Του Μάνου Οικονομίδη
Twitter@EmOikonomidis
Το φως που στο τέλος νικάει πάντα το σκοτάδι… Ας είναι… Υπάρχουν στιγμές που η λάμψη μιας εκλογικής ηγεμονίας είναι τόσο έντονη ώστε, ακόμη και το φανατικά συννεφιασμένο Λονδίνο να χαμογελάει με μια ιστορική λιακάδα.
‘Ηταν τέτοια μέρα, την 1η Μαϊου του 1997, όταν ο Τόνι και η Σέρι Μπλερ έφταναν έξω από το Νο10 της Ντάουνινγκ Στριτ, προκειμένου να βγάλουν τις παραδοσιακές φωτογραφίες του νέου πρωθυπουργικού ζεύγος της Μεγάλης Βρετανίας.
Τερματίζοντας την υπερδεκαετή πολιτική ηγεμονία των Τόρις και της Μάργκαρετ Θάτσερ, που είχε ήδη παραχωρήσει την πρωθυπουργία στον Τζον Μέιτζορ από το 1990, οι Νέοι Εργατικοί, το κόμμα-ταυτότητα του “Μπιλ Κλίντον της Ευρώπης” είχαν μόλις πετύχει μια ιστορική εκλογική επιτυχία, φτάνοντας στο 43%.
Εκατομμύρια Βρετανοί έβλεπαν στο πρόσωπο του Τόνι Μπλερ τον άνθρωπο που θα άλλαζε τη χώρα τους, αν όχι τον κόσμο ολόκληρο. Και ένας από τους πλέον χαρισματικούς πολιτικούς της γενιάς του, έδωσε σκληρή μάχη με το πεπρωμένο του, για να ισορροπήσει ανάμεσα στον μεταρρυθμιστή και τον καιροσκόπο.
Ήταν η εποχή της στρατηγικής του μεσαίου χώρου, που με τη Θεωρία της Τριγωνοποίησης επέτρεψε στον Μπιλ Κλίντον στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον Τόνι Μπλερ στη Μεγάλη Βρετανία, να ανοίξουν το δρόμο για τη φαντασία στην εξουσία, εκπροσωπώντας τη γενιά των σαραντάρηδων.
Ο Γκόρντον Μπράουν, ο Άλαστερ Κάμπελ, ο Εντ Μπόουλς, ο Ντέιβιντ Μίλιμπαντ, και φυσικά ο… γκουρού Πίτερ Μάντελσον, ήταν η “dream team” που έφερε τους Νέους Εργατικούς πιο κοντά στην Κεντροδεξιά, ώστε να τους επιτρέψουν να κυριαρχήσουν πλήρως στα πολιτικά δρώμενα της Μεγάλης Βρετανίας για 13 ολόκληρα χρόνια.
Μέχρι και σήμερα, η Ιστορία δεν έχει… αποφασίσει τι συμπέρασμα θα βγάλει για τον Τόνι Μπλερ. Όπως δηλαδή συμβαίνει με κάθε χαρισματική προσωπικότητα, που κρύβει μέσα της αλληλοσυγκρουόμενα χαρακτηριστικά.
Το βέβαιο είναι ότι, με πρωθυπουργό τον Τόνι Μπλερ, η Μεγάλη Βρετανία δεν θα είχε οδηγηθεί ποτέ στο απόλυτο αδιέξοδο του Brexit. Απ’ την άλλη, ο Τόνι Μπλερ ευθύνεται για την ενθουσιώδη υποστήριξη προς το καθεστώς του Τζορτζ Μπους του νεώτερου, μετά το 2000, που άνοιξε πολεμικές πληγές σε όλο τον πλανήτη, και διαμόρφωσε το πλαίσιο για την εποχή ανάσχεσης της ασφάλειας, που βιώνουμε σήμερα.
Έτσι συμβαίνει ωστόσο με τους… μη συνηθισμένους, σαν τον Τόνι Μπλερ. Μαζί τους “παντρεύεσαι”… όλο το πακέτο. Με τα θετικά και τα αρνητικά τους.
