Της Ελένης Κωστοπούλου
Η σοφή ρήση “πενία τέχνας κατεργάζεται” και “μάθε το τσαγκάρην το παιδί σου”, ενδεχομένως, να μας απασχολήσουν κατά το επόμενο χρονικό διάστημα. Η οικονομική πραγματικότητα της χώρας μας δείχνει, ότι η συντριπτική πλειοψηφία των νέων ηλικίας κάτω από 40 ετών, αντιμετωπίζει την ανεργία και την υποαπασχόληση, παρότι, τα πανεπιστημιακά πτυχία, πτυχία ΟΑΕΔ, ΙΕΚ, δίνουν και παίρνουν.
Τι θα γίνει όλη αυτή η νεολαία; Και που θα βρουν δουλειά, όταν οι επιχειρήσεις κλείνουν;
Το δημόσιο συρρικνώνεται, η αγροτική παραγωγή φθίνει κάθε χρόνο, ενώ παράλληλα έχουμε και το πρόβλημα των μεταναστών στη χώρα μας. Οι προβλέψεις είναι δυσοίωνες και το μεταναστευτικό ρεύμα των Ελλήνων προς άλλες χώρες καλά κρατεί.
Ο συνδυασμός της αφαίμαξης της ελληνικής νεολαίας με την υπογεννετικότητα και τους χιλιάδες των μεταναστών πέραν της εθνοτικής αλλαγής ταυτοτήτων, θα επιφέρει και άλλα δεινά στη χώρα μας τα οποία, ίσως, να μη φανταζόμαστε.
Ίσως, κάποια στιγμή στο μέλλον η χώρα μας να αποτελείται από Έλληνες πολίτες τρίτης ηλικίας, ενώ ο παραγωγικός ιστός της, να αποτελείται από μετανάστες.
Η κατάσταση αυτή τη στιγμή, είναι αναστρέψιμη αλλά χρειάζεται πολιτική βούληση, την οποία ευχόμαστε μέσω αυτού του άρθρου.
Για τα παραπάνω, η πολιτεία πρέπει επιτέλους να σκύψει πολύ σοβαρά στο πρόβλημα. Αρχικά τα κονδύλια της ΕΕ. πρέπει να είναι απολύτως στοχευμένα προς τη βοήθειά της επιχειρηματικότητας των νέων αξιοποιώντας, όπως έχουμε πει, όλο το φυσικό και ορυκτό πλούτο που διαθέτουμε. Επιπλέον, η εκτέλεση δημοσίων έργων, που θα απασχολούν κατά περίπτωση, εκατοντάδες εργαζόμενους θα ήταν μια καλή λύση στο πρόβλημα.
Επίσης, η ανακατανομή του κρατικού προϋπολογισμού, που αυτή την στιγμή ευνοεί την άσκοπη σπατάλη δημοσίου χρήματος, θα πρέπει να γίνει προς όφελος της νεανικής επιχειρηματικότητας. Ένα άλλο στοιχείο, με το οποίο λίγοι ασχολούνται, είναι η χρηματοδότηση των Δήμων – Περιφερειών προς το σκοπό να ανοίξουν νέες παραγωγικές δημοτικές επιχειρήσεις.
Το παράδειγμα του Άργους Ορεστικού Καστοριάς, όπου σχεδιάζεται η δημιουργία μιας δημοτικής επιχείρησης αδρανών υλικών ας γίνει φωτεινό παράδειγμα για όλους.
Οι Δήμοι λοιπόν, ως μικρά κύτταρα εξουσίας, πρέπει να ενισχυθούν και να μπουν δυναμικά στο παιχνίδι της επιχειρηματικότητας.
Τα νομικά στεγανά που υπάρχουν και εμποδίζουν την επιχειρηματικότητα πρέπει να απαλειφθούν. Γενικότερα, όλη η στρεβλή νομοθεσία που εμποδίζει την επιχειρηματικότητα πρέπει να εξαλειφθεί.
Η προηγούμενη αριστερή κυβέρνηση αλλά και η νυν κεντροδεξιά ευαγγελίζονταν, ότι σιγά -σιγά, θα λύσουν το πρόβλημα. Ας ελπίσουμε ότι, μετά από πέντε χρόνια δεν θα συζητάμε για τέτοιου είδους προβλήματα αλλά θα μας απασχολεί, το πως θα διανέμουμε τον πλούτο που δικαιούται αλλά και που κατέχει η χώρα μας.
