Του Νίκου Φυλάγγελου
Ο γνωστός τραγουδιστής Πασχάλης, έθεσε, προ ετών, το πλαίσιο για τέτοιου είδους περιπτώσεις, και το πώς μπορεί να τις διαχειριστεί κανείς.
Στιγμιαίο λάθος…
Έτσι αντιμετώπισε ο Αλέξης Τσίπρας τον Πέτρο Τατσόπουλο, “κακοποιώντας” τον ίδιο και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, με την ομιλία του στη Βουλή.
Ως δικό του στιγμιαίο λάθος, τότε που του έδωσε την ευκαιρία να γίνει βουλευτής, μέσω των συνδυασμών του ΣΥΡΙΖΑ.
Και ως στιγμιαίο λάθος της σημερινής ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας, αν σκεφτεί κανείς τη μεγάλη φασαρία που προκάλεσε παρασκηνιακά, η μεταγραφή Τατσόπουλου στην ιστορική παράταξη της Κεντροδεξιάς.
Κάποιοι πιστεύουν ότι, στοχοποιώντας τον, ο Αλέξης Τσίπρας διευκολύνει και ενισχύει την πολιτική περπατησιά του Πέτρου Τατσόπουλου.
Η συγκεκριμένη ανάγνωση των δεδομένων, εκκινεί από την αφετηρία της “αντι-ΣΥΡΙΖΑ” κουλτούρας, η οποία έχει καλλιεργηθεί σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας.
Δεν έχουν πολύ άδικο, όσοι το επισημαίνουν. Υποτιμούν ωστόσο, και προσπερνούν, το δεύτερο μισό της ανάλυσης. Η κοινωνική βάση της Κεντροδεξιάς, η… κανονική και παραδοσιακή, όχι οι “περαστικοί” που την έχουν σήμερα… αγαπήσει, δεν λειτούργησε ποτέ ως κόμμα άρνησης.
Επιθυμούσε πάντοτε να δίνει θετική ψήφο. Και στην περίπτωση Τατσόπουλου, η ρητορική Τσίπρα ήρθε να θυμίσει τα συστατικά στοιχεία που καθιστούν τον πρώην βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και του Ποταμιού, “ξένο σώμα” για το φυσικό πολιτικό και ιδεολογικό ακροατήριο της Κεντροδεξιάς.
Προφανώς και εξαιρούνται οι “περαστικοί”, που τον αποθεώνουν, έτσι κι αλλιώς.
