Γράφει ο Δημήτρης Μαρκόπουλος
Πηγή: protothema.gr
Δεν ξέρω αν το παρατηρήσατε, όμως νούμερο ένα θέμα εδώ και χρόνια στην Ελλάδα δεν είναι το πώς θα φέρουμε νέο πλούτο για να βγούμε από την κρίση. Νούμερο ένα πρόβλημα είναι οι συντάξεις και τα επιδόματα.
Κι εντάξει. Ο Έλληνας συνταξιούχος όντως υπέφερε τα πάνδεινα. Όντως, το πρόβλημα του είναι μεγάλο καθώς ως μη εργαζόμενος, δεν έχει εναλλακτική να βελτιώσει το εισόδημα του. Και πραγματικά σπαράζει η καρδιά μας με τα όσα έγιναν και γίνονται.
Όμως σε αυτή τη χώρα κάποτε θα πρέπει να μιλήσουμε και για την παραγωγή. Για το πώς δηλαδή θα έλθει ο πλούτος ο οποίος – ενδεχομένως όταν έλθει – θα αυξήσει και τις ήδη εξαφανισμένες συντάξεις.
Στη χώρα μας, παρακολουθούμε ως «οικονομία» ή συζήτηση γύρω από αυτή να βαπτίζεται μόνο ό,τι έχει να κάνει με συντάξεις ή επιδόματα. Με αναδρομικά και διεκδικήσεις. Λίγοι ασχολούνται είτε πολιτικά, είτε δημοσιογραφικά είτε επικοινωνιακά με την απασχόληση και την ανάπτυξη.
Δεν προβάλλονται μοντέλα που άλλες χώρες τις πήγαν μακριά. Για παράδειγμα η κοινωνία του Ισραήλ, μιας χώρας μικρότερης σε πληθυσμό από εμάς νύχτα και ημέρα συζητά για Start Up επιχειρήσεις, για φορολογικά κίνητρα υπέρ της καινοτομίας, για νέες ιδέες, για το πώς θα έλθει πλούτος.
Στη σύγχρονη Ελλάδα αναλωνόμαστε στο πως θα διαχυθεί ένας πλούτος που πολύ απλά δεν υπάρχει.
Η είδηση της φυγής του Τιτάνα πέρασε στα ψιλά. Το ίδιο είχε γίνει με την Coca Cola 3E, τη ΦΑΓΕ και με όλους εκείνους που παίρνουν τα εργοστάσια τους και φεύγουν. Η επένδυση στο Ελληνικό έχει βαλτώσει και ήδη χάνονται πολύτιμοι αναπτυξιακοί πόροι. Ουδείς ασχολείται. Ουδείς λέει στον Έλληνα πολίτη πως δίχως δουλειές, οι συντάξεις θα ξαναμειωθούν και θα μειώνονται εις το διηνεκές.
Κανένας δεν ασχολείται ενεργά με το brain drain. Πολλοί το πετάνε έτσι σαν διαπίστωση στα τηλεοπτικά πάνελ για να επιστρέψουν στα καθ’ ημάς. Τα ίδια και τα ίδια δηλαδή.
Με αυτή όμως την αντιπαραγωγική κι εντέλει επιδοματική λογική και κουλτούρα, με αυτή την απάθεια και τη Νιρβάνα και με νέους που είτε είναι άνεργοι, είτε ακόμα – κι αυτό δυστυχώς αποτελεί μια τραγική αλήθεια – δεν αναζητούν εργασία αλλά ακόμα το βόλεμα – η Ελλάδα κινδυνεύει να εξελιχθεί σε νεκροταφείο. Σε μια χώρα ζόμπι, όπου θα τρώει τις σάρκες της. Και σε μια χώρα που τελικά και ο συνταξιούχος θα υποστεί νέες απώλειες και ο εργαζόμενος θα εγκλωβιστεί και οι άνεργοι θα παραμείνουν χωρίς δουλειές.
