Του Μάνου Οικονομίδη
Η διαδρομή για κάθε Ιθάκη, είναι πάντοτε το ίδιο απρόβλεπτη. Εκεί άλλωστε βρίσκεται και η όποια γοητεία του ταξιδιού. Στην ανισορροπία προσδοκιών και πραγματικότητας. Στον πειρασμό της απόγνωσης μετά από κάθε αποτυχία. Στη γοητεία που ασκεί το σκοτάδι, όταν αναζητείς να ξαποστάσεις την καρδιά και το μυαλό σου. Διεκδικώντας μια στιγμή στον χρόνο, να ακούσεις, μέσα στη σιωπή, τι προσπαθεί να σου εξηγήσει εκείνος που… σε γνωρίζει καλύτερα από όλους. Ο εαυτός σου.
Μια διαδρομή γεμάτη απώλειες. Μικρές και μεγαλύτερες. Όλες επώδυνες. Με κάθε προηγούμενη να λειτουργεί ως ανατροφοδότης και επιταχυντής της επόμενης. Απώλειες προσώπων. Ονείρων. Στιγμών. Ελπίδας.
Αυτή η ένοχη και παρεξηγημένη έννοια, χωρίς την οποία ο τροχός της Ιστορίας δεν πηγαίνει μπροστά. Ο κύκλος της ζωής αρνείται να ενταχθεί σε κάποιο προσωπικό σενάριο. Η επόμενη μέρα προκύπτει μάλλον ως συνήθεια και ρουτίνα και πολύ λιγότερο ως η συνεσταλμένη υπενθύμιση της προσδοκίας για περισσότερο φως.
Άλλη παρεξηγημένη έννοια. Το φως. Πού το βρίσκεις, πώς το μοιράζεσαι; Θα είναι ποτέ αρκετό για να σε ζεστάνει; Εκείνες, τις δύσκολες στιγμές που τα μάτια δυσκολεύονται να κοιτάξουν μπροστά και ψηλά, ακόμη και όταν ξεθολώνουν από τα δάκρυα.
Την ελπίδα και το φως λοιπόν, να μην τα χάνουμε τουλάχιστον από την καρδιά μας. Εξαιτίας της ελπίδας υποφέρουμε. Επειδή τις περισσότερες φορές, όλα μοιάζουν λιγότερα από ό, τι προσδοκούσαμε. Ή, για τους περισσότερο τυχερούς, από ό, τι συνήθισαν να ζουν.
Όσο για το φως… Στην πραγματικότητα, μένει πάντα ανοικτό. Έστω διστακτικά και με εκείνο το τρέμουλο που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν θα τα καταφέρει ή θα σβήσει. Ακόμη και τις φορές που σβήνει ωστόσο, η ανάμνηση της ζεστής αγκαλιάς του χρησιμεύει ως παρότρυνση για να μην ξεχάσεις.
Εκείνες τις ασήκωτες στιγμές. Με τις σκέψεις να χλιμιντρίζουν. Για εκείνους που έφυγαν. Για την ευκαιρία να τους ξαναδείς μονάχα στα όνειρά σου. Για τους ανεξάντλητους μονολόγους μπροστά σε μια φωτογραφία. Για τα μάτια της καρδιάς, που δεν χρειάζονται απάντηση. Ξέρουν. Θυμούνται. Και κάποιες φορές χαμογελούν.
Για να σου θυμίσουν ότι, το φως ανάβει πάντα από μέσα μας. Μόνο από μέσα μας. Αρκεί να μην αρνείσαι να ελπίζεις. Ο φόβος για όσα θα μας στερήσει η διαδρομή, ως ασήμαντος αποπροσανατολισμός μπροστά στη γοητεία της ελπίδας.
