Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Η κληρονομιά που μας άφησε η διακυβέρνηση Σημίτη, δεν ήταν ο «εκσυγχρονισμός» που επαγγέλθηκε. Δεν εκσυγχρόνισε τίποτε- εκτός από τις ταυτότητες- και τα κόλπα στο χρηματιστήριο ανάδειξαν μια κάστα νεόπλουτων και τις μεθόδους πλουτισμού μέσω κυβερνητικού ή κρατικού αξιώματος.
Η κληρονομιά της ήταν η γκριζοποίηση των Ιμίων- και η Μαδρίτη στη συνέχεια. Αυτή την κληρονομιά υπάρχει κίνδυνος να αυξήσει η διακυβέρνηση Μητσοτάκη.
Η σημερινή κυβέρνηση δεν πήρε μόνο τα καλύτερα παιδιά του Σημιτισμού. Πήρε και την εξωτερική πολιτική του Θ. Πάγκαλου που για να μην κακοκαρδίσει τους Αμερικάνους κατέστησε επισήμως ελληνικό έδαφος αμφισβητούμενο με το δόγμα: » Όχι όπλα, όχι πλοία, όχι σημαίες» στην νησίδα.
Ο ίδιος ο Σημίτης με το «ευχαριστώ τους Αμερικάνους» σημάδεψε αρνητικά τη σταδιοδρομία του.
Αυτό το πνεύμα απηχεί η αφελής τοποθέτηση του Νίκου Δένδια στην υπόθεση του Έβρου:
«Εύχομαι να πάμε σε μια συνεννόηση. Υπάρχει ένα ζήτημα αμφισβήτησης του ακριβούς ορίου, εξαιτίας και των αλλαγών της κοίτης του ποταμού. Σας το είπα εμμέσως στην αρχή, ορθά δεν το παρατηρήσατε, το είπα κι εγώ μ’ έναν τρόπο…
Δεν μ’ αρέσει να δημιουργώ εντάσεις ανάμεσα σε δυο χώρες οι οποίες είναι σύμμαχοι. Αυτά τα πράγματα λύνονται χωρίς να γραφεί ούτε μονόστηλο σ’ εφημερίδα. Μπορούν κάλλιστα να γίνουν οι ανάλογες μετρήσεις και, με μια επιτροπή κοινή όλα αυτά τα πράγματα να επιλυθούν. Μιλάμε για λίγες δεκάδες μέτρα».
Δεν χρειάσθηκε καν αμερικανική παρέμβαση. Υπήρξε ελληνική προδιάθεση την ώρα που ο Έλληνας Πρωθυπουργός διαβεβαίωνε τον Τραμπ ότι «είναι δεδομένος»- κι ο Τραμπ έχει ανοικτή γραμμή με την Άγκυρα.
Όταν είπε, μετά από τη συνάντηση με τον Ερντογάν ότι «χρειάζεται καλή θέληση και από τα δυο μέρη» ο κατευνασμός έγινε χαρακτηριστικό της ελληνικής συμπεριφοράς στα ελληνοτουρκικά.
Με το επεισόδιο του Έβρου -με τις γνωστές και εικαζόμενες πλευρές του- ο Δένδιας κλείνει τον κύκλο του στο υπουργείο Εξωτερικών.
Οι φίλοι του αρθρογράφοι που επικαλούνται την «ανευθυνότητα του ΣΥΡΙΖΑ» και «εθνικιστική πτέρυγα της ΝΔ», μάλλον επιβαρύνουν τη θέση του παρά τον βοηθούν. Εξωτερική πολιτική με μεζούρα δεν νοείται.
Ακούγεται ίσως παράδοξο, αλλά το μόνο ελαφρυντικό του είναι ότι δεν υπήρξε ποτέ κύριος του χαρτοφυλακίου του.
Δεν υπήρξε εξωτερική πολιτική έτσι όπως θα την αντιλαμβανόταν και θα την οργάνωνε ίδιος ως αρμόδιος υπουργός.
Είναι εντολοδόχος του Μαξίμου, από την πρώτη στιγμή ήταν καπελωμένος: μια κυρία είχε λόγο, από τις τοποθετήσεις προσωπικού μέχρι τη διαχείριση ευαίσθητων θεμάτων, και ο Πρωθυπουργός την παρουσίαζε πριν από τον υπουργό στους ξένους.
Γενικά ο Δένδιας είναι ο πιο περιορισμένος επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας από τη μεταπολίτευση. Σ’ αυτή την περίπτωση παίρνει το καπελάκι του και φεύγει. Τον αδικεί ότι δεν το έκανε, με τις ευκαιρίες που είχε.
Τώρα λούζεται τις συνέπειες μιας ενδοκυβερνητικής πρακτικής στην εξωτερική πολιτική που κατά καιρούς βασιζόταν περισσότερο στις δράσεις του Χρυσοχοΐδη και του Στεφανή στα σύνορα, παρά στην επεξεργασμένη διπλωματία υπό την εποπτεία του.
Αν ο Έβρος αποδειχθεί Ίμια Νο2 ο Δένδιας θα είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος. Και στις σχολές διπλωματίας θα διδάσκουν ως παράδειγμα προς αποφυγή την δήλωση του.
Πρώτα δέχεται ότι υπάρχει» αμφισβήτηση» και μετά μιλάει η «αναπαραγωγή faκe news», αλλά κάνει δυο διαβήματα προς την Τουρκία, που επιχρωματίζει ως …αίτημα για συνεννόηση.
Ο Κοτζιάς τον πήρε παραμάζωμα και ο Γεραπετρίτης με τον ακύρωσε με την προαναγγελία-εντολή: «Θα υπάρξει ενημέρωση εκ μέρους του υπουργείου Εξωτερικών σε όλα τα κόμματα για να έχουν εικόνα των πραγμάτων».
Μιλάμε για αξιοπρεπή πολιτικό. Αλλά σε «λίγες δεκάδες εβδομάδων θητείας» έχασε τον έλεγχο.
