Του Μάνου Οικονομίδη
Ο Κόλιν Πάουελ, στελέχη της οικογένειας Μπους, ο Μιτ Ρόμνεϊ και άλλοι “συστημικοί” Ρεπουμπλικανοί, που λόγω του Ντόναλντ Τραμπ βρέθηκαν εκτός “βαθέως κράτους” της Ουάσινγκτον την τελευταία τετραετία, επιδίδονται εσχάτως σε… σπριντ, αναφορικά με το ποιός θα προλάβει να πλήξει περισσότερο θανάσιμα τον σημερινό ένοικο του Λευκού Οίκου.
Αν η συγκυρία και οι ισορροπίες της ήταν διαφορετικές, ο εκκεντρικός μεγιστάνας του real estate θα τους ευχαριστούσε δημοσίως, με θριαμβευτικές αναρτήσεις στο Twitter. Τι καλύτερο δώρο για το “αντισυστημικό” επιχείρημα του Τραμπ, από το να βλέπει απέναντί του “αποστάτες” από το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, με βαθιά συστημικά και τοξικά χαρακτηριστικά.
Η Ιστορία ωστόσο δεν εξελίσσεται με γραμμική συνέπεια. Η συγκυρία είναι διαφορετική. Και πολύ συγκεκριμένες πτυχές της διευκολύνουν αυτή τη φορά τους “αποστάτες” του κόμματος του Αβραάμ Λίνκολν, να στερήσουν από τον Ντόναλντ Τραμπ τα κλειδιά του Οβάλ Γραφείου, στην αναμέτρηση του Νοεμβρίου.
Να τον μετατρέψουν σε Πρόεδρο μιας θητείας, κάτι που έχει να συμβεί από το 1992, όταν ο μέχρι τότε άσημος Κυβερνήτης του Άρκανα, Μπιλ Κλίντον, κέρδισε τον Τζορτζ Μπους τον πρεβύτερο, κυρίως χάρη στην “αποστασία” του επιχειρηματία Ρος Περό, που με την αυτόνομη υποψηφιότητά του στέρησε από τον πάλαι ποτέ Διοικητή της CIA ψήφους Ρεπουμπλικανών σε κρίσιμες Πολιτείες-Κλειδιά.
Τότε, η Θεωρία της Τριγωνοποίησης και η στρατηγική του μεσαίου χώρου από το επιτελείο του Μπιλ Κλίντον, έδωσε στους Ρεπουμπλικανούς που ήθελαν να τιμωρήσουν τον πρεσβύτερο Μπους, το κατάλληλο… άλλοθι για να το κάνουν.
Σήμερα, ο Τζο Μπάιντεν, με τον ρόλο του “θεραπευτή” μιας πληγωμένης και βαθιά διχασμένης Αμερικής, και με προφίλ συντηρητικού πολιτικού, το οποίο τον συνοδεύει στην πολυδεκαετή παρουσία του στον δημόσιο βίο των ΗΠΑ, προσφέρει στους “αποστάτες” του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος μια διέξοδο αντίστοιχη με εκείνη που είχε προσφέρει ο Μπιλ Κλίντον.
Καλύπτουν τα κρίσιμα 2/3 της διαδρομής της ψήφου. Δεν θέλουν να ψηφίσουν Τραμπ, δεν… ενοχλούνται να ψηφίσουν Μπάιντεν. Εκεί ακριβώς βρίσκεται και η ουσιώδης διαφορά από τις προεδρικές εκλογές του 2016. Τότε, ακόμη και οι Ρεπουμπλικανοί που προσέγγιζαν με αποστροφή την προοπτική να ψηφίσουν Τραμπ, είχε ως… μη εναλλακτική λύση την τοξική Χίλαρι Κλίντον.
Η “διόρθωση” της Ιστορίας, με χρονοκαθυστέρηση.
