Της Ελένης Κωστοπούλου
Οι μετακινήσεις των ανθρώπων σε ξένους τόπους είναι ένα φαινόμενο διαχρονικό και παγκόσμιο. Η αρχαία ελληνική ρήση: “Όπου γης και πατρίς”, είναι πάντα επίκαιρη.
Γιατί όμως, οι άνθρωποι επιλέγουν να φύγουν από τον τόπο τους και να μετεγκατασταθούν από έναν τόπο σε έναν άλλον;
Ένας νέος θα απαντούσε για εύρεση εργασίας, καλύτερες συνθήκες και ποιότητα ζωής. Άραγε όμως, οι νέοι που φεύγουν συναντούν τα παραπάνω; Ή μήπως συμβαίνει το αντίθετο;
Η συναναστροφή μου είτε δια ζώσης είτε ηλεκτρονικά με νέους ανθρώπους, μου έδωσε την εντύπωση ότι, οι περισσότεροι, έχουν συναντήσει δύσκολες εργασιακές συνθήκες σε χώρες της Ευρώπης όπως, υπερβολικά ωράρια εργασίας, αυστηρότερο έλεγχο, αυστηρή συμπεριφορά από την εργοδοσία αλλά και θετικά οπως, πλήρης ασφαλιστική κάλυψη, σχετικά ικανοποιητικοί μισθοί και σε πολλές περιπτώσεις, ένα είδος μονιμότητας. Από την άλλη, η ποιότητα ζωής εκτός εργασιακού περιβάλλοντος είναι αρκετά χαμηλή. Η διασκέδαση ειναι περιορισμένη όπως επίσης, οι κοινωνικές συναναστροφές και η ατομική δραστηριοποίηση σε τομείς ενδιαφέροντος των νέων.
Κανένας πολιτικός φορέας δεν είναι θετικά διακείμενος στο φαινόμενο μετανάστευσης των ανθρώπων . Όλοι έχουν κάτι να προτείνουν. Οι προτάσεις είναι εξίσου ενδιαφέρουσες αλλά στην πράξη εκατοντάδες νέοι παίρνουν το δρόμο της μετανάστευσης και πολλές φορές χωρίς δυνατότητα επιστροφής. Διαβάζοντας τις παραπάνω θέσεις και απόψεις των πολιτικών φορέων, διαπιστώνουμε ότι, υπάρχει σύγκλιση απόψεων σε ό,τι αφορά το ιδιωτικό αναπτυξιακό μοντέλο, το οποίο, πρέπει να υιοθετηθεί από τη χώρα μας.
Πως όμως πρέπει να γίνει αυτό; Ουσιαστικά, υπάρχουν δύο πτυχές. Η πρώτη είναι η στήριξη του ήδη υπάρχοντος Έλληνα επαγγελματία- επιχειρηματία προκειμένου, να διατηρήσει την επιχείρησή του και αν είναι δυνατόν να την επεκτείνει. Και η δεύτερη, να δοθούν κίνητρα σε νέους επιχειρηματίες να επενδύσουν.
Όπως έχουμε αναφέρει και σε προηγούμενα άρθρα, αυτό μπορεί να γίνει όχι με καθαρά επιδοματική πολιτική αλλά και με άλλα κίνητρα, όπως, νομικά και φορολογικά.
Τα παραπάνω, μπορεί να μοιάζουν ουτοπικά αλλά στην πραγματικότητα χρειάζονται πολιτική βούληση. Η πολιτεία τα γνωρίζει όλα αυτά και έχει προσπαθήσει με πολυποίκιλους τρόπους να στηρίξει την ιδιωτική πρωτοβουλία, σκοντάφτει όμως, στο αρνητικό κλίμα που προβάλλεται παντοιοτρόπως και έτσι, οι νέοι, διστάζουν να πάρουν το ρίσκο του επιχειρείν. Αυτό δεν είναι εύκολο να αλλάξει αλλά ίσως, θα πρέπει κάποια στιγμή να ξεφύγουμε από τη μιζέρια του, “δεν πάμε καλά”, “θα αποτύχουμε” και των αρνητικών μελλοντικών προσδοκιών. Τα ΜΜΕ, έχουν καθοριστικό ρόλο σ’ αυτό. Δεν είναι δυνατόν καθημερινά να βομβαρδιζόμαστε με τις παραπάνω προτάσεις μιζέριας. Ας προβάλλουμε την αισιοδοξία για ν’ αλλάξει επιτέλους το κλίμα. Πολλές φορές ένας ψυχολογικός παράγοντας μπορεί να αλλάξει τη συμπεριφορά μας. Η αισιοδοξία ως στοιχείο της προσωπικότητας του ανθρώπου ευνουχίζεται από την οικογένεια, το κράτος και τα ΜΜΕ.
Πολλοί έχουν επιχειρηματικό μυαλό, όμως, δεν τους έχουν δοθεί οι κατάλληλες ευκαιρίες να το αποδείξουν στην πράξη. Επομένως, αξίζει μια καλύτερη τύχη στον Έλληνα νέο… αλλά και στην πατρίδα του.
