Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Κάθε νοήμων άνθρωπος αποδοκιμάζει ενέργειες, όπως να πετάει κάποιος καφέδες σε πολιτικούς- όπως συνέβη στον δήμαρχο Αθηναίων Κώστα Μπακογιάννη.
Αλλά πάλι δεν μπορεί κανείς -με αφορμή αυτό το απαράδεκτο περιστατικό- να μην θυμηθεί ότι το 2007 η αυτο-αποκαθήλωση του Βαγγέλη Βενιζέλου -ότι δεν το είχε για αρχηγός του ΠΑΣΟΚ- μπορεί να ξεκίνησε από την εμφάνιση στο Ζάππειο και να επικυρώθηκε στους καυγάδες του στο ΕΓ με τον Τζουμάκα και τον Πολυζωγόπουλο, αλλά ο συμβολισμός του προαναγγελθέντος τέλους επήλθε από την αντίδραση του σε έναν καφέ που δεν είχε παραγγείλει.
Όλοι τον θυμούνται στην είσοδο των κεντρικών γραφείων του ΠΑΣΟΚ να λέει για τον ψιλοπερίεργο που του σερβίρισε τον καφέ στην πλάτη το μνημειώδες: τον συγχωρεί ως … ως «μέλλων αρχηγός της δημοκρατικής παράταξης». Τα υπόλοιπα τα ανέλαβε Γ. Παπανδρέου.
Περισσότερο μετριόφρων ο Κ. Μπακογιάννης περιορίσθηκε να πει ότι «η καφεΐνη πειράζει στα νεύρα«. Κακός συνειρμός: τα νεύρα που σπάνε αυτές τις μέρες είναι των οδηγών που ταλαιπωρούνται και όσων βρίσκουν μάλλον κακόγουστη την φαντεζί παρέμβασή του.
Ο δήμαρχος της Αθήνας κατορθώνει να βρίσκεται κάθε μέρα στην επικαιρότητα- πολιτικό μάρκετινγκ γαρ- αλλά μάλλον δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι βρίσκεται για λάθος λόγους.
Έδωσε τον μεγαλομανιακό τίτλο «Μεγάλος Περίπατος» στο δημιούργημα του -προϊόν νόησης ανθρώπων μάλλον άσχετων με τους καθημερινούς Αθηναίους. Δεν είναι ούτε «μεγάλος», ούτε «περίπατος».
Για το πρώτο τον γείωσε ήδη ο Κ. Λαλιώτης σημειώνοντας ότι πρόκειται για ένα μικρό υποσύνολο σημαντικών αναπλάσεων που είχαν φανταστεί – και σε πολλές περιπτώσεις υλοποιήσει- άλλοι πριν από αυτόν: δήμαρχοι και υπουργοί.
Για το δεύτερο είναι μάλλον προκλητικό να εκλαμβάνει κανείς ως «περιπατητές » ανθρώπους που στις περιοχές των «παρεμβάσεων» της δημαρχιακής φιλοδοξίας τρέχουν αλαφιασμένοι να προλάβουν τις δουλειές τους.
Η επικοινωνιακή μετονομασία ενός υπερφίαλου σχεδίου έχει ουρές που μάλλον πασχίζει να κρατήσει κάτω από το οδόστρωμα η δημαρχική προπαγάνδα. Όπως είναι η αισθητική, η λειτουργικότητα και το κόστος αυτού που ονομάζει «αστικός εξοπλισμός».
Ο – ευπρεπής στην προκείμενη περίπτωση –Παύλος Πολάκης τον έβγαλε στη σέντρα για πεταμένα λεφτά -που ίδιος μάλιστα θεωρεί και «φαγωμένα».
Ο δήμαρχος, που κάνει ότι μένει μακριά από την πολιτική κουλτούρα του κόμματός του, κατέφυγε στον επιχείρημα που πολυφοράει η ΝΔ όταν στριμώχνεται: τα λες για να αλλάξεις τη συζήτηση για τον Παππά.
«Το κ. Πολάκη τον τυφλώνει η ανάγκη να κάνει αντιπερισπασμό για να αποπροσανατολίσει την συζήτηση από όσα έγιναν στα κομματικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ μετά τις αποκαλύψεις«.
Επί της ουσίας είπε το απίστευτο: αγοράζει τώρα ακριβά υλικά και κατασκευές, για να ελαφρύνει τους διάδοχους του από τη ..συντήρησή τους.
Α, και για να τη σπάσει σε μελλοντικούς διαδηλωτές που θα επιχειρήσουν να τα καταστρέψουν. Ή στους πιτσιρικάδες που θα επιτεθούν με μαρκαδόρους.
«Σύνθετες , μεταλλικές κατασκευές που ζυγίζουν μέχρι και έναν τόνο για να μη γίνονται πολεμοφόδια» που «έχουν σχεδιαστεί για να μη βανδαλίζονται αλλά και ότι καλύπτονται με αντιγκράφιτι υλικό».
Ζήτω η οικολογική αντίληψη του δημάρχου. Μπετόν, σιδεριές και πλαστικοί εμπριμέ χρωματισμοί- μπροστά από την αστική φαντασίωση ότι δημιουργεί μια πασαρέλα στην οποία θα εμφανιστούν δεσποινίδες με κρινολίνα για τον απογευματινό τους περίπατο.
Πάντως τον ισχυρισμό ότι είναι κοινωφελές έργο τον έφαγε ο δράκος των Βρυξελλών, από όπου ήλθε γράμμα και γραφή να απεντάξει η κυβέρνηση από το ΕΣΠΑ τα έργα βιτρίνας της Αθήνας. Άρα υπάρχει και κενό χρηματοδότησης.
Αυτό όμως δεν κλονίζει τον Μπακογιάννη, που ξεμπροστιάζει εγωπαθώς τον εαυτό του, βγάζοντας άχρηστους τους προκατόχους του: «Η Αθήνα δεν προσφέρεται για φτηνή μικροπολιτική αντιπαράθεση. Έχει δρόμο μπροστά της και επιτέλους τον έχει βρει»… Δεν θα περάσει κανένα μεσημέρι από της Ντόρας, που θα της πει ότι αυτός βρήκε τον δρόμο της Αθήνας;
Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, αλλά «τα έργα, θα ομορφύνουν τις 129 γειτονιές της Αθήνας» απλώς ανοίγουν χάσμα, ανάμεσα στην δική του και την κοινή αντίληψη της ομορφιάς.
Η νοοτροπία «ανεβαίνουμε στα ψηλά της πολιτικής δια περιπάτου» δεν αρκεί για αναδείξει την πρακτική αξία των παρεμβάσεων του για τους πολίτες. Δεν το κατέχει το σπορ.
Για μην πάμε στον ανυπέρβλητο αυτοδιοικητικό Δημ. Μπέη, τα ‘»κάγκελα» του Δημ. Αβραμόπουλου -που λοιδορήθηκαν- ήταν πιο ουσιαστική παρέμβαση και προσφέραν πολλαπλές διευκολύνσεις στους Αθηναίους.
Τότε που ήταν απλώς «πεζοί» και πριν γίνουν «περιπατητές » ενός δήμαρχου αιθεροβάμονα..
