Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Ισόβια και 15 χρόνια. Σε δολοφόνους-βιαστές. Για μια ψυχή που χάθηκε βίαια και δεν γυρίζει πίσω. Για ζωές, εκείνων που καταστράφηκαν. Εκείνων που έμειναν πίσω. Των γονέων της Ελένης Τοπαλούδη, που τη μεγάλωσαν με καθημερινές θυσίες, και προσδοκούσαν να τη δουν να ανοίγει τα φτερά της.
Φυσικά οι κοινωνίες προχωρούν στη βάση των νόμων. Μόνο που και οι νόμοι πρέπει να εξελίσσονται. Να επικαιροποιούνται. Να αποδίδουν δικαιοσύνη. Που κάθε φορά μπορεί να είναι διαφορετική από την προηγούμενη. Κάθε φορά όμως το ίδιο επιτακτική.
Χωρίς ελαφρυντικά. Αυτό έλειπε. Και το ξέσπασμα χαράς και ικανοποίησης, στο δικαστήριο και τα social media ήρθε να επιβεβαιώσει το αλάθητο κριτήριο ψυχισμού μιας κοινωνίας. Με τις, ευτυχώς λίγες εξαιρέσεις των “σάπιων ψυχών”, που με αφορμή το συναισθηματικό “ατόπημα” της εισαγγελέως της υπόθεσης, έδειξαν μηδενικά αποτελέσματα στο τεστ αντισωμάτων ανθρωπισμού.
Είναι από τις στιγμές που επιβεβαιώνεις ότι, για κάποια εγκλήματα δεν υπάρχει επαρκώς “δίκαιη” τιμωρία. Δυστυχώς…
