Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Απέναντι από τα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν. Αυτή ήταν η κόκκινη γραμμή ηθικής και πολιτικής συνείδησης, την οποία είχε χαράξει ο Κώστας Καραμανλής, στα 12 1/2 που παρέμεινε στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Σε συνδυασμό με τη μάχη κατά της διαπλοκής και τη διαρκή πρόνοια για τους μη ευνοημένους, ο πρώην πρωθυπουργός κατάφερε να εκφράσει μια πλατιά κοινωνική πλειοψηφία, που όμοιά της δεν ξαναείδε η Κεντροδεξιά αλλά… και η χώρα, μετά την αποχώρησή του.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, με την κορύφωση της κρίσης και της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων, η Νέα Δημοκρατία δεν επέδειξε την ίδια αντοχή απέναντι στα άκρα. Και όπως μας έχει διδάξει η Ιστορία, όταν αφήνεις ζωτικό χώρο και φλερτάρεις με συμπεριφορές μη συμβιωτικές με το πολιτικό, ιδεολογικό και ηθικό dna σου, οι πολίτες σε εγκαταλείπουν. Οι πιο μετριοπαθείς, ως απογοητευμένοι, οι περισσότερο ακραίοι αναζητώντας τα άκρα στη φυσική και αποκρουστική εκδοχή τους.
Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας άνοιξε μια χαραμάδα ελπίδας για αναστροφή της ανοχής προς τα άκρα. Ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης επέλεξε τον ρεαλισμό της ανεκτικής συμβίωσης. Επενδύοντας στην προσωπική μετριοπάθειά του, ως στρατηγικό ισοδύναμο και βαλβίδα ασφαλείας.
Από το βράδυ των εκλογών της συντριβής του ΣΥΡΙΖΑ, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δείχνει ότι θα πολιτευτεί ως… ο εαυτός του. Με χαμηλούς τόνους και συναινετική διάθεση. Για να ενώσει τους Έλληνες και να σταματήσει τον εθνικό διχασμό, από την ανατροφοδότηση του οποίου δεν εξαιρέθηκαν τα προηγούμενα χρόνια και παράγοντες εντός της Νέας Δημοκρατίας.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πιάνει σήμερα το νήμα με τη στρατηγική του μεσαίου χώρου, με φόντο το δέος της αυτοδυναμίας. Και η συνάντησή του με τον Κώστα Καραμανλή έδειξε ακριβώς προς αυτή την κατεύθυνση.
Μακριά και απέναντι από τα άκρα και τις ακρότητες. Και μια συγκυβέρνηση… ομηρίας με το ΠΑΣΟΚ.
