Τον Νίκο Αλιάγα φιλοξενεί η Ίνα Ταράντου, στην εκπομπή “Η Ζωή Αλλιώς”, στην ΕΡΤ.
Στο σχετικό δελτίο Τύπου αναφέρονται τα εξής:
Ο Κωστής Παλαμάς έκανε το Μεσολόγγι κάτι περισσότερο από οικείο.
Το αποκάλεσε Χαρά της ιστορίας, Γή επαγγελμένη. Η αλήθεια είναι ότι στο Μεσολόγγι ο χρόνος είναι άχρονος. Όλα κάπως σαν να ακινητούν.
Και σαν νυχτώνει, βλέπεις τα φαντάσματα των ηρώων να πηγαινοέρχονται από την Τουρλίδα μέχρι τον κήπο των Ηρώων. Εκεί όπου αναπαύονται οι ψυχές των πολεμιστών.
Εκεί που πρωτοβρεθήκαμε και με τον Νίκο Αλιάγα. Στον χώρο που για αυτόν λειτουργεί ως πυξίδα που τον κατευθύνει προς τον πραγματικό του εαυτό, στον αρματωμένο του εαυτό του με όλα τα εφόδια από την πατρίδα του.
Ο Νίκος Αλιάγας θα είναι ο συνοδοιπόρος μας σε αυτό το ταξίδι. Θα μας δώσει λίγο από το πάθος, από την ψυχή, από την αγάπη του για τη ζωή και για τον τόπο καταγωγής του στον οποίο πάντα επιστρέφει. Τον τόπο που του έμαθε να αντιστέκεται στη μετριότητα. Ο Νίκος Αλιάγας όσο γνωστός και αν έχει γίνει, δεν ξεχωρίζει τους ανθρώπους σε διάσημους και άσημους, σε πλούσιους και φτωχούς. Τους αγαπά και τους τιμά το ίδιο, γι’ αυτό και τους φωτογραφίζει με τον ίδιο τρόπο. Ασπρόμαυρα! Για να μην μπορεί το χρώμα να κλέψει από το συναίσθημα που βγάζουν τα μάτια ή τα χέρια τους.
Μαζί συναντήσαμε τον Λεωνίδα, την αγαπημένη μορφή του Μεσολογγίου Έναν πολυτάλαντο, κοσμογυρισμένο καλλιτέχνη – φιλόσοφο που έτσι για αρχή, μας απήγγειλε με μια ανάσα Κωστή Παλαμά. Έναν άνθρωπο με ευαισθησίες που πιστεύει πως η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο και ψάχνει στηρίγματα σε αυτή αυτή τη ζωή σε ένα λουλουδάκι ή σε ένα μπαγλαμαδάκι.
Στη συνέχεια βρεθήκαμε για λίγο στις Αλυκές Μεσολογγίου, στα 11.500 κατάλευκα στρέμματα. Το αλάτι μοιάζει με χιόνι σε σωρό. Και όταν πέφτει ο ήλιος, το απόλυτο λευκό σε αντίθεση με την ουράνια χρωματική κατάνυξη, προκαλεί έκρηξη συναισθημάτων.
Και για το τέλος, αφήσαμε το καλύτερο. Πτήση πάνω από τη λιμνοθάλασσα. Για να δούμε το Μεσολόγγι αλλιώς. Για να δούμε τον Νίκο Αλιάγα να γίνεται και πάλι παιδάκι. Για να ξαναδεί τον τόπο του από ψηλά αλλά όχι αφ υψηλού.
Η λιμνοθάλασσά του, μπορεί να μοιάζει με λίμνη, αλλά σου ανοίγει την ψυχή σαν ωκεανός. Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι υπογράφουν την ταυτότητά του αλλά ακόμη κι αν το Μεσολόγγι προβάλλει μέσα στο χρόνο φορτωμένο με Ιστορία, υπάρχουν μυριάδες άλλοι λόγοι που έρχεσαι εδώ. Εμείς ήρθαμε και πάλι, για την ανεπανάληπτη μαγεία της Τουρλίδας. Για να δούμε πανέμορφα, χρωματιστά ηλιοβασιλέματα. Για να γνωρίσουμε μια οικογένεια λέξεων που είναι οι πρεσβευτές του τόπου: Ιβάρια, (ιχθυοτροφεία), πριάρια (βάρκες), γάιτες και πελάδες.
Και φυσικά για να περάσουμε λίγο χρόνο με τους ανθρώπους του Μεσολογγίου. Αγέρωχοι αλλά και ρομαντικοί, αεικίνητοι αλλά και γαλήνιοι.
Για να καθίσουμε μαζί τους σε έναν τραπέζι, έτσι όπως συνηθίζουν οι άνθρωποι στις Πελάδες, σε αυτά τα χαρακτηριστικά ξύλινα σπιτάκια πάνω στο νερό.
Για να γνωρίσουμε ολόκληρη την οικογένεια του Νίκου Αλιάγα, να μάθουμε κι άλλα από τη δική του ιστορία, και την ιστορία των γονιών του, αλλά και για να γνωρίσουμε τους φίλους του, τους ανθρώπους που μοιράζεται το ίδιο τραπέζι, την ίδια παρέα, την ίδια αγάπη για το Μεσολόγγι. Για να μάθουμε για μια Ζωή Αλλιώς που το μαγιώ μπαίνει Ιούνιο και ξαναβγαίνει τον Σεπτέμβριο, όταν ξεκινούν τα σχολεία.
Στον υγροβιότοπο της λιμνοθάλασσας, τον μεγαλύτερο στην Ελλάδα, γνωρίσαμε και την όμορφη οικογένεια του Στέφανου και της Αθηνάς. Μας μίλησαν για το πολλά πρόσωπα, όχι πάντα ειδυλλιακά που μπορεί να έχει η ζωή ενός ψαρά στο Διβάρι. Κι από κει να περάσουμε στον
στον Πέτρο, που άφησε την Αθήνα λόγω έρωτα και ανέπτυξε στο Μεσολόγγι μια μεγάλη αγάπη, το αυγοτάραχο.
Για να γυρίσουμε και πάλι στο Νίκο Αλιάγα, και να τον ακούσουμε να μας μιλάει για ποίηση, για φόβους, για στιγμές και για την ευτυχία, για τους ανθρώπους και το μοίρασμα, για την πρωταρχική και την ύστατη αγκαλιά που σε κάνει να ζεις τη Ζωή σου Αλλιώς.
