Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Πηγή: εφημερίδα “Δημοκρατία”
Σαλβίνι θα θέλαμε, αλλά προς το παρόν δεν έχουμε. Μακρόν, όμως, διαθέτει το σημερινό πολιτικό προσωπικό της χώρας ή, εν πάση περιπτώσει, διάφορους επίδοξους μιμητές που -κατά δήλωσή τους- θα ήθελαν να του μοιάσουν (όταν προφανώς… μεγαλώσουν).
Αυτά, βέβαια, τα έλεγαν στην αρχή της θητείας του. Οταν στην κυριολεξία «εφευρέθηκε» ως λύση από το πουθενά από το γερμανικό «ευρωσύστημα», για να καλύψει την παράπλευρη απώλεια του κεντροδεξιού Φιγιόν, που κάηκε στο ζέσταμα μετά τις περιπέτειες με την αργομισθία της γυναίκας του.
Τον κατασκεύασαν τα μέσα ενημέρωσης τον Μακρόν, φιλοτεχνώντας του ένα προφίλ δήθεν εναλλακτικού μετριοπαθούς και φιλελεύθερου ευρωπαϊστή με αναπτυξιακό όραμα για τη Γαλλία, αλλά και υπέρμαχου της πολυπολιτισμικής συνύπαρξης. Κάποιοι ισχυρίστηκαν χωρίς ίχνος ντροπής ότι θα μπορούσε να ορθώσει και ανάστημα στον γερμανικό ηγεμονισμό, προασπίζοντας με σθένος τα συμφέροντα της πατρίδας του. Μέχρι και την παράξενη σχέση με τη γιαγιά Μπριζίτ έσπευσαν να εξιδανικεύσουν, εμφανίζοντας το κωμικοτραγικά αλλόκοτο προεδρικό ζεύγος ως υπόδειγμα συζυγικής αφοσίωσης…
Οι πιο υποψιασμένοι, βέβαια, κατάλαβαν εξαρχής ότι πρόκειται για ένα υποπροϊόν του ελεγχόμενου από τους Γερμανούς ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, που επιστρατεύτηκε σε διατεταγμένη αποστολή για να αποτελέσει προσωρινό ανάχωμα στο εθνοκεντρικό κίνημα της Μαρίν Λεπέν. Ενας Γάλλος Παπαδήμος…
Ο Μακρόν, και να μην υπήρχε, έπρεπε να εφευρεθεί, για να κρατήσει τη Γαλλία στο δόγμα της «πολιτικής ορθότητας» και των δημοσιονομικών κανόνων πειθαρχίας που εκπονούνται στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο. Ανήκει στην κατηγορία των Γάλλων που υποφέρουν από το σύνδρομο της Στοκχόλμης έναντι των Γερμανών κηδεμόνων τους και δεν θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν την πρωτοκαθεδρία τους ούτε για δευτερόλεπτο.
Οι λιγότερο υποψιασμένοι πείστηκαν ότι δεν θα ήταν ο ηγέτης που θα κάνει τη Γαλλία περήφανη, όταν τον είδαν να αποδίδει τιμές στον τάφο του δωσίλογου στρατηγού και κατοχικού κυβερνήτη Φιλίπ Πετέν (του Γάλλου Τσολάκογλου, δηλαδή), τάχα μου για τη συνεισφορά του στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Και οι πλατιές μάζες εξεγέρθηκαν όταν τον είδαν να τρελαίνει τους Γάλλους στους φόρους και στις αντεργατικές επινοήσεις που συντάσσονται στα γραφεία της Κομισιόν κατ’ εντολήν του «μεγάλου Γερμανού αδελφού»…
Είναι βέβαιον ότι ο κομψευόμενος νεοφιλελέ Μακρόν δεν θα έχει καθόλου εύκολα ξεμπερδέματα. Το απότομο γκρέμισμα της δημοφιλίας του μέσα σε ενάμιση χρόνο προεδρικής θητείας αποτελεί αρνητικό ρεκόρ και προμηνύει άσχημη συνέχεια.
Το πρώτο χαστούκι θα πέσει στις ευρωεκλογές, αν βέβαια καταφέρει να φτάσει έως αυτές, γιατί η «κίτρινη» εξέγερση τείνει να πάρει διαστάσεις επιδημίας και να εξαπλωθεί ακόμη και έξω από τα σύνορα της Γαλλίας.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, ο Μακρόν, είτε υποχωρήσει άτακτα στα διαρκώς αυξανόμενα αιτήματα των «αγανακτισμένων» είτε καταφύγει σε νέες επιχειρήσεις βίαιης καταστολής, είναι πολιτικά τελειωμένος. Ενας πολλά υποσχόμενος εντολοδόχος του συστήματος, που περιβλήθηκε με αχρείαστη αίγλη και καταλήγει καμένο χαρτί στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας.
Οσα συμβαίνουν σήμερα στη Γαλλία θα έπρεπε να προβληματίζουν ιδιαίτερα το πολιτικό προσωπικό στην Ελλάδα, καθώς μπορεί να απεικονίζουν σκηνές και από το δικό μας, όχι και τόσο μακρινό, μέλλον. Δυστυχώς, το πολιτικό αισθητήριο και η ικανότητα πρόβλεψης των σημερινών πολιτικών αρχηγών της χώρας μάλλον είναι για τα ντουβάρια…
Ενας από αυτούς είχε χαρακτηρίσει τη νίκη του στις προεδρικές εκλογές του 2017 «ανάσα για την Ευρώπη». Ενας άλλος που δηλώνει όπου βρεθεί κι όπου σταθεί φανατικός θαυμαστής του, είχε δηλώσει πως «ο Μακρόν…δείχνει τον δρόμο για την Ελλάδα». Κι ένας τρίτος, ακόμη πιο…προχωρημένος είχε δει: (σ.σ.: στο όνειρό του) «μια νέα εποχή ρεαλισμού και ελπίδας για τη Γαλλία…
Μια νίκη με αντανάκλαση σε όλες τις ευρωπαϊκές δυνάμεις που μάχονται για την ελευθερία την αλληλεγγύη και τις μεταρρυθμίσεις που βελτιώνουν τη ζωή των πολιτών» (sic).
Toυλάχιστον αυτός ο τελευταίος είχε διακινδυνεύσει άθελά του και μια προφητεία. «Αργά ή γρήγορα θα έρθει και η σειρά της πατρίδας μας», είχε πει.
Ε, πού θα πάει; Θα βρούμε κι εμείς τον δικό μας Μακρόν…
