Του Νίκου Φυλάγγελου
Ένα… νεύμα του Ομίλου Βαρδινογιάννη, με την εξαγορά του Alpha και την τροχιοδρόμηση επενδυτικής τράπεζας, που θα μπορούσε να ξεμπλοκάρει μικρομεσαίες επιχειρήσεις από το βάλτωμα της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων, αρκούσε για να δημιουργηθούν προσδοκίες στον χώρο των ΜΜΕ.
Τον ταλαιπωρημένο χώρο των ΜΜΕ, εκεί όπου, επιβιώνουν κατά πλειοψηφία “τοξικές” προσωπικότητες και “λερωμένα” εγχειρήματα.
Η οικογένεια Βαρδινογιάννη έχει συνδεθεί διαχρονικά με την έννοια του μέτρου. Από τον Βαρδή μέχρι τον Τζίγγερ, η οικογένεια δεν… πιάστηκε κορόιδο, είτε σε αθλητικό, είτε σε μιντιακό επίπεδο.
Η εδραίωση και επέκταση της εμπλοκής τους στην τηλεόραση, είναι ενθαρρυντική. Το πραγματικό “κόλπο-γκρόσο” ωστόσο, θα ήταν άλλο.
Να επενδύσουν στον έντυπο Τύπο. Που φυσικά, εμπορικά δεν στέκεται, έχοντας θνησιγενείς κυκλοφορίες και προχωρημενη απαξίωση.
Έχει ωστόσο έναν ισχυρό συμβολισμό, και άπτεται της ίδιας της Δημοκρατίας.
Σκεφτείτε μόνο ότι, εφημερίδες κύρους δεν υπάρχουν σήμερα, αν εξαιρέσει κανείς την “Καθημερινή”.
Ο κεντροδεξιός Τύπος κατέρρευσε, ο ΔΟΛ χρεοκόπησε και έχασε τα ερείσματά του στον χώρο του Κέντρου, η Αριστερά δεν ήταν ποτέ… φανατική του σπορ.
Μια “Ελευθεροτυπία”, χρειαζόταν σήμερα.
Σαν και αυτή που έκανε εφημερίδα-θρύλο ο Κίτσος Τεγόπουλος, προτού την καταστρέψουν οι επίγονοί του.
Μια εφημερίδα η οποία θα συγκέντρωνε αντικειμενικές και μετριοπαθείς υπογραφές, θα εστίαζε στην ανάλυση χωρίς… εξαρτήσεις, και θα άνοιγε παράθυρο στον σύγχρονο κόσμο, εξηγώντας τι συμβαίνει σε διεθνές επίπεδο.
Μια “Ελευθεροτυπία”, την οποία μονάχα ο Όμιλος Βαρδινογιάννη θα μπορούσε να επανακυκλοφορήσει.
Όσο κι αν κάτι τέτοιο δεν συμβαδίζει με τον ρεαλιμό της επιδίωξης του εμπορικού κέρδους.
