Της Ελένης Κωστοπούλου
Στην αρχαία Ελλάδα του ευ αγωνίζεσθαι, ο κάθε αθλητής αγωνίζονταν απλά για ένα δάφνινο στεφάνι και η βράβευση σε αυτού ήταν ηθική, πάρα υλική.
Με το πέρασμα των χρόνων, η Ελλάδα ερχόμενη σε επαφή και με άλλους πολιτισμούς, υιοθέτησε σιγά – σιγά το μοντέλο της υλικής αμοιβής προς τους αθλητές που γίνονταν πρωταθλητές.
Σήμερα, ο αθλητισμός έχει εμπορευματοποιηθεί πλήρως, καθώς, το ηθικό κέρδος έχει μετατραπεί σε προβολή από τα ΜΜΕ και το διαδίκτυο, ενώ το υλικό σε χρήματα και απολαύσεις.
Οι αλλαγές αυτές, έχουν ενταθεί από τα μέσα του προηγούμενου αιώνα με την είσοδο της τηλεόρασης και κατ’ επέκταση του κυβερνοχώρου στη ζωή μας. Στη σημερινή εποχή, τα περισσότερα παιδιά, δημιουργούν ως πρότυπα αθλητές υψηλής αθλητικής αξίας, έχοντας στο υποσυνείδητό τους, ως κίνητρο το χρήμα και την κακώς εννοούμενη δόξα.
Σε διάφορες ιστοσελίδες, παρακολουθούμε συχνά, ρετρό συνεντεύξεις παλιών αθλητών, είτε ατομικών είτε ομαδικών αθλημάτων, να καμαρώνουν για τα επιτεύγματά τους, χωρίς όμως, να έχουν αποκομίσει πολλά κέρδη.
Ποιος θα περίμενε λοιπόν ότι, ο αθλητισμός, θα φτάσει να γίνει εμπορική συναλλαγή και πράξη.
Η εμπορευματοποίηση του αθλητισμού, έχει εισβάλλει και στον χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Πλούσιους σε χρήμα παράγοντες, δαπανούν εκατομμύρια ευρώ, φέρνοντας στη χώρα μας, ξένους ποδοσφαιριστές, αλλοιώνοντας έτσι, την εθνολογική σύσταση μιας ελληνικής ομάδας που θα έπρεπε αν μη τι άλλο να αποτελείται από Έλληνες ποδοσφαιριστές πάρα από ξένους.
Η γνωστή σε όλους μας ελληνική ταινία “ή Ρένα είναι οφσάιντ” με τη Ρένα Βλαχοπούλου, σατίρισε με ανάγλυφο τρόπο, τη σημερινή κατάσταση των ποδοσφαιρικών ομάδων. Πού να ήξεραν οι δημιουργοί της συγκεκριμένης ταινίας στη δεκαετία του 1970 ότι, θα αποτελείται μία ομάδα από έντεκα ξένους παίκτες.
Πολλοί φίλαθλοι και οπαδοί, ενοχλούνται από το φαινόμενο αυτό, με αποτέλεσμα να απομακρυνθούν από τα γήπεδα. Είναι φανερό λοιπόν, ότι, ναι μεν οι ομάδες χρησιμοποιώντας ξένους πρωτοκλασάτους παίκτες γίνονται πιο ανταγωνιστικές στις ευρωπαϊκές τους υποχρεώσεις, όμως, τί θα γίνει με την αφαίμαξη των Ελλήνων ποδοσφαιριστών και την αποστασιοποίηση των φιλάθλων;
Η πολιτεία, δεν μπορεί να κάνει κάτι γι ‘αυτή την κατάσταση αφού, υπάρχει νομική κάλυψη, λόγω της διεθνούς αθλητικής κινητικότητας και έτσι, δεν έχει λόγο στην εθνολογική σύσταση των ομάδων, αφού, κάθε ομάδα, είναι εταιρεία, η οποία, επιδιώκει την μεγιστοποίηση του κέρδους.
Περαιτέρω, δεν μπορεί κανείς, να επιβάλλει τον κάθε ιδιοκτήτη να χρησιμοποιήσει περισσότερους Έλληνες πάρα ξένους.
Η μόνη περίπτωση για την αναστροφή της υπάρχουσας κατάστασης είναι οι οργανωμένοι φίλαθλοι του κάθε σωματείου, να πιέσουν τους ιδιοκτήτες για την συμμετοχή δικών μας παικτών.
Ο υγιής φίλαθλος, ενδιαφέρεται για τα ιδανικά της συμμετοχής, της αξιόμαχης παρουσίας και του φίλαθλου πνεύματος παρά για το γεγονός ότι, πρέπει οπωσδήποτε να είναι πρωταθλητής (αφού ταυτίζεται με την ομάδα του ) σ’ένα πρωτάθλημα, στο οποίο, μία ελληνική ομάδα τελικά δεν είναι ελληνική.
