Του Νίκου Φυλάγγελου
Ορισμένες φορές, υποκύπτουμε στον πειρασμό να κάνουμε την πολιτική ανάλυση περισσότερο σύνθετη από ό, τι είναι στην πραγματικότητα.
Προσπερνώντας τα προφανή και αυτονόητα, ίσως επειδή θα θέλαμε να είναι διαφορετικά.
Δεν είναι όμως. Τις περισσότερες φορές.
Πάρτε για παράδειγμα τη “δίωρη συνάντηση, σε καλό κλίμα”, ανάμεσα στη Φώφη Γεννηματά και τον Γιώργο Παπανδρέου.
Είναι αυτονόητο ότι, η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και ο γιος του ιδρυτή του, συζήτησαν το κοινό μέλλον τους.
Το πώς θα αντιμετωπίσουν τις κοινές προκλήσεις που έρχονται, με φόντο τις επόμενες εκλογές, το σκηνικό που θα διαμορφωθεί στη συνέχεια, και τις εκλογές που θα ακολουθήσουν ως… δεύτερο ημίχρονο, με τον νόμο της απλής αναλογικής.
Με τον Τσίπρα ή τον Μητσοτάκη, είναι το βασικό ερώτημα.
Πρακτικά ωστόσο, για έναν Παπανδρέου και μια Γεννηματά, που περπάτησαν πολιτικά σε δυο μεγάλες οικογένειες, και έχουν συναίσθηση μαζικού ακροατηρίου και της συναισθηματικής νοημοσύνης της “πελατείας” τους, δίλημμα δεν υπάρχει.
Δεν μπορούν να πάνε “με τη Δεξιά”.
Πολύ περισσότερο, δεν μπορούν να πάνε “με τη Δεξιά του Μητσοτάκη”.
Όσοι είναι… κανονικό ΠΑΣΟΚ, αυτό το καταλαβαίνουν.
Εκείνοι που δεν το καταλαβαίνουν είναι οι περαστικοί και οι αλεξιπτωτιστές, καθώς και όσοι ονειρεύονται να ξαναζήσουν “μεγαλεία εξουσίας”, όπως την περίοδο 2012-2015. Την καταστροφική για το ΠΑΣΟΚ συγκυβέρνηση “με τη Δεξιά του Σαμαρά”.
Μπορούν να πάνε με τον Τσίπρα;
Όχι. Όχι όπως… έχουν σήμερα τα πράγματα. Η συγκατοίκηση στον χώρο της Κεντροαριστεράς, θέλει τον χρόνο και τον… τρόπο της.
Εκείνο ωστόσο που οι δυο κληρονόμοι των μεγαλύτερων πολιτικών Οίκων της Κεντροαριστεράς καταλαβαίνουν αυτονόητα, είναι… τι δεν θέλει η εκλογική πελατεία τους.
Έστω κι αν η άρνηση της κοινωνικής βάσης του ΠΑΣΟΚ να περπατήσει… κοντά στη σημερινή Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, δεν αρκεί από μόνη της για να σχεδιάσει το μέλλον.
