Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Πρώτη παρατήρηση: Είναι παλιός «Ρηγάς». Κεντρικό στέλεχος της οργάνωσης στη δεκαετία του ’80. Άρα βρίσκεται πιο κοντά στο χώρο του Αλέξη Τσίπρα, από τον κυβερνητικό. Άλλωστε με τον ΣΥΡΙΖΑ είχε και μια εξ αγχιστείας σχέση.
Δεύτερη παρατήρηση: Είναι κορυφαίος πανεπιστημιακός -στο LSE και το Imperial- στη Μεγ. Βρετανία. Με διεθνή αναγνώριση. Υπάρχουν και άλλοι Έλληνες με επιστημονικές δάφνες στο εξωτερικό, αλλά αυτό που κάνουν -και στην επιδημία- είναι κάποιες συνεντεύξεις.
Αν συνδυάσουμε αυτές τις δύο παρατηρήσεις η μοίρα έπαιξε ένα περίεργο παιχνίδι στον Ηλία Μόσιαλο. Όταν πριν από μια δεκαετία και κάτι επιχείρησε να εγκατασταθεί στην Ελλάδα για να προσφέρει τη γνώση του ως ενεργός πολιτικός δεν του χαμογέλασε.
Ένα από τα κατορθώματα του Γ. Παπανδρέου ήταν ότι έφερε στην Ελλάδα έναν διακεκριμένο ειδικό στα συστήματα Υγείας και, αφού τον κράτησε στο περιθώριο δυο χρόνια ως βουλευτή, τον έκανε… υπουργό Τύπου.
Πήρε την απογοήτευση του και επέστρεψε στο Λονδίνο. Στα πανεπιστήμιά του- και τη διεθνή κυκλοφορία του.
Δεκάδες κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμοί ανά τον κόσμο ζητούν διαρκώς τη συνεργασία του. Καμιά ελληνική.
Ερχόμενος κατά διαστήματα στην Ελλάδα, απλώς έβλεπε τους φίλους του στο «Βυζαντινό». Στα υπουργεία και τους φορείς οργάνωσης της Υγείας δεν τον χρειάζονταν.
Έτσι το προφίλ ενός ακόμη επιτυχημένου της διασποράς άρχισε να ατονεί. Αλλά η μοίρα και ο καλός Θεός της Ελλάδας είχαν άλλα σχέδια.
Η επιδημία από την Κίνα- με την κυβέρνηση της οποίας συνεργάζεται τα τελευταία χρόνια ο Μόσιαλος- του έβγαλε το χούι που κατέπνιγε: να δώσει στη χώρα αυτά που ξέρει.
Από τον Ιανουάριο ξεκίνησε μια μάλλον μοναχική προσπάθεια να κινητοποιήσει όχι μόνο την Εκτελεστική Εξουσία στην Αθήνα, αλλά και την ελληνική κοινωνία. Προσοχή: Κίνδυνος. Πάρτε τώρα μέτρα! Στην αρχή ήταν ο παράξενος του χωριού.
Εδώ η μοίρα έπαιξε ένα παιχνίδι στον Αλέξη Τσίπρα. Ο Μόσιαλος από καιρό είχε ανοιχτό το τηλέφωνό του και στους δυο πρωταγωνιστές της πολιτικής ζωής. Και για τον κορονοϊό τους ενημέρωνε και τους δυο.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε σπεύσει να του ζητήσει να αναλάβει σύμβουλος του προέδρου του, τώρα ο Τσίπρας θα ήταν ο πωλών τοις μετρητοίς. Και θα είχε ξεμπλέξει και με την αντιπαράθεση Ξανθού-Πολάκη.
Αλλά ουδείς προφήτης στον πολιτικό χώρο της νιότης του.
Ο Μητσοτάκης, πιο εξοικειωμένος με τους τεχνοκράτες, άνοιξε τ’ αυτιά του, παρότι δεν άρεσε σε όλους στο κόμμα του κι άρχιζε να συζητάει με κάποιον από τους «άλλους» αντί να αρκείται στην «ομάδα «Τσιόδρα».
Ο πρωθυπουργός, με καθυστέρηση -αλλά νωρίτερα από άλλους στην Ευρώπη, «αγόρασε» το «πακέτο Μόσιαλου». Από την πολιτική αποχή ήταν το σωσίβιο που τον έβγαλε στον αφρό.
Ευφυώς κινούμενος για να κρατηθεί εκεί τον όρισε εκπρόσωπο της χώρας στους διεθνείς οργανισμούς για την επιδημία.
Ξέροντας τους Συριζαίους ο Μόσιαλος έσπευσε να κόψει κάθε συζήτηση για πολιτικούς υπολογισμούς. Ό,τι κάνει με την κυβέρνηση της Δεξιάς, θα έκανε με οποιαδήποτε άλλη.
Αν οι προβλέψεις ότι η Ελλάδα θα περάσει ελαφρά την επιδημία επαληθευτούν, θα θυμηθούν πολλοί αυτό που έγραψε πρόσφατα στο ΑΠ ο Ν. Λακόπουλος: «Είχαμε Μόσιαλο». Ίσως σε αντιδιαστολή με την -ευχόμενη- οπτική Τσιόδρα: «Είχαμε άγιο».
Εν πάση περιπτώσει η ουσία είναι ότι σε μια δύσκολη περίοδο η χώρα είχε έναν αξιόπιστο επιστημονικό σύμβουλο να τη κατευθύνει.
Όχι μόνο στις τηλεδιασκέψεις, αλλά και για το δημόσιο χώρο καθώς οι περγαμηνές του Μόσιαλου τον έκαναν περισσότερο πιστευτό από κάθε άλλον στο εθνικό ακροατήριο.
Αν δεν είχε εκλεγεί ήδη Πρόεδρος της Δημοκρατία θα ήταν φαβορί.
Δεν είναι μόνο ένας τεχνοκράτης, με πολιτική κρίση, που έβαλε πλάτη. Περισσότερο είναι ένας Έλληνας της υπερορίας που ευεργέτησε την πατρίδα του.
