Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Σε μια κοινοβουλευτική χώρα σαν την Ελλάδα, η διαχείριση οποιασδήποτε κρίσης -από θεομηνία μέχρι πόλεμο- έχει μια θεσμική και πολιτικά προϋπόθεση για να πετύχει: η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση να παίζουν το ρόλο τους.
Η κυβέρνηση να παίρνει αποφάσεις και η αντιπολίτευση να ελέγχει.
Προσοχή. Αντιπολίτευση για το καλό της κοινωνίας. Όχι για την αντιπολίτευση.
Αυτή η αναγκαία λειτουργία διαταράχθηκε στην αρχή επιδημίας -με ευθύνη της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ο ρόλος εκείνη τη στιγμή ήταν να βγει μπροστά και να ωθήσει την κυβέρνηση σε δυο παράλληλους άξονες δράσης: μέτρα απόλυτων περιορισμών για να αναχαιτιστεί η διασπορά και μέτρα επείγουσας ενισχυτής του ΕΣΥ για να σωθούν ζωές.
Η συζήτηση για την κάλυψη των κλάδων που πλήττονται θα ακολουθούσε.
Αντί γι’ αυτό ο Αλέξης Τσίπρας έμεινε στα μετόπισθεν.
Κάποια στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ φάνηκε να αφυπνίζεται και κατέθεσε μια πρόταση για την ενίσχυση του ΕΣΥ και την ανακούφιση του πληθυσμού από τις συνέπειες της επιδημίας.
Το «πακέτο Τσίπρα» των 26 δισ. έχει αμφιλεγόμενες πλευρές. Αλλά ήταν μια πολιτική πρωτοβουλία. Έβαζε πήχη στην κυβέρνηση και δημιουργούσε μια βάση για συζήτηση στη χώρα.
Η συνέντευξη του Τσίπρα στον Νίκο Χατζηνικολάου έδειξε ότι το κόμμα του δεν μπορεί να την κάνει αυτή τη συζήτηση. Η απουσία επαρκούς ηγετικής ομάδας είναι εμφανής.
Ο πρώην Πρωθυπουργός προσπάθησε απλώς να υπερασπιστεί το πρόγραμμά του με αριθμούς, με περιγραφές και δευτερεύουσες παρατηρήσεις ακόμη και για την μαύρη αγορά στις μάσκες.
Ο άξονας της παρουσίας του ήταν: ο ΣΥΡΙΖΑ άφησε 37 δισ. από τα οποία μπορεί να αντληθεί η ενίσχυση των πληττόμενων τώρα -για να περιοριστεί το πρόβλημα μετά.
Αυτή η θέση δείχνει ελκυστική αλλά παραλείπει ότι ένα μέρος του αποθέματος τελεί υπό τη διαχείριση των δανειστών. Αν τα υπόλοιπα δεν υπάρχουν μετά τη κρίση, οι αγορές θα κλείσουν για την Ελλάδα.
Έτσι καθώς το ΑΕΠ θα μειωθεί αναπόφευκτα, ο λόγος του χρέους θα μεγαλώσει. Ακόμη και αν δεν αυξηθεί ποσοτικά, όπως είπε.
Προφανώς εκεί βρίσκεται και η κυβερνητική πονηριά για εκλογές με την πρώτη ευκαιρία: να τις κάνει προτού αναδειχθούν οι συνέπειες της κρίσης.
Θα προτάξει στατιστικές, υποσχέσεις, Μητσοτάκη και Τσιόδρα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ άραγε τι θα αντιπαραθέσει; Ότι προσήλθε στην κρίση «ευπρεπώς και κοσμίως ενδεδυμένος», όπως έλεγαν οι παλιοί γυμνασιάρχες; .
Ο Αλέξης Τσίπρας επιμένει να τοποθετεί τον εαυτό του σε πλαίσιο συναίνεσης, υποστηρίζοντας ότι ως αντιπολίτευση ότι έχει ευθύνη «να μην εκτροχιαστεί το πολιτικό κλίμα». Σα να μην μπορεί να κάνεις αυστηρή και δίκαιη αντιπολίτευση, χωρίς εκτροχιασμό.
Θύει στη συναίνεση, ενώ ξέρει ότι το «σύστημα Μητσοτάκη» δεν παίζει σ’ αυτό το γήπεδο.
