά στράφηκε εναντίον του όταν απέτυχε να τον βάλει στη Βουλή το 1993.
Υπήρξε συνομιλήτρια του Κ. Σημίτη, για χάρη του οποίου έσπασε τα μούτρα της ως υποψήφια Δήμαρχος Αθηναίων του 1998 και εκλεκτή του Γ. Παπανδρέου, που τη διόρισε βουλευτίνα Επικρατείας το 2004 και Επίτροπο το 2010.
Η επιτυχημένη θητεία της στην Κομισιόν έδειχνε να την έπεισε ότι έκλεισε τον κύκλο της στην πολιτική. Έτσι αντί να επιστρέψει στην Αθήνα, προτίμησε έναν διεθνή οργανισμό και τη σιωπή.
Αυτή η σιωπή είναι ακατάληπτη όσο πλανάται η φημολογία για την υποψηφιότητα της με πρόταση της Δεξιάς. Αν δεν έχει σχέση η ίδια όφειλε να την κόψει.
Αν έχει, οφείλει διπλά να το καταθέσει, αναλαμβάνοντας και το κόστος της απογοήτευσης που θα προκαλέσει όχι μόνο σε όσους αγωνίσθηκαν μαζί της, αλλά και στους πολίτες που δεν αντιλαμβάνονται την πολιτική σαν ποδοσφαιρικό παζάρι -χωρίς αρχές και ιδεολογία.
Σε κάθε περίπτωση η ίδια θα σηκώσει τον σταυρό του μαρτυρίου της αν αποδειχθεί ότι βρήκε τρόπο να συνδυάσει τις αναμνήσεις της από τα βασανιστήρια επί χούντας με τον Κυριάκο, τον Βορίδη το Άδωνι, τον Μπογδάνο.
Με την υποψηφιότητα της πάντως θα έχει και ο Μητσοτάκης ένα πρόβλημα. Ως τι θα προταθεί η Μαρία; Ως εκλεκτή τίνος; Πάντως όχι της αξιωματικής αντιπολίτευσης και της Δημοκρατικής Παράταξης εν γένει.
Αν προσπαθήσει να το πλασάρει ως «υποψηφιότητα από την Αριστερά», θα είναι πράξη παραχάραξης της ιστορίας και διασυρμού τη πολιτικής.
Αν ο Μητσοτάκης θέλει να βγάλει πρόεδρο του χεριού του μπορεί να το κάνει. Αν θέλει όμως συναίνεση δεν έχει παρά να επιλέξει υποψήφιο της αποδοχής του ΣΥΡΙΖΑ. Τα υπόλοιπα είναι εξαπάτηση.
Ειδικά η πρόταση για τη Μαρία Δαμανάκη θα είναι πολιτική αλχημεία. Από την οποία δεν θα την προφυλάξουν ούτε την ίδια οι τοίχοι του Προεδρικού Μεγάρου…
