Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Πόσο κρίμα και άδικο. Για τις γενιές των Ευρωπαίων που θυσιάστηκαν, ώστε οι δικές μας γενιές να ζήσουν καλύτερα. Και κάθε φορά, η σκυτάλη να περνάει σε μια γενιά με περισσότερες προϋποθέσεις και καλύτερα εφόδια από τις δικές μας.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί εδώ και δεκαετίες τη νέα, κοινή πατρίδα μας. Το κοινό σημείο αναφοράς. Την αφετηρία των προσδοκιών για ένα καλύτερο, διαφορετικό μέλλον. Το λιμάνι στο οποίο ξαποσταίνουμε, κάθε φορά που ο κυματισμός της Ιστορίας και της συγκυρίας γίνεται περισσότερο επικίνδυνος.
Την τελευταία δεκαετία ωστόσο, στη σκιά της μεγάλης, σύνθετης και πολυεπίπεδης οικονομικής κρίσης, είναι προφανές ότι η δική μας Ευρώπη έφτασε στα όριά της. Αδύναμη να ηγηθεί της συγκυρίας, αδύναμη να προβλέψει το μέλλον, αδύναμη να υπερβεί τις ενδημικές παθογένειές της.
Μια Ευρώπη που έχασε τον βηματισμό της. Βασικά επειδή ξέχασε τι σημαίνει αλληλεγγύη. Η πρώτη ημέρα της Συνόδου Κορυφής των Βρυξελλών, για το ταμείο στήριξης λόγω του κορονοϊού, είχε το αναμενόμενο θλιβερό αποτύπωμα. Διαβουλεύσεις, ζυμώσεις, παζάρια. Ατροφική ηγεσία. Μικροί ηγέτες.
Η Ευρώπη του Μάρκ Ρούτε. Του Ολλανδού πρωθυπουργού που λειτουργεί περίπου ως… αυτοφοράκιας της Γερμανίας και του υπόλοιπου Βορρά, που αναζητεί ευκαιρίες για να εκμεταλλευτεί οικονομικά τον Νότο.
Η Ευρώπη του… κάθε Ρούτε. Φυσικά και δεν είναι αυτή η Ευρώπη που μας αξίζει. Όσα λάθη κι αν έχουμε κάνει.
