Μόνο ΠΑΣΟΚ… Δεν υπάρχει τίποτα άλλο… Το σχετικό χιουμοριστικό τηλεοπτικό στιγμιότυπο που έγινε viral πριν από μερικά χρόνια, διατρέχει οριζόντια το υποσυνείδητο της ελληνικής κοινωνίας.
Και φλερτάρει με μια διαπίστωση, η οποία προσέλαβε διαστάσεις εθνικού μύθου στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Δηλαδή, στα χρόνια της μακράς και αδιασάλευτης Δημοκρατίας.
Ο «μύθος» επιμένει ότι, η πλειοψηφία της κοινωνίας μας έχει κεντροαριστερά χαρακτηριστικά. Ως συνέπεια του κλίματος που διαμορφώθηκε στη χώρα μας μετά τον Εμφύλιο, ως «ουρά» της χούντας των συνταγματαρχών, ως φυσική εξέλιξη της συμμαχίας των «μη προνομιούχων», γύρω από τον χαρισματικό Ανδρέα Παπανδρέου.
Η εξέλιξη της Δημοκρατίας στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, δεν… διαψεύδει ακριβως τη συγκεκριμένη διαπίστωση. Το ΠΑΣΟΚ κυβέρνησε περισσότερα χρόνια από τη Νέα Δημοκρατία. Αν μάλιστα προσθέσει κανείς στο Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, την εποχή Τσίπρα, τον οποίο εμπιστεύτηκε η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνικής βάσης του «όλου ΠΑΣΟΚ», τότε προφανώς το συμπέρασμα ξεφεύγει από τον μύθο, και προσγειώνεται στη… μαθηματική απόδειξη.
Η Κεντροδεξιά, με πολιτικό λιμάνι τη Νέα Δημοκρατία, την οποία ίδρυσε ο Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής, ως κόμμα που θα καθρέφτιζε το δικό του αίσθημα εθνικής ευθύνης και προσφοράς, βρέθηκε τις περισσότερες φορές στην πλευρά των ηττημένων απέναντι στην Κεντροαριστερά.
Υπήρξε ωστόσο μια μεγάλη, ηχηρή και ιστορικά πρωτόγνωρη εξαίρεση. Τέτοιες μέρες, τον Μάρτιο του 2004, οι Έλληνες έστειλαν «εκεί ψηλά στο Μέγαρο Μαξίμου», τον Κώστα Καραμανλή. Τον ανιψιό του Εθνάρχη. Τον ενσαρκωτή της εθνικής συμφιλίωσης, με τη διεκδίκηση μιας μεγάλης και πλατιάς κοινωνικής πλειοψηφίας.
Όχι άνευρης, απολιτίκ και περιστασιακής. Αλλά με ισχυρά θεμέλια ψήφου συνείδησης. Απέναντι στο σύστημα ΠΑΣΟΚ. Απέναντι στην εποχή της διαφθοράς και της διαπλοκής. Απέναντι στους μύθους με τους οποίους μεγαλώσαμε στα χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Την 7η Μαρτίου του 2004, οι Έλληνες ακούμπησαν τις προσδοκίες ενός ολόκληρου έθνους, στην καθαρή ματιά και την ακέραιη διαδρομή του πολιτικού ο οποίος εξελέγη πρόεδρος της ιστορικής παράταξης της Νέας Δημοκρατίας, την 21η Μαρτίου του 1997. Δηλαδή, τότε που ημερολογιακά μπαίνει η άνοιξη…
Την 7η Μαρτίου του 2004, ο Κώστας Καραμανλής «ήρθε σαν αστραπή», ακριβώς όπως περιέγραφαν οι στίχοι του ύμνου που είχε γράψει ο Σταμάτης Σπανουδάκης.
Εξασφαλίζοντας τη συναίνεση 3.360.000 Ελλήνων. Της μεγαλύτερης ψήφου εμπιστοσύνης που εξασφάλισε ποτέ πολιτικός από την Κεντροδεξιά, ο οποίος κέρδισε την πρωθυπουργία του.
Μεγαλύτερη αριθμητικά εκλογική πλειοψηφία από τον Εθνάρχη το 1974, και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη το 1990. Δηλαδή, στις εκλογές επιστροφής της Δημοκρατίας, και σε εκείνες του αιτήματος για κάθαρση, απέναντι στο «αμαρτωλό» ΠΑΣΟΚ.
Ήταν μια στιγμή στην οποία ο Κώστας Καραμανλής έσπασε τον τροχό της Ιστορίας.
Και η ανάμνησή της προκαλεί συνειδησιακή μελαγχολία, όταν τη συγκρίνει κανείς με τις συρρικνωμένες κοινωνικές πλειοψηφίες της εποχής των Μνημονίων.
Του Μάνου Οικονομίδη
