Της Ελένης Κωστοπούλου
Πολλά ζωντανά παραδείγματα αποδεικνύουν ότι η χώρα μας δεν έχει τις κατάλληλες υποδομές που θα εξυπηρετήσουν τις ανάγκες των γηγενών κατοίκων είτε των μεταναστών που αθρόα εισέρχονται στη χώρα μας. Κλασικά παραδείγματα αποτελούν οι δομές φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών, αλλά και οι μονάδες εντατικής θεραπείας των νοσοκομείων μας.
Το εφιαλτικό σενάριο του τετραψήφιου αριθμού ημερήσιων κρουσμάτων από Κορωνοϊό στην Ελλάδα, ίσως, να είναι κοντά μας και αν δεν προσέξουμε κινδυνεύουμε να γίνουμε μία δεύτερη Ιταλία.
Από την άλλη η συνεχής ροή προσφύγων και μεταναστών εξ ανατολών δυσχεραίνει τη ζωή πολλών συνανθρώπων μας και πολλές φορές αυτό δεν μας αγγίζει, διότι στρογγυλοκαθόμαστε σε ένα καναπέ παρακολουθώντας με ενδιαφέρον μεν, αλλά από μακριά για το τι ακριβώς συμβαίνει δίπλα μας.
Ένα άλλο φαινόμενο κοινωνικής παθογένειας είναι η έλλειψη στέγης, αλλά και φαγητού πολλών συμπολιτών μας, οι οποίοι δεν τυγχάνουν της αρωγής του κράτους, ενδεχομένως λόγω άλλων προτεραιοτήτων που θέτει η εκάστοτε κυβέρνηση. Δεν είναι σκοπός μας να επιρρίψουμε ευθύνες σε όσους κυβέρνησαν στο παρελθόν, είναι όμως ντροπή να μην υπάρχουν οι στοιχειώδεις δομές στην κοιτίδα της δημοκρατίας και σε μία χώρα, που η λέξη ελευθερία έχει αποκτήσει διαχρονικά το πραγματικό της όνομα. Είμαστε Έλληνες και πρέπει να στηρίζουμε τον άνθρωπο, διότι η λέξη Έλληνας, είναι συνώνυμη με τη λέξη άνθρωπος.
Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν;
Απλά να υπενθυμίζουμε στους εκάστοτε κυβερνώντες, ότι δεν πρέπει να υπάρχει κανένας άστεγος, αλλά και στις δομές φιλοξενίας οι άνθρωποι να ζούνε ανθρώπινα. Τα παραπάνω, δεν είναι βερμπαλισμοί ενός αρθρογράφου, αλλά πηγάζουν από την αγανάκτηση που νοιώθει, βλέποντας εικόνες ντροπής στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, στη τηλεόραση, αλλά κυρίως στους δρόμους.
Πόσα άδεια κτίρια; Τόσα κτίρια με επί πλειστηριασμώ, τόσα εγκαταλελειμμένα κτίρια, γιατί να μην αξιοποιηθούν; Γιατί να μη δώσουμε δουλειά στον κλάδο της οικοδομής και των κατασκευών, ώστε να καλοπιστούν και να αποτελέσουν τον τόπο, έστω και προσωρινής διαμονής χιλιάδων συνανθρώπων μας; Θα μας έλεγε ο καθείς, ότι υπάρχει το γράμμα του νόμου που πολλές φορές δυσχεραίνει τέτοιου είδους διαδικασίες. Εκεί όμως, θα φανεί η αξία των υπουργών και των κυβερνήσεων, οι οποίες θα ξεπεράσουν τα στεγανά και με ριζοσπαστικές αποφάσεις θα λύσουν πολλά προβλήματα. Δεν δικαιολογείται σε μια χώρα με συγκεκριμένες πολιτιστικές καταβολές που έχει να φιλοξενεί πρόσφυγες και μετανάστες κοιμώμενους σε πλατείες και παγκάκια. Τι κάνουν οι υπεύθυνοι; Ας ξυπνήσουν οι επιτέλους. Θέλουν δηλαδή να έχουμε φαινόμενο εξέγερσης ανθρώπων, που για να ζήσουν, πιθανόν θα προβούν σε εγκληματικές ενέργειες;
Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν κάποιες προσπάθειες, οι οποίες όμως δεν φτάνουν και χρειάζεται μεγαλύτερος αγώνας. Η πολιτική μας και πολιτικοί μας είναι άνθρωποι στην πλειονότητά τους νέοι με ευαισθησίες και ενδεχομένως με ιδέες υπέρ της προστασίας του ατόμου. Ας κινητοποιηθούν λοιπόν, με κάθε τρόπο για να βοηθήσουν πολλούς δύσμοιρους ανθρώπους. Τρόποι υπάρχουν, απλά χρειάζεται η σχετική βούληση.
