Του Μάνου Οικονομίδη
Twitter@EmOikonomidis
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 10 Αυγούστου 2019
Στη θορυβώδη ταχύτητα μιας επίπονης καθημερινότητας που δεν αφήνει πολλά περιθώρια χαλάρωσης και φρεναρίσματος των ρυθμών, πολλές παράμετροι της δημόσιας σφαίρας υπέστησαν μια αναπόφευκτη αλλοίωση ρουτίνας. Με αποτέλεσμα, να τις υποτιμούμε, αναφορικά με τη χρηστική υπεραξία τους.
Πάρτε για παράδειγμα το Κανάλι της Βουλής, με τη μοναδική ευκαιρία που μας προσφέρει να γνωρίσουμε καλύτερα όσους έχουν… δικαίωμα υπογραφής για τη ζωή μας, με τη δική μας έγκριση ανοχής. Τους βουλευτές που, υποτίθεται ότι… φυλούν Θερμοπύλες στον Ναό της Δημοκρατίας, για λογαριασμό μιας ολόκληρης κοινωνίας, από τη στιγμή που, στη χώρα μας διατηρούμε ακόμη το προνόμιο της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας.
Τις μέρες που προηγήθηκαν, και με αφορμή τις διαδοχικές συνεδριάσεις της Βουλής για τα κατεπείγοντα νομοσχέδια που έφερε προς ψήφιση η κυβέρνηση Μητσοτάκη, είχε την ευκαιρία να δει κανείς την… καινούρια φουρνιά «εθνοπατέρων». Και να μελαγχολήσει.
Μια τραγική εικόνα, με τους περισσότερους νεοεκλεγέντες να… αυτοαποθεώνονται για την εκλογή τους, να ευχαριστούν τον αρχηγό του κόμματός τους και… μερικές φορές και τους ψηφοφόρους τους, και αθροιστικά να δείχνουν σε μια κοινωνία που δεν έχει ξεπεράσει ακόμη την ψυχολογική φόρτιση από την εθνική καταστροφή των Μνημονίων, πόσο… ευτυχισμένοι αισθάνονται που έγιναν βουλευτές.
Η τραγικότητα των συγκεκριμένων κρουσμάτων, επιδεινώνεται από το γεγονός ότι, δεν εκδηλώνονται στο… κενό. Αλλά σε μια φορτισμένη συγκυρία για μια κοινωνία συναισθηματική και επιρρεπή στις υπερβολές, που αναζητεί ένα καλύτερο μέλλον, χωρίς ακόμη να έχει ξεπεράσει τον φόβο της αναίρεσης του ίδιου του παρόντος, που κόμισε μαζί της η εποχή των Μνημονίων.
Σε μια τέτοια συγκυρία, βλέπεις βουλευτές να αντιμετωπίζουν την εκλογή τους ως… επαγγελματική αποκατάσταση. Ως προνόμιο και όχι ως υποχρέωση προς τον ελληνικό λαό. Χωρίς… κανένα άγχος να παράξουν έργο για λογαριασμό όλων μας.
Η θλιβερή κατάπτωση της χώρας, οι πρόγονοι της οποίας άκουσαν κάποτε πρώτοι το… κλάμα ενός νεογέννητου που ονομάστηκε «Δημοκρατία».
