Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία” το Σάββατο 29 Ιουνίου 2019
Η πολιτική, τουλάχιστον στην εμπράγματη παράμετρό της, διατηρεί ζωηρά και επίμονα διλημματικά χαρακτηριστικά. Έτσι πρέπει να είναι. Ο πολίτης-ψηφοφόρος να έχει διαρκώς μπροστά του το δέος της επιλογής και των συνεπειών της. Διαφορετικά, η πολιτική εκφυλίζεται και διολισθαίνει σε… τσάι και συμπάθεια. Εξαιρετικά επικίνδυνη ατραπός για το μέλλον ενός λαού.
Με αφορμή το δίλημμα της ακυβερνησίας, που έθεσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αναφορικά με τον μονόδρομο της εκ νέου προσφυγής στις κάλπες την περίοδο του Δεκαπενταύγουστου, στην περίπτωση κατά την οποία η Νέα Δημοκρατία δεν εξέλθει αυτοδύναμη από την κάλπη της 7ης Ιουλίου, το πολιτικό σύστημα άρχισε πάλι να… τσακώνεται με τον εαυτό του.
Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας ωστόσο, είπε το προφανές. Κυρίως, έδειξε να έχει διδαχθεί από ένα ιστορικό λάθος του πατέρα του, οι συνέπειες του οποίου υπήρξαν τραγικές και μοιραίες για τη διαμόρφωση… εκείνου του εθνικού μέλλοντος.
Τον Απρίλιο του 1990, εξαιτίας του… δολοπλόκου νόμου Κουτσόγιωργα, ενώ η Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη έφτασε στο εντυπωσιακό 48%, με περισσότερα από 3 εκατομμύρια ψηφοφόρους, περιορίστηκε μόλις σε 150 έδρες, σε επίπεδο κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης. Και χρειάστηκε την «ψήφο Κατσίκη», για να συγκροτήσει πλειοψηφία.
Εκείνη την εποχή, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το… πάλεψε μέσα του. Και τελικά, επέλεξε να μην οδηγήσει εκ νέου τη χώρα σε εκλογές, που πιθανότατα θα του χάριζαν μια άνετη κοινοβουλευτική αυτοδυναμία, για να μην παραταθεί η ακυβερνησία που είχε ξεκινήσει από το καλοκαίρι του 1989 και τις πρώτες εκλογές, τις οποίες ακολούθησαν εκείνες του Νοεμβρίου του ίδιου έτους.
Το αποτέλεσμα εκείνης της επιλογής Μητσοτάκη, το πλήρωσε ο ίδιος, η Νέα Δημοκρατία και συνολικά η χώρα. Η κυβέρνησή του ήταν επί της ουσίας σε διαρκή εσωκομματική ομηρία, δεν μπόρεσε να δρομολογήσει γενναίες πολιτικές μεταρρυθμίσεις, που θα άλλαζαν το μέλλον του τόπου, και τελικά ανετράπη το 1993, μετά από μόλις τρία χρόνια στην εξουσία, λόγω της Αποστασίας.
Μετά… ήρθαν οι μέλισσες. Το ΠΑΣΟΚ του ασθενούς Ανδρέα Παπανδρέου επανήλθε στην εξουσία, το 1995, χάρη στη «σκοτεινή» παρασκηνιακά εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας παρέμεινε στη διακυβέρνηση του τόπου, για να ακολουθήσει ο Κώστας Σημίτης και μια οκταετία που κατεγράφη από το εθνικό dna ως… χρυσός αιώνας της διαφθοράς και της διαπλοκής, με σκάνδαλα που άνοιξαν το δρόμο για την εθνική χρεοκοπία του 2010, στα χέρια και με την υπογραφή του τελευταίου των Παπανδρέου.
Όλα αυτά θα είχαν πιθανότατα αποφευχθεί, αν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε οδηγήσει εκ νέου τη χώρα σε εκλογές, μετά τη νίκη του τον Απρίλιο του 1990. Εκείνο το λάθος έχει στο μυαλό του ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Και όσα το συνόδευσαν. Γι’ αυτό και έθεσε τόσο ζωηρά το δίλημμα της ακυβερνησίας.
