Γράφει ο Γιάννης Πανούσης
Πηγή: capital.gr
Είναι απορίας άξιον ότι για τον λαϊκισμό μιλάνε κατά βάση οι χειρότεροι λαϊκιστές, με το γνωστό τροπάριο πως συνειδητοί λαϊκίζοντες είναι οι Αντίπαλοι ενώ οι ίδιοι ανήκουν στο γνήσιο λαϊκό κίνημα. Έτσι τίθεται αναγκαστικά το ερώτημα “ποιά χαρακτηριστικά (πρέπει να) έχει ο λαϊκός ηγέτης”;
Το πρώτο επιχείρημα είναι ότι εκλέγεται από τον λαό. Μα στις δημοκρατίες όλοι εκλέγονται με τη λαϊκή ψήφο, είτε είναι συντηρητικοί, είτε είναι προοδευτικοί, είτε αριστεροί, είτε αυταρχικοί όλων των χρωμάτων. Το κρίσιμο ζήτημα δεν είναι συνεπώς αυτό αλλά ποιά αντίληψη έχουν οι ψηφοφόροι για τη λαϊκότητα του ηγέτη και ποιά αντίληψη έχει ο “λαϊκός” ηγέτης για τον λαό.
Πολλοί προσεγγίζουν τον λαό ως μάζα που θέλει άρτον, θεάματα και ψέματα (κι έτσι φέρονται θεωρώντας ότι κοινωνικά κυβερνούν όταν χαϊδεύουν τα χαμηλά ένστικτα (μέρους) του λαού).
Άλλοι περπατάνε (συνοδευόμενοι από φίλια ΜΜΕ) σε λαϊκές γειτονιές ή λαϊκές αγορές κι έτσι νομίζουν ότι ταυτίζονται (sic) με τους εκεί φυτοζωούντες κατοίκους.
Μερικοί επικαλούνται το λαϊκό τους παρελθόν (πραγματικό, περιστασιακό ή κατασκευασμένο), ορισμένοι υπερηφανεύονται γιατί τους αρέσουν τα λαϊκά τραγούδια, οι λαϊκοί ήρωες του σινεμά, οι λαϊκοί χοροί ή επειδή διαβάζουν λαϊκά περιοδικά.
Κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι το προφίλ τους συνταιριάζει με αυτό του μέσου (;) λαϊκού έλληνα (ημιμαθής, ημιέντιμος, διπρόσωπος, καταφερτζής κλπ).
Τέλος ένιοι εξ αυτών ισχυρίζονται (;) πως τα όσα λένε και πράττουν εκφράζουν το “περί δικαίου αίσθημα του λαού”, αγνοώντας προφανώς ότι πρόκειται για μία ιδιαίτερα επικίνδυνη έννοια όταν εργαλειοποιείται προς χάριν του όχλου.
Κατά τη γνώμη μου ο ελληνικός λαός, έχοντας δει και υποστεί τα μύρια όσα από τάχα λαοπρόβλητους αρχηγούς, προέδρους και άλλους, δι-αισθάνεται ποιός είναι πράγματι κοντά του χωρίς να υποκρίνεται ότι του μοιάζει σε όλα. Για τον λαό “λαϊκός ηγέτης” είναι εκείνος που τιμάει την ψήφο του, μη δημιουργώντας “βασιλικές” Αυλές, μη υπηρετώντας αντιλαϊκά συμφέροντα, μη αδικώντας, μη διακρίνοντας, μη ψευδόμενος, μη συκοφαντών, μη πλουτίζων από την εξουσία που του εμπιστεύθηκε ο λαός. Λαϊκός ηγέτης είναι εκείνος που η Ιστορία θα τον καταγράψει στους Μεγάλους κι όχι αυτός που αρέσκεται ν’ αυτοβαυκαλίζεται και να παρασύρεται από τους διορισμένους χειροκροτητές και τους κλόουν των μπαλκονιών και των τηλεοπτικών πάνελ.
ΥΓ “Ν’ ακούει να τον χλευάζουν οι πιστοί του
με τα φριχτά ‘προδότη’
τους λογχισμούς στο κορμί…” (Στ. Κουτσούνης, Η αφύπνιση του Ισκαριώτη)
