Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Αικατερίνη η πρώτη (γυναίκα), λοιπόν. Από το Συμβούλιο της Επικρατείας, το αρτηριοσκληρωτικό και μίζερο, με το διαρκές φρενάρισμα στην πρόοδο και τη χαριτωμένη προσέγγιση εννοιών όπως κοινωνική δικαιοσύνη, συνοχή και αλληλεγγύη, στον θεσμό που, από την εποχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή και μετά, πέρασε σε (πολύ) δεύτερη μοίρα, για το εθνικό αφήγημα.
Η Αικατερίνη Σακελλοπούλου διεκδικεί να συνεχίζει να κερδίζει χειροκροτήματα, ως εξαίρεση. Η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Δημοκρατίας, στα… σαράντα της Μεταπολίτευσης. Μια ανώτατη δικαστικός με αποτύπωμα εντός ζωής και κοινωνίας, δηλαδή όχι… Χρήστος Σαρτζετάκης. Μέλος του Συμβουλίου της Επικρατείας με αυτόνομη σκέψη και παρέμβαση, πολλές φορές κόντρα στην πλειοψηφία των… περαστικών από την πραγματική ζωή.
Ένα διακριτικό χειροκρότημα στον Κυριάκο Μητσοτάκη που τόλμησε. Ο Μιτεράν το έλεγε πάντοτε, για την προωθητική παράμετρο της πολιτικής ως διαχείριση των συμβόλων.
Και ένα πιο ζωηρό χειροκρότημα, μαζί με πλατιά χαμόγελα, για την ίδια την Αικατερίνη Σακελλαροπούλου. Είναι άξια, και μόνο που… μας έσωσε από υποψηφιότητες τύπου Δαμανάκη, Διαμαντοπούλου και λοιπών που ακούστηκαν, και θα πυροδοτούσαν… παρατράγουδα.
