Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Τον πρωτογνώρισα στην ιστορική ταβέρνα της «Δόμνας» στην Ανω Πόλη της Θεσσαλονίκης προπαραμονή της Πρωτοχρονιάς. Ημουν εκεί με καλούς φίλους από τη συμπρωτεύουσα, μεταξύ των οποίων ο Σταύρος Καλαφάτης, πρώην υπουργός, και ο Ιάκωβος Φραντζής, πρώην πρόεδρος της ΝΟΔΕ Ν.Δ. Φορούσε το σήμα του δήμου στο πέτο του, ένα τεράστιο «Θ», ενώ στις τσέπες του είχε ωραίες καλαίσθητες κονκάρδες του συνδυασμού του, που έφερε το όνομα «Ναι στη Θεσσαλονίκη». Αν και τα χαρακτηριστικά του ήταν κατεξοχήν αστικά, η συμπεριφορά του ήταν παραδόξως λαϊκή. Σε ένα ταβερνείο (έναρξη λειτουργίας 1943 ως μπακαλοταβέρνα) όπου η ορχήστρα με τις κιθάρες και τα μπουζούκια χαλάει κόσμο όταν ερμηνεύει σόκιν στίχους για τον Τρωικό Πόλεμο, τον Πάρι και την Ελένη (τον τόνο δίνει ο θαμών τέως αντιπρύτανης του ΑΠΘ Τάκης Καλτσίκης) ο Κωνσταντίνος ήταν ταιριαστός. Και αστός και λαϊκός, όσο πρέπει. Ανετος, αλλά με πολύ μετρημένο χαμόγελο, συγκρατημένο.
Τα μάτια του όμως πετούσαν σπίθες. Ελαμπαν. Μου έδωσε το χέρι, με καλωσόρισε και με πείραξε: «Τι δουλειά έχουν οι… χαμουτζήδες στον Βορρά;» Μιλήσαμε όσο το επέτρεπε ο ήχος. Ο Σταύρος Καλαφάτης μού είπε εκείνη τη βραδιά πως ρωτήθηκε από τον πρόεδρο της Ν.Δ. ποιος είναι ο καταλληλότερος δήμαρχος μετά την άρνηση του Ιγνάτιου Καϊτεζίδη και υπέδειξε τον Ζέρβα (ωστόσο στον πρώτο γύρο στήριξε τον Νίκο Ταχιάο). Ο Ιάκωβος Φραντζής μού είπε καλά λόγια επίσης.
Γύρισα στην Αθήνα. Δύο μέρες πριν η Πειραιώς ανακοινώσει τον εκλεκτό της για τη συμπρωτεύουσα, κορυφαίο στέλεχος της Ν.Δ. μού αποκάλυψε «μεθαύριο ανακοινώνουμε Ζέρβα, γράψ’ το». Αρεσε στη Ν.Δ. πως ο Κωνσταντίνος προέρχεται από τη βαθιά Θεσσαλονίκη -η μητέρα του, αδελφή της Αλίκης Τέλλογλου-, πως είναι νέος, αστός, με αναφορά στην οικογένεια του ΠΑΟΚ (ο πατέρας του στη διοίκηση), μοντέρνος πολιτικός. Δεν γνωρίζω τι μεσολάβησε ακριβώς -άκουσα για κάποιο χτύπημα κάτω από τη ζώνη- και δύο μέρες μετά ο Μητσοτάκης ανακοίνωσε την υποψηφιότητα του Νίκου Ταχιάου. Ζήτησα και συνάντησα ξανά τον Κωνσταντίνο στο γραφείο του στη λεωφόρο Νίκης, όταν ανέβηκα προσφάτως και πάλι στην πόλη. Ηταν η εποχή που οι μετρήσεις τον έδιναν τέταρτο -μετά τη Νοτοπούλου- με 7%-8%. Τηλεφωνήσαμε σε έμπειρο δημοσκόπο της Αθήνας, ο οποίος υποστήριζε πως μολονότι νεωτερικός δεν είχε ελπίδα να μπει στον δεύτερο γύρο, και πως έπρεπε να δει από τώρα τις μετεκλογικές συμμαχίες του. Το πρόσωπό του στο άκουσμα των νέων ήταν ανέκφραστο, αλλά τα μάτια του πετούσαν σπίθες όπως εκείνο το βράδυ που τον γνώρισα στη «Δόμνα». Σαν να έλεγε «τις σκίζω τις μετρήσεις σας, έχω πίστη, θα γίνω δήμαρχος στην πόλη μου!». Φεύγοντας μου δώρισε ένα βιβλίο με τις προτάσεις του για την πόλη – «Λεύκες ή χαμαίρωπες;» ο τίτλος του.
Μιλήσαμε πάλι μεταξύ πρώτου και δεύτερου γύρου και βεβαίως προχθές το βράδυ για συγχαρητήρια. «Αν η Αθήνα είχε καταλάβει, όλα θα μπορούσαν να είχαν γίνει πιο ομαλά…» σχολίασε. Εξω από το εκλογικό του κέντρο στην οδό Τσιμισκή την Κυριακή το βράδυ ήταν μόνο νέα παιδιά. Χωρίς σημαίες, κόρνες, βουβουζέλες. Αλλά παιδιά αποφασισμένα. Το ίδιο και στο επιτελείο του. Φρέσκα πρόσωπα! Η υποψηφιότητα Ζέρβα πέραν όλων των άλλων -πόσο λάθος μετρούν καμιά φορά τα κόμματα τις τοπικές κοινωνίες- είναι και μια ιστορία για την πίστη. Καζαντζακική. Φθάσε όπου δεν μπορείς. Και βεβαίως είναι μια ιστορία για την αγάπη στην πόλη. Ενα στοίχημα για την πόλη. Μένει να φανεί αν θα κερδηθεί. Με απλή αναλογική θα χρειαστούν πειθώ, ελιγμοί και ολίγος αυταρχισμός για να διοικηθεί η πόλη! Ολες οι πόλεις.
