Του Μάνου Οικονομίδη
Twitter@EmOikonomidis
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2018
Κάποιες κοινωνίες έχουν στον γενετικό κώδικά τους τη φυσική και αυθόρμητη προδιάθεση να επαναστατούν. Να εξεγείρονται. Να αρνούνται ως αυτονόητη την πραγματικότητα που τους καλημερίζει σε κάθε ιστορική συγκυρία.
Μια τέτοια κοινωνία είναι η γαλλική, ίσως η μόνη που εξέλιξε το νήμα το οποίο κληρονόμησε στην ανθρωπότητα του μέλλοντος η δημιουργική, πρωτογενής και εφευρετική σκέψη του μαιευτηρίου της Δημοκρατίας. Της Αρχαίας Αθήνας.
Από την κιβωτό ιδεών και το ατίθασο πνεύμα του Διαφωτισμού, μέχρι τη Γαλλική Επανάσταση, τη συνδρομή στην Αμερικανική Επανάσταση και την επιστράτευση ανθρώπινου δυναμικού και κληρονομιάς σκέψης, σχεδόν σε κάθε μεγάλη στροφή της Ιστορίας, τους τελευταίους αρκετούς αιώνες.
Στη σημερινή Γαλλία, τη σκυτάλη της εξέγερσης πήραν τα «κίτρινα γιλέκα». Και ανάγκασαν τον Εμμανουέλ Μακρόν να διορθώσει μια προφανή ανορθογραφία της πολιτικής του.
Το παράδειγμα, ζωηρό, εκκωφαντικό και αδιαμεσολάβητο, αν συνυπολογίσει κανείς τη ζύμωση που προηγήθηκε στα γαλλικά social media. Εκεί όπου, συχνάζουν λιγότεροι στρατοί… μισθωμένων τρολ, σε σχέση με την αισθητική τραγωδία που βιώνουμε στην Ελλάδα της κρίσης.
Στα χρόνια της βαθιάς κρίσης αξιών, που ξεκίνησε πριν από μια δεκαετία από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και… κλωνοποιήθηκε στην πάντα συναρπαστική ήπειρό μας, ένα κίνημα με αυτοδιαχειριζόμενα χαρακτηριστικά, δείχνει ότι μπορεί να κινήσει τον τροχό της Ιστορίας. Έστω, στο μέτρο που του επιτρέπει η συγκυρία και η υστέρηση ηγετικού αποτυπώματος της εποχής μας.
Με φόντο τις ευρωεκλογές της άνοιξης του 2019, και αντικρίζοντας το δέος του τρόμου του καλπασμού της ακροδεξιάς, συνολικά των άκρων, και του αντι-ευρωπαϊσμού, το πραγματικό ερώτημα μετατοπίζεται.
Μπορούν τα «κίτρινα γιλέκα», δηλαδή τέτοια κινήματα, προλαβαίνουν, μετά τη Γαλλία, να σώσουν την Ενωμένη Ευρώπη; Και μαζί, την Ελλάδα, που υπέστη τα χειρότερα δεινά από αυτή την τυφλή και αψυχολόγητη κρίση;
