Της Ελένης Κωστοπούλου
Με το σημερινό άρθρο, θα θέλαμε να εκφράσουμε, την αγανάκτηση, τον αποτροπιασμό και την ενόχληση που νοιώσαμε, όταν είδαμε μία παρέα νεαρών στη Σαλαμίνα, να πετάει εν είδει βότσαλου μία ζωντανή ψυχή και πιο συγκεκριμένα, μία λευκή γάτα στη θάλασσα. Μάλιστα, οι εν λόγω νεαροί γελούσαν, βιντεοσκοπώντας τη πράξη τους. Σε καμία περίπτωση, δεν επιθυμούμε να καταδικάσουμε λεκτικά τους συγκεκριμένους νεαρούς – ούτε και τους γονείς τους, αλλά να προβάλλουμε το γεγονός αυτό, προκειμένου στο μέλλον να μη ξανά συμβεί κάτι παρόμοιο.
Να αναφέρουμε ότι, στη χώρα μας, η οποία, είναι κοιτίδα του πολιτισμού, λαμβάνουν χώρα εκατοντάδες τέτοιου είδους περιστατικά, τα οποία, μένουν στην αφάνεια, για προφανείς λόγους. Ορθώς κατά την άποψή μας, το συγκεκριμένο συμβάν, προβλήθηκε κατά κόρον, μήπως και ευαισθητοποιηθούν κάποιοι άνθρωποι που δεν έχουν μάθει, να σέβονται μία ζωή, έστω και ενός κατοικίδιου.
Αλλά στ’αλήθεια ποια είναι η υπεροχή του ανθρώπου, που χαρακτηρίζεται για τον πλούσιο συναισθηματικό και πνευματικό του κόσμο, όταν δεν χάνει την ευκαιρία να δείρει αλύπητα το ζώο του, ή όταν κακομεταχειρίζεται το γατάκι ή όταν αφήνει ατιμώρητα τα κακοαναθρεμμένα παιδιά που βρίσκουν ευχαρίστηση να βασανίζουν ζωντανές ψυχές που δεν φταίνε σε τίποτα;
Στο σημείο αυτό, θα αναφέρουμε, μία άλλη διάσταση του θέματος που είναι η νομική. Ευτυχώς, η νομοθεσία είναι πολύ αυστηρή σε τέτοιες περιπτώσεις, και η γνώμη μας είναι ότι, πρέπει να γίνει αυστηρότερη. Επί παραδείγματι, μία ποινή φυλάκισης που προβλέπεται για βασανισμό και κακοποίηση ζώων, δεν θα πρέπει να έχει ανασταλτικό χαρακτήρα, αλλά, πρέπει να μετατρέπεται σε χρήμα με τις σχετικές προσαυξήσεις. Περαιτέρω, οι χρηματικές ποινές που προβλέπονται σε τέτοιου είδους ενέργειες, πρέπει να είναι αυτές που ισχύουν, χωρίς να υπάρχει κανένα ελαφρυντικό στους θύτες, οι οποίοι, προβαίνουν στις εν λόγω πράξεις. Μπορεί τα παραπάνω, να θεωρούνται αρκετά σκληρά, αλλά είναι πιο σκληρή η κακοποίηση – βασανισμός ενός ζώου.
Δυστυχώς, το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο για την κακοποίηση των ζώων, πρέπει να γίνει ευρέως γνωστό, με κάθε τρόπο και μέσο, ώστε, οι πιθανοί θύτες, να το ξανά σκεφτούν πριν προχωρήσουν σε τέτοιες απαράδεκτες πράξεις.
Μία άλλη διάσταση του θέματος, είναι η ψυχοπαιδαγωγική, όπου, από μικρή ηλικία, γονείς – νηπιαγωγοί – δάσκαλοι, πρέπει να δίνουν στα παιδιά το ηθικό δίδαγμα, του να ” αγαπάμε και να φροντίζουμε τα ζώα.”
Έχουμε υποχρέωση να τους διδάξουμε τρόπους προστασίας για τα ανυπεράσπιστα αυτά πλάσματα.
Η αγάπη μας για τα ζωα είναι σημάδι της ευγένειας της ψυχής μας. Είναι σίγουρο πως ο άνθρωπος που αγαπάει και δεν μπορεί να βλάψει ένα ζώο, θα είναι αδύνατο να κακομεταχειριστεί το συνάνθρωπό του. Επίσης, το παιδί που ανατρέφει με φροντίδα και αγάπη ένα ζώο αποκτά, ταυτόχρονα, υπευθυνότητα για το πλάσμα που μεγαλώνει εξαιτίας του, χωρίς να δηλητηριάζεται από μίση και άλλες διαστροφές, ενώ απολαμβάνει την πίστη του ζώου – φίλου του.
Υπάρχουν στη ζωή και στη φύση για να την ομορφαίνουν, όπως και τις ζωές μας και μη ξεχνάμε ότι, μπορούν να μας δώσουν περισσότερη αγάπη, ακόμη και από τους συνανθρώπους μας.
Ας σκεφτούμε, τέλος, τους στίχους που υπήρχαν σε ένα παλιότερο ανθολόγιο του δημοτικού, από το διαχρονικό ποιήμα του Ιωάννη Πολέμη, το οποίο, έχει γαλουχίσει γενιές και γενιές. “Πότε δεν θα πειράξω τα ζώα τα καημένα, μην τάχα σαν εμένα κι εκείνα δεν πονούν…”
