Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Δημοκρατία”
Δεν είναι… σόι -που λέν’ και στο χωριό μου- οι συνεχείς προσωπικές επιθέσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στον Πάνο Καμμένο. Ούτε η ανάγκη του Καμμένου να απολογείται στις μομφές κάθε… πικραμένου, τύπου Φίλη, αποκηρύσσοντας μετά βδελυγμίας την ετικέτα του «Ελληνα Σαλβίνι», γιατί οι παράτυποι μετανάστες πρέπει να αντιμετωπίζονται… με στοργή και προδέρμ.
Τιμή του και καμάρι του αν ήταν σαν τον υπουργό Εσωτερικών της Ιταλίας, που σπάει τα κοντέρ της δημοτικότητας στη χώρα του επειδή είπε πέντε αλήθειες για το Μεταναστευτικό και αποφάσισε να κάνει πράξη την πολιτική προστασίας των Ιταλών από το κύμα λαθροεισβολής. Και, εν πάση περιπτώσει, δεν έχει λόγο να απολογείται… εξ αριστερών στους συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ, που ψάχνουν… τρία λεπτά δημοτικότητας προτάσσοντας τις «αλληλέγγυες» ιδεοληψίες τους. Ολα αυτά προδίδουν μια μεγάλη προεκλογική αγωνία, κυρίως όμως την αγωνία κάποιων να διασφαλίσουν θέση σωτηρίας στο ημιβυθιζόμενο καράβι.
Εχουν μείνει πολλοί «στην απέξω» μέσα από τον σταδιακό πολιτικό μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ, με πρώτο και καλύτερο τον Φίλη, ο οποίος «πυροβολεί κατά ριπάς», αναζητώντας λόγο ύπαρξης. Ενας τύπος που δεν φανταζόταν ότι θα γινόταν υπουργός ούτε στα πιο προχωρημένα όνειρά του. Και επειδή δεν πρόλαβε να ζήσει τον μύθο του όπως τον έφτιαξε στο μυαλό του, τα βάζει σαν το κακομαθημένο παιδί του σχολείου με την παρέα που τον ευεργέτησε.
Εχει πολλούς τέτοιους «αχάριστους» η ντόπια πολιτική σκηνή, το ερώτημα είναι όμως υπό ποιες συνθήκες μπορούν να κάνουν τη φωνή τους να ακουστεί. Και οι σημερινές πολιτικές συνθήκες φαίνονται ιδανικές. Γιατί ο αρχηγός αισθάνεται ανασφαλής και δεν είναι σε θέση να «πάρει κεφάλια», ενώ και ο κυβερνητικός εταίρος του νιώθει τους κοντινούς του να τον εγκαταλείπουν και αμύνεται με κατεξοχήν σπασμωδικό τρόπο.
Τόσο ο Τσίπρας όσο και ο Καμμένος διαπράττουν σοβαρά πολιτικά λάθη. Ο μεν πρωθυπουργός επειδή αφήνει στελέχη, που ο ίδιος έβγαλε από την πολιτική αφάνεια, να του κουνούν το δάχτυλο, πλειοδοτώντας σε ζητήματα «αριστερής ορθότητας», και ο Καμμένος επειδή, αντί να επενδύσει στους καθαρόαιμους δεξιούς ψηφοφόρους που αποστασιοποιούνται από τη Ν.Δ., απολογείται στο στενό εκλογικό κοινό του ΣΥΡΙΖΑ.
Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ότι ενώπιον της επερχόμενης εκλογικής αναμέτρησης η κυβερνητική κομπανία εμφανίζει σημάδια κόπωσης, εσωστρέφειας και αδυναμίας. Οχι επειδή νιώθει την ανάσα του Κυριάκου, αλλά μάλλον διότι το παράταιρο κυβερνητικό σχήμα «εθνικής συμφιλίωσης» έφτασε πλέον στα όρια αντοχής του…
