Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Μπροστά στο δέος της κάλπης, λίγα πράγματα μπορεί να αφηγηθεί κανείς. Ζούμε άλλωστε σε εποχές προχωρημένης, δυσδιάκριτης και δυσερμήνευτης κοινωνικής κινητικότητας, με την πρόθεση ψήφου του καθενός να έχει προσλάβει εξατομικευμένα χαρακτηριστικά.
Υπάρχουν ωστόσο παράμετροι που αξίζει να μην υποτιμήσει κάποιος στο παραβάν. Μπροστά στην κάλπη. Και να σκεφτεί καλά, όσα περάσαμε αυτή τη δεκαετία, γιατί τα περάσαμε, και ποιοί… έκαναν παιχνίδι στην πλάτη μας.
Η Ελλάδα της κρίσης εγκλωβίστηκε σε συνθήκες διαρκούς εθνικού διχασμού. Όχι τυχαία. Κάποιοι το καλλιέργησαν. Κάποιοι αξιοποίησαν συγκεκριμένα, αρνητικά στοιχεία της γονιδιακής κατάρτισής μας, και καλλιέργησαν τον εθνικό διχασμό. Για να κερδίσουν οι ίδιοι. Πολιτικά αλλά και… επαγγελματικά, δηλαδή εξελισσόμενοι σε εισοδηματίες του εθνικού διχασμού. Αυξάνοντας τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους.
Τσιρίδες υστερίας και κομιστές του μίσους, που διατρέχουν οριζόντια τη δημόσια σφαίρα. Τους συναντά κανείς σε όλα τα κόμματα, στα ΜΜΕ, σχεδόν παντού στον δημόσιο βίο.
Σε όλους αυτούς αξίζει μια τιμωρία, δια της ψήφου. Ηχηρή και παραδειγματική. Δεν… θα βάλουν μυαλό. Αλλά τουλάχιστον, θα έχουμε πάρει τη ρεβάνς για τον άθλιο ρόλο τους.
