Του Μάνου Οικονομίδη
Twitter@EmOikonomidis
Εκείνη την Πρωτομαγιά, δύσκολα θα την ξεχάσουν οι γενιές που τη ζήσαμε… Ήταν η Κυριακή 1η Μαϊου του 1994, όταν η πίστα της Ίμολα και η καταραμένη στροφή Ταμπουρέλο, φρέναραν τη θυελλώδη πορεία ενός από τους μεγαλύτερους αθλητές του αιώνα.
Ο Άιρτον Σένα ταξίδεψε στους ουρανούς, για να κάνει και εκεί τις μνημειώδεις προσπεράσεις του, το κενό που άφησε στην καρδιά όσων τον είχαν παρακολουθήσει ωστόσο, είναι μη διαχειρίσιμο.
Ήταν μόλις 34 ετών, και είχε προλάβει να ζήσει κάθε όνειρό του. Με το πόδι στο γκάζι, φλερτάροντας διαρκώς με τις αντοχές των ορίων του, ώστε να ανακαλύπτει κάθε φορά… καινούριες αντοχές στα όριά του.
Μια χαρισματική προσωπικότητα, που επηρέασε εκατομμύρια ανθρώπους ανά τον κόσμο, και υπό αυτή την έννοια άφησε μια κληρονομιά που θυμίζει περισσότερο πίνακα ζωγραφικής.
Κυρίως όμως, η ανάμνηση της απώλειας του Άιρτον Σένα έρχεται να αντιπαρατεθεί με τη συνήθη, υπερτιμημένη και πολυφορεμένη διαπίστωση ότι, στη ζωή δεν υπάρχουν αναντικατάστατοι…
Υπάρχουν. Κυρίως στη μνήμη μας…