Ο ίδιος είπε στον Χατζηνικολάου ότι ο Μητσοτάκης αντιμετωπίζει με αλαζονεία το πρόγραμμα ΣΥΡΙΖΑ και ο Πέτσας τον Τσακαλώτο σαν «μαθητούδι». Είπε ότι ο Πρωθυπουργός έχει «ψευδαίσθηση αυτάρκειας» και «δεν θέλει την συνεννόηση τις πολιτικές δυνάμεις».
Συναίνεση με έναν γίνεται;
Προπαγάνδα με δημόσιους πόρους
Η κυβέρνηση κάνει τη δουλειά της και την κάνει καλά σε ό,τι την αφορά. Πήρε τα μέτρα που πήρε, όταν τα πήρε και τα προπαγανδίζει ως «πρωτιά» στην Ευρώπη.
Δεν είναι πρωτιά – κι αυτή καθυστέρησε. Αλλά δείχνει αποφασιστικοτητα στην εφαρμογή και εχει αποτέλεσμα.
Διαχειρίζεται το κρατικό ταμείο κατά τις πολιτικές και κομματικές επιλογές της.
Παραμένει υπέρ του ιδιωτικού τομέα την Υγεία, παρότι παριστάνει ότι ανακάλυψε τον δημόσιο.
Διαθέτει δημόσιο χρήμα για επιλεκτικές ενισχύσεις μιντιαρχών και κλινικαρχών.
Χρηματοδοτεί την προπαγάνδα της με δημοσίους πόρους και σκηνοθετεί την αποθέωση του Πρωθυπουργού.
Ταυτόχρονα, καθώς λέγεται, ετοιμάζεται και για εκλογές για να «συντρίψει τον ΣΥΡΙΖΑ».
«Σφάξε με, Αγά μου, να αγιάσω»
Στη συνέντευξη ο Αλέξης Τσίπρας σε σχέση με αυτά πήγε πίσω και από πρόσφατες θέσεις του κόμματος του: δεν κατήγγειλε τίποτε και κανέναν.
Δεν ζήτησε ριζοσπαστικά μέτρα άμεσης απόδοσης, όπως επιτάξεις για τη παραγωγή του απαιτούμενου υγειονομικού υλικού από το κράτος και την επιστράτευση του ιδιωτικού τομέα.
Επέκρινε ως «κυνισμό», αλλά δεν αμφισβήτησε, τις δημοσκοπήσεις που ανοίγουν την ψαλίδα.
Δεν μίλησε καν για το πεντάευρο που κυνηγάει εν ενεργεία υπουργός για τη σχολή του.
Μίλησε όμως για τον Καρτερό -και τον άδειασε- ή τον Πολάκη -και τον κάλυψε -για και τις επαφές «με τον Βασίλη τον Κικίλια»,με τον οποίο επικοινώνησε και ο ίδιος.
Η τοποθέτηση Τσίπρα για τις παρεμβάσεις οικονομικής προστασίας των εργαζομένων και των επαγγελματιών, αφήνει έξω αστάθμητες επιπτώσεις της κρίσης, ειδικά σε μια υπερχρεωμένη χώρα σαν την Ελλάδα.
Δεν μίλησε για την κοινωνική Δικαιοσύνη στην κατανομή του κόστους της κρίσης μην μέτρων περιορισμού των συνεπειών στον πληθυσμό και αποκατάστασης της βλάβης. Σαν μην βλέπει πλέον του «λύκους» οποίους ο ίδιος ανέφερε στη Βουλή. Δεν έριξε την μπάλα μπροστά.
Κοντολογίς, ενώ υπάρχει πεδίο για άσκηση ευπρεπούς αλλά διακριτής αντιπολίτευσης υπέρ των πολιτών και του δημοσίου συμφέροντος, ο Τσίπρας αφήνει στο συρτάρι την πολιτική και ιδεολογική του ταυτότητα υπέρ μια…. συμπολιτευόμενης αντιπολίτευσης, που έλεγε ο Φλωράκης.
Θα είχε ενδιαφέρον αν και η άλλη πλευρά σκεφτόταν με τον ίδιο τρόπο. Αλλά την ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται στη γραμμή «σφάξε με, Αγά μου, ν’ αγιάσω» οι Αγάδες σχεδιάζουν «να τελειώνουμε με τον Τσίπρα».
